1 RABbin gazap değneği altında acı çeken adam benim.

2 Beni güttü, 2 Işıkta değil karanlıkta yürüttü.

3 Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.

4 Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.

5 Beni kuşattı, 2 Acı ve zahmetle sardı çevremi.

6 Çoktan ölmüş ölüler gibi 2 Beni karanlıkta yaşattı.

7 Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum, 2 Zincirimi ağırlaştırdı.

8 Feryat edip yardım isteyince de 2 Duama set çekiyor.

9 Yontma taşlarla yollarımı kesti, 2 Dolaştırdı yollarımı.

10 Benim için O pusuya yatmış bir ayı, 2 Gizlenmiş bir aslandır.

11 Yollarımı saptırdı, paraladı, 2 Mahvetti beni.

12 Yayını gerdi, okunu savurmak için 2 Beni nişangah olarak dikti.

13 Oklarını böbreklerime sapladı.

14 Halkımın önünde gülünç düştüm, 2 Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.

15 Beni acıya doyurdu, 2 Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.

16 Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı, 2 Kül içinde diz çöktürdü bana.

17 Esenlik yüzü görmedi canım, 2 Mutluluğu unuttum.

18 Bu yüzden diyorum ki, 2 ‹‹Dermanım tükendi, 2 RABden umudum kesildi.››

19 Acımı, başıboşluğumu, 2 Pelinotuyla ödü anımsa!

20 Hâlâ onları düşünmekte 2 Ve sıkılmaktayım.

21 Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:

22 RABbin sevgisi hiç tükenmez, 2 Merhameti asla son bulmaz; sayesinde yok olmadık.››

23 Her sabah tazelenir onlar, 2 Sadakatin büyüktür.

24 ‹‹Benim payıma düşen RABdir›› diyor canım, 2 ‹‹Bu yüzden Ona umut bağlıyorum.››

25 RAB kendisini bekleyenler, 2 Onu arayan canlar için iyidir.

26 RABbin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.

27 İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.

28 RAB insana boyunduruk takınca, 2 İnsan tek başına oturup susmalı;

29 Umudunu kesmeden yere kapanmalı,

30 Kendisine vurana yanağını dönüp 2 Utanca doymalı;

31 Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.

32 Dert verse de, 2 Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;

33 Çünkü isteyerek acı çektirmez, 2 İnsanları üzmez.

34 Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,

35 Yüceler Yücesinin huzurunda insan hakkını saptırmayı,

36 Davasında insana haksızlık etmeyi 2 Rab doğru görmez.

37 Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?

38 İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesinin ağzından çıkmıyor mu?

39 İnsan, yaşayan insan 2 Niçin günahlarının cezasından yakınır?

40 Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim, 2 Yine RABbe dönelim.

41 Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrıya açalım:

42 ‹‹Biz karşı çıkıp başkaldırdık, 2 Sen bağışlamadın.

43 Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın, 2 Acımadan öldürdün.

44 Dualar sana erişmesin diye 2 Bulutları örtündün.

45 Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.

46 Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.

47 Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.››

48 Kırılan halkım yüzünden 2 Gözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.

49 Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,

50 RAB göklerden bakıp görünceye dek.

51 Kentimdeki kızların halini gördükçe 2 Yüreğim sızlıyor.

52 Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.

53 Beni sarnıca atıp öldürmek istediler, 2 Üzerime taş attılar.

54 Sular başımdan aştı, ‹‹Tükendim›› dedim.

55 Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;

56 Sesimi, ‹‹Ahıma, çağrıma kulağını kapama!›› dediğimi duydun.

57 Seni çağırınca yaklaşıp, ‹‹Korkma!›› dedin.

58 Davamı sen savundun, ya Rab, 2 Canımı kurtardın.

59 Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB, 2 Davamı sen gör.

60 Benden nasıl öç aldıklarını, 2 Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.

61 Aşağılamalarını, ya RAB, 2 Çevirdikleri bütün dolapları, 2 Bana saldıranların dediklerini, 2 Gün boyu söylendiklerini duydun.

63 Oturup kalkışlarına bak, 2 Alay konusu oldum türkülerine.

64 Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.

65 İnat etmelerini sağla, 2 Lanetin üzerlerinden eksilmesin.

66 Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.

