46 και ειπεν μαριαμ μεγαλυνει η ψυχη μου τον κυριον

47 και ηγαλλιασεν το πνευμα μου επι τω θεω τω σωτηρι μου

48 οτι επεβλεψεν επι την ταπεινωσιν της δουλης αυτου ιδου γαρ απο του νυν μακαριουσιν με πασαι αι γενεαι

49 οτι εποιησεν μοι μεγαλεια ο δυνατος και αγιον το ονομα αυτου

50 και το ελεος αυτου εις γενεας γενεων τοις φοβουμενοις αυτον

51 εποιησεν κρατος εν βραχιονι αυτου διεσκορπισεν υπερηφανους διανοια καρδιας αυτων

52 καθειλεν δυναστας απο θρονων και υψωσεν ταπεινους

53 πεινωντας ενεπλησεν αγαθων και πλουτουντας εξαπεστειλεν κενους

54 αντελαβετο ισραηλ παιδος αυτου μνησθηναι ελεους

55 καθως ελαλησεν προς τους πατερας ημων τω αβρααμ και τω σπερματι αυτου εις τον αιωνα

46 And Mary said, My soul doth magnify the Lord,

47 And my spirit was glad on God my Saviour,

48 Because He looked on the lowliness of His maid-servant, For, lo, henceforth call me happy shall all the generations,

49 For He who is mighty did to me great things, And holy [is] His name,

50 And His kindness [is] to generations of generations, To those fearing Him,

51 He did powerfully with His arm, He scattered abroad the proud in the thought of their heart,

52 He brought down the mighty from thrones, And He exalted the lowly,

53 The hungry He did fill with good, And the rich He sent away empty,

54 He received again Israel His servant, To remember kindness,

55 As He spake unto our fathers, To Abraham and to his seed -- to the age.