1 Aleph. Ik ben de man, die ellende gezien heeft door de roede Zijner verbolgenheid.

2 Aleph. Hij heeft mij geleid en gevoerd in de duisternis, en niet in het licht.

3 Aleph. Hij heeft Zich immers tegen mij gewend, Hij heeft Zijn hand den gansen dag veranderd.

4 Beth. Hij heeft mijn vlees en mijn huid oud gemaakt, Hij heeft mijn beenderen gebroken.

5 Beth. Hij heeft tegen mij gebouwd, en Hij heeft mij met galle en moeite omringd.

6 Beth. Hij heeft mij gezet in duistere plaatsen, als degenen, die over lang dood zijn.

7 Gimel. Hij heeft mij toegemuurd, dat ik er niet uit gaan kan; Hij heeft mijn koperen boeien verzwaard.

8 Gimel. Ook wanneer ik roep en schreeuw, sluit Hij de oren voor mijn gebed.

9 Gimel. Hij heeft mij wegen toegemuurd met uitgehouwen stenen, Hij heeft mijn paden verkeerd.

10 Daleth. Hij is mij een loerende beer, een leeuw in verborgen plaatsen.

11 Daleth. Hij heeft mijn wegen afgewend; en Hij heeft mij in stukken gebroken; Hij heeft mij woest gemaakt.

12 Daleth. Hij heeft Zijn boog gespannen, en Hij heeft mij den pijl als ten doel gesteld.

13 He. Hij heeft Zijn pijlen in mijn nieren doen ingaan.

14 He. Ik ben al mijn volk tot belaching geworden, hun snarenspel den gansen dag.

15 He. Hij heeft mij met bitterheden verzadigd, Hij heeft mij met alsem dronken gemaakt.

16 Vau. Hij heeft mijn tanden met zandsteentjes verbrijzeld, Hij heeft mij in de as nedergedrukt.

17 Vau. En Gij hebt mijn ziel verre van den vrede verstoten, ik heb het goede vergeten.

18 Vau. Toen zeide ik: Mijn sterkte is vergaan, en mijn hoop van den HEERE.

19 Zain. Gedenk aan mijn ellende en aan mijn ballingschap, aan den alsem en galle.

20 Zain. Mijn ziel gedenkt er wel terdege aan, en zij bukt zich neder in mij.

21 Zain. Dit zal ik mij ter harte nemen, daarom zal ik hopen;

22 Cheth. Het zijn de goedertierenheden des HEEREN, dat wij niet vernield zijn, dat Zijn barmhartigheden geen einde hebben;

