1 En nou lag hulle wat jonger is as ek, my uit -- mense wie se vaders ek te min geag het om by my herdershonde te sit.

2 Wat sou die krag van hulle hande my ook baat? Die frisse lewenskrag het by hulle verlore gegaan.

3 Hulle is uitgeput deur gebrek en honger, hulle wat die dor land afknaag in die donkerheid van woestheid en verwoesting;

4 hulle wat die soutkruid afpluk by die bossies, en die besemboswortel is hulle brood.

5 Uit die samelewing word hulle weggejaag; die mense skreeu oor hulle soos oor 'n dief.

6 In die afgryslike klowe moet hulle woon, in gate in die grond en in rotse.

7 Tussen die bossies skreeu hulle, onder brandnekels kruip hulle bymekaar --

8 dwase, ja, eerlose mense wat met 'n sweep uit die land geslaan word.

9 En nou het ek hulle spotlied geword en die onderwerp van hulle gepraat.

10 Hulle het 'n afsku van my, staan op 'n afstand van my af en ontsien nie om my in die gesig te spuug nie.

11 Want Hy het my boogsnaar losgemaak en my verneder; so het hulle dan teenoor my die teuel laat skiet.

12 Aan die regterhand staan die gespuis op; hulle stoot my voete weg en gooi hul onheilspaaie teen my op.

13 My pad verniel hulle, hulle help om my te laat val sonder dat hulle self 'n helper het.

14 Soos deur 'n wye bres kom hulle; te midde van die puinhope kom hulle aanrol.

15 Verskrikkinge is teen my gerig; hulle vervolg my hoogheid soos die wind, en soos 'n wolk het my geluk verbygegaan.

16 Daarom stort my siel hom nou uit in my; dae van ellende hou my vas.

17 Die nag deurboor my gebeente, en dit val van my af; en my knaende pyne rus nooit nie.

18 Deur goddelike oormag is my kleed ontredder; soos die kraag van my lyfrok omspan dit my.

19 Hy het my in die modder gewerp, en ek het soos stof en as geword.

20 Ek roep U aan om hulp, maar U antwoord my nie; ek staan daar, en U staar my aan.

21 U is jeens my verander in 'n onbarmhartige; deur die sterkte van u hand behandel U my as vyand.

22 U hef my op die wind, laat my daarop ry; en U laat my vergaan in stormgedruis.

23 Want ek weet: U wil my na die dood toe bring en na die huis waar al wat lewe, saamkom.

24 Maar sal iemand by die ineenstorting nie nog die hand uitsteek of by sy ondergang om die rede om hulp roep nie?

25 Of het ek nie geween oor hom wat harde dae het nie? Was my siel nie bekommerd oor die behoeftige nie?

26 Want ek het op die goeie gehoop, en onheil het gekom; en ek het gewag op lig, en donkerheid het gekom.

27 My ingewande kook sonder ophou; dae van ellende het my teëgekom.

28 Ek gaan daarheen in die rou, sonder son; ek staan op in die vergadering, ek roep om hulp.

29 Ek het 'n broer geword vir die jakkalse en 'n vriend vir die volstruise.

30 My vel het swart geword en val van my af, en my gebeente gloei van hitte.

31 So het dan my siter 'n rouklag geword en my fluit 'n stem van die wat ween.

1 А ныне смеются надо мною младшие меня летами, те, которых отцов я не согласился бы поместить с псами стад моих.

2 И сила рук их к чему мне? Над ними уже прошло время.

3 Бедностью и голодом истощенные, они убегают в степь безводную, мрачную и опустевшую;

4 щиплют зелень подле кустов, и ягоды можжевельника – хлеб их.

5 Из общества изгоняют их, кричат на них, как на воров,

6 чтобы жили они в рытвинах потоков, в ущельях земли и утесов.

7 Ревут между кустами, жмутся под терном.

8 Люди отверженные, люди без имени, отребье земли!

9 Их–то сделался я ныне песнью и пищею разговора их.

10 Они гнушаются мною, удаляются от меня и не удерживаются плевать пред лицем моим.

11 Так как Он развязал повод мой и поразил меня, то они сбросили с себя узду пред лицем моим.

12 С правого боку встает это исчадие, сбивает меня с ног, направляет гибельные свои пути ко мне.

13 А мою стезю испортили: все успели сделать к моей погибели, не имея помощника.

14 Они пришли ко мне, как сквозь широкий пролом; с шумом бросились на меня.

15 Ужасы устремились на меня; как ветер, развеялось величие мое, и счастье мое унеслось, как облако.

16 И ныне изливается душа моя во мне: дни скорби объяли меня.

17 Ночью ноют во мне кости мои, и жилы мои не имеют покоя.

18 С великим трудом снимается с меня одежда моя; края хитона моего жмут меня.

19 Он бросил меня в грязь, и я стал, как прах и пепел.

20 Я взываю к Тебе, и Ты не внимаешь мне, – стою, а Ты [только] смотришь на меня.

21 Ты сделался жестоким ко мне, крепкою рукою враждуешь против меня.

22 Ты поднял меня и заставил меня носиться по ветру и сокрушаешь меня.

23 Так, я знаю, что Ты приведешь меня к смерти и в дом собрания всех живущих.

24 Верно, Он не прострет руки Своей на дом костей: будут ли они кричать при своем разрушении?

25 Не плакал ли я о том, кто был в горе? не скорбела ли душа моя о бедных?

26 Когда я чаял добра, пришло зло; когда ожидал света, пришла тьма.

27 Мои внутренности кипят и не перестают; встретили меня дни печали.

28 Я хожу почернелый, но не от солнца; встаю в собрании и кричу.

29 Я стал братом шакалам и другом страусам.

30 Моя кожа почернела на мне, и кости мои обгорели от жара.

31 И цитра моя сделалась унылою, и свирель моя – голосом плачевным.