1 Altın nasıl donuklaştı, 2 Saf altın nasıl değişti! 2 Kutsal taşlar sokak başlarına dağılmış.

2 Değerleri saf altınla ölçülen Siyon çocukları 2 Nasıl çömlekçi işi, toprak testi yerine sayılır oldu!

3 Çakallar bile meme verip yavrularını emzirir, 2 Ama halkım çöldeki devekuşları kadar acımasız oldu.

4 Susuzluktan emzikteki bebeklerin dili damağına yapışıyor, 2 Çocuklar ekmek istiyor, veren yok.

5 Onlar ki, yemeğin en iyisini yerlerdi, 2 Sokaklarda perişan oldular; 2 Onlar ki, al giysiler içinde büyüdüler, 2 Çöp yığınlarını kapışır oldular.

6 Halkımın suçu el değmeden, bir anda yıkılan 2 Sodomun günahından daha büyüktür.

7 Beyleri kardan temiz, sütten aktılar, 2 Bedence mercandan kızıl, laciverttaşı kadar biçimliydiler.

8 Şimdiyse görünüşleri kömürden kara, 2 Sokaklarda tanınmaz oldular. 2 Bir deri bir kemiğe döndüler, odun gibi kurudular.

9 Kılıçla öldürülenler kıtlıktan ölenlerden mutludur, 2 Çünkü kıtlıktan ölenler tarla ürününün yokluğundan yıpranarak erimekteler.

10 Merhametli kadınlar çocuklarını elleriyle pişirdiler, 2 Halkım kırılırken yiyecek oldu bu kendilerine.

11 RAB öfkesini boşalttı, kızgın öfkesini döktü, 2 Temellerini yiyip bitiren ateşi Siyonun içinde tutuşturdu.

12 Dünyadaki kralların ve insanların hiçbiri 2 Yeruşalim kapılarından hasımların, düşmanların gireceğine inanmazdı.

13 Peygamberlerinin günahı, kâhinlerinin suçu yüzündendi bu, 2 Çünkü onlar kentin ortasında doğruların kanını döktüler.

14 Sokaklarda körler gibi dolaşıyorlar, 2 Kanla kirlendikleri için kimse giysilerine dokunamıyor.

15 ‹‹Çekilin! Kirliler!›› diye bağırdılar onlara, 2 ‹‹Çekilin! Çekilin! Dokunmayın!›› 2 Kaçıp başıboş dolaştıklarında, 2 Öteki uluslar, ‹‹Artık burada kalmasınlar›› dediler.

16 RAB kendisi dağıttı onları, 2 Artık yüzlerine bakmayacak. 2 Kâhinleri saymadılar, yaşlılara acımadılar.

17 Boş yere yardım beklemekten gözlerimizin feri sönüyor, 2 Gözetleme kulesinde bizi kurtaramayacak bir ulusu bekledikçe bekledik.

18 İzlerimizi sürüyorlar, 2 Sokaklarımızda gezemez olduk. 2 Sonumuz yaklaştı, günlerimiz tükendi, 2 Çünkü sonumuz geldi.

19 Bizi kovalayanlar gökteki kartallardan çevikti, 2 Dağların üstünde kovaladılar bizi, 2 Çölde bize pusu kurdular.

20 Yaşam soluğumuz, 2 RABbin meshettiği kral onların çukurunda yakalandı; 2 Hani onun için, ‹‹Ulusların arasında onun gölgesinde yaşayacağız›› dediğimiz.

21 Ûs ülkesinde yaşayan Edom kızı, sevin, coş, 2 Ancak kâse sana da gelecek, sarhoş olup soyunacaksın.

22 Ey Siyon kızı, suçunun cezası sona erdi, 2 RAB bir daha seni sürgüne göndermeyecek. 2 Ama, ey Edom kızı, suçun yüzünden seni cezalandırıp günahlarını ortaya çıkaracak.

1 How is the gold become dim! how is the most fine gold changed! the stones of the sanctuary are poured out in the top of every street. 2 The precious sons of Zion, comparable to fine gold, how are they esteemed as earthen pitchers, the work of the hands of the potter! 3 Even the sea monsters draw out the breast, they give suck to their young ones: the daughter of my people is become cruel, like the ostriches in the wilderness. 4 The tongue of the sucking child cleaveth to the roof of his mouth for thirst: the young children ask bread, and no man breaketh it unto them. 5 They that did feed delicately are desolate in the streets: they that were brought up in scarlet embrace dunghills. 6 For the punishment of the iniquity of the daughter of my people is greater than the punishment of the sin of Sodom, that was overthrown as in a moment, and no hands stayed on her. 7 Her Nazarites were purer than snow, they were whiter than milk, they were more ruddy in body than rubies, their polishing was of sapphire: 8 Their visage is blacker than a coal; they are not known in the streets: their skin cleaveth to their bones; it is withered, it is become like a stick. 9 They that be slain with the sword are better than they that be slain with hunger: for these pine away, stricken through for want of the fruits of the field. 10 The hands of the pitiful women have sodden their own children: they were their meat in the destruction of the daughter of my people. 11 The LORD hath accomplished his fury; he hath poured out his fierce anger, and hath kindled a fire in Zion, and it hath devoured the foundations thereof. 12 The kings of the earth, and all the inhabitants of the world, would not have believed that the adversary and the enemy should have entered into the gates of Jerusalem.

13 For the sins of her prophets, and the iniquities of her priests, that have shed the blood of the just in the midst of her, 14 They have wandered as blind men in the streets, they have polluted themselves with blood, so that men could not touch their garments. 15 They cried unto them, Depart ye; it is unclean; depart, depart, touch not: when they fled away and wandered, they said among the heathen, They shall no more sojourn there. 16 The anger of the LORD hath divided them; he will no more regard them: they respected not the persons of the priests, they favoured not the elders. 17 As for us, our eyes as yet failed for our vain help: in our watching we have watched for a nation that could not save us. 18 They hunt our steps, that we cannot go in our streets: our end is near, our days are fulfilled; for our end is come. 19 Our persecutors are swifter than the eagles of the heaven: they pursued us upon the mountains, they laid wait for us in the wilderness. 20 The breath of our nostrils, the anointed of the LORD, was taken in their pits, of whom we said, Under his shadow we shall live among the heathen.

21 Rejoice and be glad, O daughter of Edom, that dwellest in the land of Uz; the cup also shall pass through unto thee: thou shalt be drunken, and shalt make thyself naked.

22 The punishment of thine iniquity is accomplished, O daughter of Zion; he will no more carry thee away into captivity: he will visit thine iniquity, O daughter of Edom; he will discover thy sins.