1 Ricordati, Eterno, di quello che ci è avvenuto! Guarda e vedi il nostro obbrobrio!

2 La nostra eredità è passata a degli stranieri, le nostre case, a degli estranei.

3 Noi siam diventati orfani, senza padre, le nostre madri son come vedove.

4 Noi beviamo la nostr’acqua a prezzo di danaro, le nostre legna ci vengono a pagamento.

5 Col collo carico noi siamo inseguiti, siamo spossati, non abbiamo requie.

6 Abbiam teso la mano verso l’Egitto e verso l’Assiria, per saziarci di pane.

7 I nostri padri hanno peccato, e non sono più; e noi portiamo la pena delle loro iniquità.

8 Degli schiavi dominano su noi, e non v’è chi ci liberi dalle loro mani.

9 Noi raccogliamo il nostro pane col rischio della nostra vita, affrontando la spada del deserto.

10 La nostra pelle brucia come un forno, per l’arsura della fame.

11 Essi hanno disonorato le donne in Sion, le vergini nelle città di Giuda.

12 I capi sono stati impiccati dalle loro mani, la persona de’ vecchi non è stata rispettata.

13 I giovani han portato le macine, i giovanetti han vacillato sotto il carico delle legna.

14 I vecchi hanno abbandonato la porta, i giovani la musica dei loro strumenti.

15 La gioia de’ nostri cuori è cessata, le nostre danze son mutate in lutto.

16 La corona ci è caduta dal capo; guai a noi, poiché abbiamo peccato!

17 Per questo langue il nostro cuore, per questo s’oscuran gli occhi nostri:

18 perché il monte di Sion è desolato, e vi passeggian le volpi.

19 Ma tu, o Eterno, regni in perpetuo; il tuo trono sussiste d’età in età.

20 Perché ci dimenticheresti tu in perpetuo, e ci abbandoneresti per un lungo tempo?

21 Facci tornare a te, o Eterno, e noi torneremo! Ridonaci de’ giorni come quelli d’un tempo!

22 Ché, ora, tu ci hai veramente reietti, e ti sei grandemente adirato contro di noi!

1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.