1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.
1 Lembra-te, Jeová, do que nos tem acontecido: Considera e olha para o nosso opróbrio.
2 A nossa herança passou a estrangeiros, As nossas casas a forasteiros.
3 Somos órfãos sem pai, Nossas mães são como viúvas.
4 A nossa água por dinheiro a temos bebido, A nossa lenha nos é vendida.
5 Os nossos perseguidores estão sobre os nossos pescoços, Estamos cansados e não temos descanso.
6 Submetemo-nos aos egípcios, E aos assírios, para sermos fartos de pão.
7 Nossos pais pecaram, e já não existem; E nós levamos as iniqüidades deles.
8 Servos dominam sobre nós, Não há quem nos livre da mão deles.
9 Com perigo das nossas vidas obtemos o nosso pão, Por causa da espada do deserto.
10 A nossa pele está abraseada como um forno, Por causa do calor ardente da fome.
11 Humilharam as mulheres em Sião, As donzelas nas cidades de Judá.
12 Foram pendurados pelas mãos os príncipes, As faces dos anciãos não foram honradas.
13 Os mancebos levaram a mó, E os meninos tropeçaram debaixo das cargas de lenha,
14 Os anciãos deixaram de se assentar nas portas, Os moços deixaram da sua música.
15 Desvaneceu-se o gozo do nosso coração; Converteu-se em lamentação a nossa dança.
16 Caiu da nossa cabeça a coroa, Ai de nós! porque temos pecado.
17 Portanto desmaia o nosso coração; Por isso se escurecem os nossos olhos.
18 Pelo monte de Sião, que está desolado, Os chacais andam por ele.
19 Tu, Jeová, permaneces para sempre; O teu trono subsiste de geração em geração.
20 Por que te esqueces de nós para sempre; E nos abandonas por tanto tempo?
21 Converte-nos a ti, Jeová, e seremos convertidos; Renova os nossos dias como dantes;
22 Se é que não nos tens de todo rejeitado, Se é que não estás sobremaneira irado contra nós.