1 IO son l’uomo che ha veduta afflizione, Per la verga dell’indegnazion del Signore.

2 Egli mi ha condotto, e fatto camminar nelle tenebre, E non nella luce.

3 Certo, egli mi ritorna addosso, E rivolge la sua mano contro a me tuttodì.

4 Egli ha fatta invecchiar la mia carne, e la mia pelle; Egli mi ha fiaccate le ossa.

5 Egli ha fatti degli edificii contro a me, E mi ha intorniato di tosco e di affanno.

6 Egli mi ha fatto dimorare in luoghi tenebrosi, A guisa di quelli che son morti già da lungo tempo.

7 Egli mi ha assiepato d’ogn’intorno, sì che non posso uscire; Egli ha aggravati i miei ceppi.

8 Eziandio quando grido e sclamo, Egli chiude il passo alla mia orazione,

9 Egli ha chiuse le mie vie di pietre conce a scarpello, Ha rinvolti i miei sentieri.

10 Egli mi è stato un orso all’agguato, Un leone ne’ suoi nascondimenti.

11 Egli ha traviate le mie vie, Mi ha tagliato a pezzi, mi ha renduto desolato.

12 Egli ha teso l’arco suo, E mi ha posto come un bersaglio incontro alle saette.

13 Egli mi ha fitti nelle reni Gli strali del suo turcasso.

14 Io sono in derisione a tutti i popoli, E son la lor canzone tuttodì.

15 Egli mi ha saziato di amaritudini, Mi ha inebbriato di assenzio.

16 Egli mi ha stritolati i denti con della ghiaia, Mi ha voltolato nella cenere.

17 E tu hai allontanata l’anima mia dalla pace, Ed io ho dimenticato il bene.

18 E ho detto: Il Signore ha fatta perire la mia forza, E la mia speranza.

19 Ricordati della mia afflizione, E del mio esilio; del tosco e dell’assenzio.

20 L’anima mia se ne ricorda del continuo, E se ne abbatte in me

21 Questo mi torna alla mente, Perciò spererò ancora.

22 Se non siamo stati del tutto consumati, È per le benignità del Signore; Perciocchè le sue misericordi non son venute meno;

23 Si rinnovano ogni mattina; La tua lealtà è grande.

24 Il Signore è la mia parte, ha detto l’anima mia; Perciò spererò in lui.

25 Il Signore è buono a quelli che l’aspettano, All’anima che lo ricerca.

26 Buona cosa è di aspettare in silenzio La salute del Signore.

27 Buona cosa è all’uomo di portare il giogo Nella sua giovanezza.

28 Sieda egli pur solitario, ed in silenzio, Se Dio gliel’ha imposto!

29 Metta pur la sua bocca nella polvere! Forse, ci sarà ancora speranza;

30 Porga pur la guancia a chi lo percuote; Si sazi pur di vituperio!

31 Poichè il Signore non rigetta in perpetuo;

32 Anzi, se affligge, ha altresì compassione, Secondo la moltitudine delle sue benignità.

33 Perciocchè s’egli affligge, E addolora i figliuoli degli uomini, Non lo fa volentieri.

34 Mentre altri trita sotto i suoi piedi Tutti i prigioni della terra;

35 Mentre altri pervertisce la ragion dell’uomo, Nel cospetto dell’Altissimo;

36 Mentre altri fa torto all’uomo nella sua lite; Il Signore nol vede egli?

37 Chi è colui che abbia detta qualche cosa, e quella sia avvenuta, Che il Signore non l’abbia comandata?

38 Non procedono i mali ed i beni Dalla bocca dell’Altissimo?

39 Perchè si rammarica l’uomo vivente? Perchè si rammarica l’uomo della pena del suo peccato?

40 Esaminiamo le nostre vie, E ricerchiamole e convertiamoci al Signore.

41 Alziamo i nostri cuori, e le palme delle mani, A Dio ne’ cieli, dicendo:

42 Noi abbiam misfatto, e siamo stati ribelli; E tu non hai perdonato.

43 Tu ci hai coperti d’ira, e ci hai perseguitati; Tu hai ucciso e non hai risparmiato.

44 Tu hai distesa una nuvola intorno a te, Acciocchè l’orazione non passasse.

45 Tu ci hai fatti essere spazzature, Ed abbominio, per mezzo i popoli.

46 Tutti i nostri nemici hanno aperta la bocca contro a noi.

47 Noi siamo incorsi in ispavento, ed in fossa; In desolazione, ed in fiaccamento.

48 L’occhio mio cola in rivi d’acque, Per lo fiaccamento della figliuola del mio popolo.

49 L’occhio mio stilla, senza posa, E non ha alcuna requie;

50 Finchè il Signore non riguarda, E non vede dal cielo.

51 L’occhio mio affanna l’anima mia, Per tutte le figliuole della mia città.

52 Quelli che senza cagione, mi son nemici, Mi han cacciato del continuo, come un uccelletto;

53 Hanno troncata la vita mia, e l’hanno messa nella fossa; Ed hanno gettate delle pietre sopra me.

54 Le acque mi hanno inondato fin sopra il capo; Io ho detto: Io son riciso

55 Io ho invocato il tuo Nome, o Signore, Dalla fossa de’ luoghi bassissimi.

56 Tu hai udita la mia voce; Non nascondere il tuo orecchio al mio sospiro, ed al mio grido.

57 Tu ti sei accostato al giorno che io ti ho invocato; Tu hai detto: Non temere.

58 O Signore, tu hai dibattute le querele dell’anima mia; Tu hai riscossa la vita mia.

59 O Signore, tu vedi il torto che mi è fatto; Giudica la mia causa.

60 Tu vedi tutte le lor vendette, Tutti i lor pensieri contro a me.

61 Tu odi, Signore, i loro obbrobri, Tutte le lor macchinazioni contro a me;

62 Le parole di quelli che mi si levano incontro, Ed i ragionamenti che tengono contro a me tuttodì.

63 Riguarda, quando si seggono, e quando si levano; Io sono la lor canzone.

64 O Signore, rendi loro la retribuzione, Secondo le opere delle lor mani.

65 Da’ loro ingombramento di cuore, La tua maledizione.

66 Perseguili in ira, E disperdili di sotto al cielo del Signore