1 Rab öfkelenince Siyon kızını nasıl bulutla kapladı! 2 İsrailin görkemini gökten yere fırlattı, 2 Öfkelendiği gün ayağının taburesini anımsamadı.

2 Yakup soyunun yaşadığı her yeri acımadan yuttu, 2 Yahuda kızının surlu kentlerini gazabıyla yıktı, 2 Yerle bir etti onları, 2 Krallığını ve önderlerini alçalttı.

3 Kızgın öfkesiyle İsrailin gücünü kökünden kesti, 2 Düşmanın önünde sağ elini onların üstünden çekti, 2 Çevresini yiyip bitiren alevli ateş gibi Yakup soyunu yaktı.

4 Düşman gibi yayını gerdi, 2 Hasım gibi sağ elini kaldırdı, 2 Göz zevkini okşayan herkesi öldürdü, 2 Gazabını Siyon kızının çadırı üstüne ateş gibi döktü.

5 Rab adeta bir düşman olup İsraili yuttu, 2 Bütün saraylarını yutup surlu kentlerini yıktı, 2 Yahuda kızının feryadını, figanını arşa çıkardı.

6 Bahçe çardağını söker gibi kendi çardağını söküp attı, 2 Buluşma yerini yok etti, 2 RAB Siyonda bayram ve Şabat günlerini unutturdu, 2 Şiddetli öfkesi yüzünden kralı da kâhini de reddetti.

7 Rab sunağını attı, 2 Tapınağını terk etti; 2 Siyon saraylarını çeviren surları düşman eline bıraktı. 2 Bayram gününde olduğu gibi, 2 Düşman RABbin Tapınağında sevinç çığlıkları attı.

8 RAB Siyon kızının surlarını yıkmaya karar verdi, 2 İpi gerdi ve yıkmaktan el çekmedi, 2 İç ve dış surlara yas tutturdu, 2 İkisinin de gücü tükendi.

9 Siyonun kapıları yere battı, 2 RAB kapı sürgülerini kırıp yok etti, 2 Kralıyla önderleri başka ulusların arasında kaldı, 2 Kutsal Yasa uygulanmaz oldu, 2 Peygamberlerine RABden görüm gelmiyor artık.

10 Siyon kızının ileri gelenleri suskun, yere oturmuş, 2 Başlarına toprak saçıp çul kuşanmışlar, 2 Yeruşalimin erden kızları yere eğmiş başlarını.

11 Gözlerim tükenmekte ağlamaktan, 2 İçim kanıyor; 2 Halkımın yıkımından 2 Yüreğim sızlıyor, 2 Çünkü kent meydanlarında çocuklarla bebekler bayılmakta.

12 Kent meydanlarında yaralılar gibi bayılıp 2 Can çekişirken annelerinin bağrında, 2 ‹‹Ekmekle şarap nerede?›› diye soruyorlar annelerine.

13 Senin için ne diyeyim? 2 Ey Yeruşalim kızı, seni neye benzeteyim? 2 Ey Siyonun erden kızı, sana neyi örnek göstereyim de 2 Seni avutayım? 2 Sendeki gedik deniz kadar büyük, 2 Kim sana şifa verebilir?

14 Peygamberlerin senin için boş ve anlamsız görümler gördüler. 2 Suçunu ortaya çıkarsalardı, eski gönencine kavuşabilirdin; 2 Oysa seni ayartacak boş görümler gördüler.

15 Yoldan geçen herkes el çırparak seninle alay ediyor, 2 Yeruşalim kızına baş sallayıp ıslık çalarak, 2 ‹‹Bütün dünyanın sevinci, güzellik simgesi dedikleri kent bu mu?›› diyorlar.

16 Düşmanlarının hepsi seninle alay etti, 2 Islık çalıp diş gıcırdatarak, 2 ‹‹Onu yuttuk›› diyorlar, 2 ‹‹İşte beklediğimiz gün, sonunda gördük onu.››

17 RAB düşündüğünü yaptı, 2 Geçmişte söylediği sözü yerine getirdi, 2 Yıktı, acımadı, 2 Düşmanı senin haline sevindirdi, 2 Hasımlarını güçlü kıldı. boynuzunu yükseltti››.

18 Halk Rabbe yürekten feryat ediyor. 2 Ey Siyon kızının surları, 2 Gece gündüz gözyaşın sel gibi aksın! 2 Dinlenme, gözüne uyku girmesin!

19 Kalk, gece her nöbet başında haykır, 2 Rabbin huzurunda yüreğini su gibi dök! 2 Her sokak başında açlıktan bayılan çocuklarının başı için Ona ellerini aç.

20 ‹‹Bak, ya RAB, gör! Kime böyle yaptın? 2 Kadınlar çocuklarını, sevgili yavrularını mı yesin? 2 Kâhinle peygamber Rabbin Tapınağında mı öldürülsün?

