22 Do kummt d Tochta vun d Herodias ine un tanzt un s gfelt däm Herodes un däne, de mit am Tisch gsäße sin. Do sait d Kenig zue däm Maidle: Bitt vu ma(mir), was dü willsch, i(ich) will dir's ge.

23 Un na schwert ihre mit Eid: Was dü vu ma(mir) bittsch, will i(ich) dirs ge, bis zur d Helfti vu minem Kenigrich.

24 Un sie isch üsä gange un frogt ihri Muetter: Was soll nen bitte? De sait: D Kopf vum Johannes.

25 Do goht sie gli zue nem ine, bittet d un sait: Ich will, daß dü ma(mir), etze gli uf ner Schale, d Kopf vum Johannes gisch.

26 Un d Kenig isch arg drürig worde. Doch wege sinem Eid un dene, de mit am Disch gsäße sin, het da sie nit welle zruckwiese.

27 Un gli het dr Kenig d Henker hi gschickt un bfehl geh, d Kopf vum Johannes herzbringe. Der got hi un köpft d im Gfängnis (Loch)

28 un bringt si Kopf her uf färe Schale un hets däm Maidle ge, un s Maidle hets sinere Muetter ge.