23 Cheth. Zij zijn allen morgen nieuw, Uw trouw is groot.

24 Cheth. De HEERE is mijn Deel, zegt mijn ziel, daarom zal ik op Hem hopen.

25 Teth. De HEERE is goed dengenen, die Hem verwachten, der ziele, die Hem zoekt.

26 Teth. Het is goed, dat men hope, en stille zij op het heil des HEEREN.

27 Teth. Het is goed voor een man, dat hij het juk in zijn jeugd draagt.

28 Jod. Hij zitte eenzaam, en zwijge stil, omdat Hij het hem opgelegd heeft.

29 Jod. Hij steke zijn mond in het stof, zeggende: Misschien is er verwachting.

30 Jod. Hij geve zijn wang dien, die hem slaat, hij worde zat van smaad.

31 Caph. Want de Heere zal niet verstoten in eeuwigheid.

32 Caph. Maar als Hij bedroefd heeft, zo zal Hij Zich ontfermen, naar de grootheid Zijner goedertierenheden.

33 Caph. Want Hij plaagt of bedroeft des mensenkinderen niet van harte.

34 Lamed. Dat men al de gevangenen der aarde onder Zijn voeten verbrijzelt;

35 Lamed. Dat men het recht eens mans buigt voor het aangezicht des Allerhoogsten;

36 Lamed. Dat men een mens verongelijkt in zijn twistzaak; zou het de Heere niet zien?

37 Mem. Wie zegt wat, hetwelk geschiedt, zo het de Heere niet beveelt?

38 Mem. Gaat niet uit den mond des Allerhoogsten het kwade en het goede?

39 Mem. Wat klaagt dan een levend mens? Een ieder klage vanwege zijn zonden.

40 Nun. Laat ons onze wegen onderzoeken en doorzoeken, en laat ons wederkeren tot den HEERE.

41 Nun. Laat ons onze harten opheffen, mitsgaders de handen, tot God in den hemel, zeggende:

42 Nun. Wij hebben overtreden, en wij zijn wederspannig geweest, daarom hebt Gij niet gespaard.

43 Samech. Gij hebt ons met toorn bedekt, en Gij hebt ons vervolgd; Gij hebt ons gedood, Gij hebt niet verschoond.

44 Samech. Gij hebt U met een wolk bedekt, zodat er geen gebed doorkwam.

45 Samech. Gij hebt ons tot een uitvaagsel en wegwerpsel gesteld, in het midden der volken.

46 Pe. Al onze vijanden hebben hun mond tegen ons opgesperd.

47 Pe. De vreze en de kuil zijn over ons gekomen, de verwoesting en de verbreking.

48 Pe. Met waterbeken loopt mijn oog neder, vanwege de breuk der dochter mijns volks.

49 Ain. Mijn oog vliet, en kan niet ophouden, omdat er geen rust is;

50 Ain. Totdat het de HEERE van den hemel aanschouwe, en het zie.

51 Ain. Mijn oog doet mijn ziele moeite aan, vanwege al de dochteren mijner stad.

52 Tsade. Die mijn vijanden zijn zonder oorzaak, hebben mij als een vogeltje dapperlijk gejaagd.

53 Tsade. Zij hebben mijn leven in een kuil uitgeroeid, en zij hebben een steen op mij geworpen.

54 Tsade. De wateren zwommen over mijn hoofd; ik zeide: Ik ben afgesneden!

55 Koph. HEERE! Ik heb Uw Naam aangeroepen uit den ondersten kuil.

56 Koph. Gij hebt mijn stem gehoord, verberg Uw oor niet voor mijn zuchten, voor mijn roepen.

57 Koph. Gij hebt U genaderd ten dage, als ik U aanriep; Gij hebt gezegd: Vrees niet!

58 Resch. Heere! Gij hebt de twistzaken mijner ziel getwist, Gij hebt mijn leven verlost.

59 Resch. Heere! Gij hebt gezien de verkeerdheid, die men mij aangedaan heeft, oordeel mijn rechtzaak.

60 Resch. Gij hebt al hun wraak gezien, al hun gedachten tegen mij.

61 Schin. HEERE! Gij hebt hun smaden gehoord, en al hun gedachten tegen mij;

62 Schin. De lippen dergenen, die tegen mij opstaan, en hun dichten tegen mij den gansen dag.

63 Schin. Aanschouw hun zitten en opstaan; ik ben hun snarenspel.

64 Thau. HEERE! geef hun weder die vergelding, naar het werk hunner handen.

65 Thau. Geef hun een deksel des harten; Uw vloek zij over hen!

66 Thau. Vervolg ze met toorn, en verdelg ze van onder den hemel des HEEREN.

1 Mi estas la viro, kiu spertis suferon sub la vergo de Lia kolero.

2 Min Li kondukis kaj irigis en mallumon, ne en lumon.

3 Nur sur min Li turnas Sian manon ĉiutage denove.

4 Li maljunigis mian karnon kaj haŭton, rompis miajn ostojn.

5 Li konstruis ĉirkaŭ mi, ĉirkaŭis min per maldolĉaĵoj kaj malfacilaĵoj.

6 En mallumon Li lokis min, kiel porĉiamajn mortintojn.

7 Li ĉirkaŭbaris min, ke mi ne povu eliri; Li ligis min per pezaj ĉenoj.

8 Kvankam mi krias kaj vokas, Li kovras Siajn orelojn antaŭ mia preĝo.

9 Li baris miajn vojojn per hakitaj ŝtonoj; Li kurbigis miajn vojetojn.

10 Li estas por mi kiel urso en embusko, kiel leono en kaŝita loko.

11 Li depuŝis min de miaj vojoj, kaj disŝiris min; Li faris min objekto de teruro.

12 Li streĉis Sian pafarkon, kaj starigis min kiel celon por Siaj sagoj.

13 En miajn renojn Li pafis la filojn de Sia sagujo.

14 Mi fariĝis mokataĵo por mia tuta popolo, ilia ĉiutaga rekantaĵo.

15 Li satigis min per maldolĉaĵo, trinkoplenigis min per vermuto.

16 Li disrompis miajn dentojn en malgrandajn pecojn, Li enpuŝis min en cindron.

17 Mia animo estas forpuŝita for de paco; bonstaton mi forgesis.

18 Kaj mi diris:Pereis mia forto kaj mia espero al la Eternulo.

19 La memoro pri mia mizero kaj miaj suferoj estas vermuto kaj galo.

20 Konstante rememorante tion, senfortiĝas en mi mia animo.

21 Sed tion mi respondas al mia koro, kaj tial mi esperas:

22 Ĝi estas favorkoreco de la Eternulo, ke ni ne tute pereis; ĉar Lia kompatemeco ne finiĝis,

