16 S isch bassiert aba, als ma(mir) zum Gebet gehn, do trifft uns(us) ä Magd, de het ä Wahrsagegeischt un bingt ihrem Herr viel Gwinn i mit ihrem Wahrsage.

17 De goht Paulus un uns(us) iba all nohch un brellt: De Mensche sin Knecht vum allahechschte Gott, de äich d Wäg zum Heil vukündige.

18 Des doet sie vieli Däg lang. Paulus war doriba so ufbrocht, daß sa(er) sich umedrillt het un zum Geischt sait: Ich bpfiehl dir im Name Jesus Chrischti, daß dü vu ihr üsfahrsch. Un na(er) fahrt üs zue dselbe Schtund.

19 Als aba ihri Herre sähn, daß dmit ihri Hoffnig uf Gwinn üsgfahre war, packe sie Paulus un Silas, schleppe sie uf d Markt vor di Obere

20 un fihre sie d Stadtrichter vor un sage: De Mensche bringe unsri Schtadt in Ufruhr; sie sin Jude

21 un vuzehle Ordnige, de ma(mir) nit aneh noh ihalte derfe, wel ma(mir) Röma sin.

22 Un des Volk drillt sich gege sie; un de Stadtrichter len nene d Kleida rundarieße un bfehle, sie mit Bengel(Röde) z schla.

23 Nohchdem ma sie hert gschla het, wirft ma sie ins Gfängnis (Loch) un bpfiehlt däm Ufbassa, sie guet z bwache.

24 Als sa den Bfehl gregt het, wirft er sie in des innerschte Gfängnis (Loch) un legt ihri Feß in d Block.

25 Um midde in d Nacht aba bäte Paulus un Silas un lobe Gott. Un di Gfangene hän sie ghärt.

26 Uf eimol aba isch ä großes Erdbebe ku, so daß de Grundmüre vum Gefängniss wackle. Un gli druf hän sich alli Direne ufgmacht, un vu alle flege d Fessle ab.

27 Als aba dr Ufbassa üs säm Schlof ufgfahre isch un sieht de Direne vum Gefängnisses uffschtoh, zeht er des Schwert un wot sich selba umbringe; denn na(er) meint, de Gfangene wäre abkaue(entflohe).

28 Paulus aba reft lut: Doe dir nigs a; denn ma(mir) sin alli do!

29 Do forderet d Ufbassa ä Lecht un flegt inä un flegt zitternd Paulus un Silas vor d Feß.

30 Un na(er) fihrt sie üsä un sait: Lebi (Liebe) Herre, was mueß i(ich) doe, daß i(ich) grettet wär?

31 Sie sage: Glaub an d Herrn Jesus, so wirsch dü un di Hus selig!

32 Un sie sage nem des Wort vum Herrn un allene, de in sinem Hus ware.

33 Un na(er) nimmt sie zue sich in dselbe Schtund vu däre Nacht un wäscht ne de Schtrieme üs. Un na(er) het sich un alli sini Lit gli druf daufe lo

34 un fihrt sie in si Hus un deckt ne d Disch un freut sich mit sinem ganze Hus, daß sa(er) zum Glaube an Gott kumme war.

35 Als ses aba Dag wore war, schicke de Stadtrichter d Amtsdiener un len sage: Loß de Männa fräi!

36 Un dr Ufbassa ibabringt Paulus de Botschaft: D Stadtrichter hän hergschickt, daß ihr fräi si solle. Etze kumme üsä un gehn in Friede!

37 Paulus aba sait zue nene: Sie hän uns(us) ohni Recht un Urdeil uf d Schtroß gschla, de ma(mir) doch römische Birga sin, un ins Gfängnis (Loch) gworfe, un wenn uns(us) etze heimlich fortschicke? Nei! Sie soll selba kumme un uns(us) nüsfihre!

38 D Amtsdiener vuzehle de Wort d Stadtrichter. Do firchte sie sich, als sie ghärt hän, daß sie römische Birga sin,

39 un kumme un schwätze ne zue, fihre sie üsä un bitt sie, de Schtadt z vulo.

40 Do gehn sie üs däm Gfängnis (Loch) un gehn zue d Lydia. Un als sie d Breda gsähne un sie treschtet hän, zen sie fort.