21 Gençler, yaşlılar sokaklarda, yerlerde yatıyor, 2 Kılıçtan geçirildi erden kızlarımla gençlerim, 2 Öfkelendiğin gün öldürdün onları, acımadan boğazladın.

22 Bir bayram günü davet eder gibi 2 Beni dehşete düşürenleri davet ettin her yandan. 2 RAB'bin öfkelendiği gün kaçıp kurtulan, 2 Sağ kalan olmadı. 2 Sevgiyle büyüttüğüm çocuklarımı 2 Düşmanım yok etti.››

1 How hath the Lord covered the daughter of Zion with a cloud in his anger!

He hath cast down from heaven unto the earth the beauty of Israel,

And hath not remembered his footstool in the day of his anger.

2 The Lord hath swallowed up all the habitations of Jacob, and hath not pitied:

He hath thrown down in his wrath the strongholds of the daughter of Judah;

He hath brought them down to the ground; he hath profaned the kingdom and the princes thereof.

3 He hath cut off in fierce anger all the horn of Israel;

He hath drawn back his right hand from before the enemy:

And he hath burned up Jacob like a flaming fire, which devoureth round about.

4 He hath bent his bow like an enemy, he hath stood with his right hand as an adversary,

And hath slain all that were pleasant to the eye:

In the tent of the daughter of Zion he hath poured out his wrath like fire.

5 The Lord is become as an enemy, he hath swallowed up Israel;

He hath swallowed up all her palaces, he hath destroyed his strongholds;

And he hath multiplied in the daughter of Judah mourning and lamentation.

6 And he hath violently taken away his tabernacle, as if it were of a garden; he hath destroyed his place of assembly:

Jehovah hath caused solemn assembly and sabbath to be forgotten in Zion,

And hath despised in the indignation of his anger the king and the priest.

7 The Lord hath cast off his altar, he hath abhorred his sanctuary;

He hath given up into the hand of the enemy the walls of her palaces:

They have made a noise in the house of Jehovah, as in the day of a solemn assembly.

8 Jehovah hath purposed to destroy the wall of the daughter of Zion;

He hath stretched out the line, he hath not withdrawn his hand from destroying;

And he hath made the rampart and wall to lament; they languish together.

9 Her gates are sunk into the ground; he hath destroyed and broken her bars:

Her king and her princes are among the nations where the law is not;

Yea, her prophets find no vision from Jehovah.

10 The elders of the daughter of Zion sit upon the ground, they keep silence;

They have cast up dust upon their heads; they have girded themselves with sackcloth:

The virgins of Jerusalem hang down their heads to the ground.

11 Mine eyes do fail with tears, my heart is troubled;

My liver is poured upon the earth, because of the destruction of the daughter of my people,

Because the young children and the sucklings swoon in the streets of the city.

12 They say to their mothers, Where is grain and wine?

When they swoon as the wounded in the streets of the city,

When their soul is poured out into their mothers’ bosom.

13 What shall I testify unto thee? what shall I liken to thee, O daughter of Jerusalem?

What shall I compare to thee, that I may comfort thee, O virgin daughter of Zion?

For thy breach is great like the sea: who can heal thee?

14 Thy prophets have seen for thee false and foolish visions;

And they have not uncovered thine iniquity, to bring back thy captivity,

But have seen for thee false oracles and causes of banishment.

15 All that pass by clap their hands at thee;

They hiss and wag their head at the daughter of Jerusalem, saying,

Is this the city that men called The perfection of beauty, The joy of the whole earth?

16 All thine enemies have opened their mouth wide against thee;

They hiss and gnash the teeth; they say, We have swallowed her up;

Certainly this is the day that we looked for; we have found, we have seen it.

17 Jehovah hath done that which he purposed; he hath fulfilled his word that he commanded in the days of old;

He hath thrown down, and hath not pitied:

And he hath caused the enemy to rejoice over thee; he hath exalted the horn of thine adversaries.

18 Their heart cried unto the Lord:

O wall of the daughter of Zion, let tears run down like a river day and night;

Give thyself no respite; let not the apple of thine eye cease.

19 Arise, cry out in the night, at the beginning of the watches;

Pour out thy heart like water before the face of the Lord:

Lift up thy hands toward him for the life of thy young children, that faint for hunger at the head of every street.

20 See, O Jehovah, and behold to whom thou hast done thus!

Shall the women eat their fruit, the children that are dandled in the hands?

Shall the priest and the prophet be slain in the sanctuary of the Lord?

21 The youth and the old man lie on the ground in the streets;

My virgins and my young men are fallen by the sword:

Thou hast slain them in the day of thine anger; thou hast slaughtered, and not pitied.

22 Thou hast called, as in the day of a solemn assembly, my terrors on every side;

And there was none that escaped or remained in the day of Jehovah’s anger:

Those that I have dandled and brought up hath mine enemy consumed.