23 Sed ĉiumatene ĝi renoviĝas; granda estas Via fideleco.

24 Mia parto estas la Eternulo, diras mia animo; tial mi esperas al Li.

25 La Eternulo estas bona por tiuj, kiuj esperas al Li, por la animo, kiu serĉas Lin.

26 Bone estas esperi pacience helpon de la Eternulo.

27 Bone estas al la homo, kiu portas jugon en sia juneco;

28 Li sidas solece kaj silentas, kiam li estas ŝarĝita;

29 Li metas sian buŝon en polvon, kredante, ke ekzistas espero;

30 Li donas sian vangon al tiu, kiu lin batas; li satigas sin per malhonoro.

31 Ĉar ne por eterne forlasas la Sinjoro;

32 Se Li iun suferigas, Li ankaŭ kompatas pro Sia granda favorkoreco;

33 Ĉar ne el Sia koro Li sendas mizeron kaj suferon al la homoj.

34 Kiam oni premas sub siaj piedoj ĉiujn malliberulojn de la tero,

35 Kiam oni forklinas la rajton de homo antaŭ la vizaĝo de la Plejaltulo,

36 Kiam oni estas maljusta kontraŭ homo en lia juĝa afero-Ĉu la Sinjoro tion ne vidas?

37 Kiu povas per sia diro atingi, ke io fariĝu, se la Sinjoro tion ne ordonis?

38 Ĉu ne el la buŝo de la Plejaltulo eliras la decidoj pri malbono kaj pri bono?

39 Kial murmuras homo vivanta? Ĉiu murmuru kontraŭ siaj pekoj.

40 Ni trarigardu kaj esploru nian konduton, kaj ni revenu al la Eternulo;

41 Ni levu nian koron kaj niajn manojn al Dio en la ĉielo.

42 Ni pekis kaj malobeis, kaj Vi ne pardonis.

43 Vi kovris Vin per kolero kaj persekutis nin; Vi mortigis, Vi ne kompatis.

44 Vi kovris Vin per nubo, por ke ne atingu Vin la preĝo.

45 Vi faris nin balaindaĵo kaj abomenindaĵo inter la popoloj.

46 Malfermegis kontraŭ ni sian buŝon ĉiuj niaj malamikoj.

47 Teruro kaj pereo trafis nin, ruinigo kaj malfeliĉo.

48 Torentojn da akvo verŝas mia okulo pri la malfeliĉo de la filino de mia popolo.

49 Mia okulo fluigas kaj ne ĉesas, ne ekzistas por ĝi halto,

50 Ĝis la Eternulo ekrigardos kaj ekvidos de la ĉielo.

51 Mia okulo suferigas mian animon pri ĉiuj filinoj de mia urbo.

52 Senkaŭze ĉasas min kiel birdon miaj malamikoj;

53 Ili pereigas mian vivon en kavo, ili ĵetas sur min ŝtonojn.

54 Akvo leviĝis kontraŭ mian kapon, kaj mi diris:Mi tute pereis.

55 Mi vokis Vian nomon, ho Eternulo, el la profunda kavo;

56 Vi aŭdis mian voĉon; ne kovru Vian orelon antaŭ mia vokado pri liberigo.

57 Vi alproksimiĝis, kiam mi vokis al Vi; Vi diris:Ne timu.

58 Vi, ho Sinjoro, defendis mian juĝaferon; Vi liberigis mian vivon.

59 Vi vidis, ho Eternulo, la maljustaĵon, kiun mi suferas; juĝu mian aferon.

60 Vi vidis ilian tutan venĝon, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi.

61 Vi aŭdis ilian insultadon, ho Eternulo, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi,

62 La parolojn de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ min, kaj iliajn pensojn kontraŭ mi dum la tuta tago.

63 Rigardu, kiam ili sidas kaj kiam ili leviĝas; mi ĉiam estas ilia rekantaĵo.

64 Redonu al ili repagon, ho Eternulo, laŭ la faroj de iliaj manoj.

65 Donu al ili doloron en la koro, sentigu al ili Vian malbenon.

66 Persekutu ilin en kolero, kaj ekstermu ilin el sub la ĉielo de la Eternulo.