1 I am the man that hath seen affliction by the rod of his wrath. 2 He hath led me, and brought me into darkness, but not into light. 3 Surely against me is he turned; he turneth his hand against me all the day. 4 My flesh and my skin hath he made old; he hath broken my bones. 5 He hath builded against me, and compassed me with gall and travail. 6 He hath set me in dark places, as they that be dead of old. 7 He hath hedged me about, that I cannot get out: he hath made my chain heavy. 8 Also when I cry and shout, he shutteth out my prayer. 9 He hath inclosed my ways with hewn stone, he hath made my paths crooked. 10 He was unto me as a bear lying in wait, and as a lion in secret places. 11 He hath turned aside my ways, and pulled me in pieces: he hath made me desolate. 12 He hath bent his bow, and set me as a mark for the arrow. 13 He hath caused the arrows of his quiver to enter into my reins. 14 I was a derision to all my people; and their song all the day. 15 He hath filled me with bitterness, he hath made me drunken with wormwood. 16 He hath also broken my teeth with gravel stones, he hath covered me with ashes. 17 And thou hast removed my soul far off from peace: I forgat prosperity. 18 And I said, My strength and my hope is perished from the LORD: 19 Remembering mine affliction and my misery, the wormwood and the gall. 20 My soul hath them still in remembrance, and is humbled in me.
21 This I recall to my mind, therefore have I hope.
22 It is of the LORD’s mercies that we are not consumed, because his compassions fail not. 23 They are new every morning: great is thy faithfulness. 24 The LORD is my portion, saith my soul; therefore will I hope in him. 25 The LORD is good unto them that wait for him, to the soul that seeketh him. 26 It is good that a man should both hope and quietly wait for the salvation of the LORD. 27 It is good for a man that he bear the yoke in his youth. 28 He sitteth alone and keepeth silence, because he hath borne it upon him. 29 He putteth his mouth in the dust; if so be there may be hope. 30 He giveth his cheek to him that smiteth him: he is filled full with reproach. 31 For the Lord will not cast off for ever: 32 But though he cause grief, yet will he have compassion according to the multitude of his mercies. 33 For he doth not afflict willingly nor grieve the children of men. 34 To crush under his feet all the prisoners of the earth, 35 To turn aside the right of a man before the face of the most High, 36 To subvert a man in his cause, the Lord approveth not.
37 Who is he that saith, and it cometh to pass, when the Lord commandeth it not? 38 Out of the mouth of the most High proceedeth not evil and good? 39 Wherefore doth a living man complain, a man for the punishment of his sins? 40 Let us search and try our ways, and turn again to the LORD. 41 Let us lift up our heart with our hands unto God in the heavens.
42 We have transgressed and have rebelled: thou hast not pardoned. 43 Thou hast covered with anger, and persecuted us: thou hast slain, thou hast not pitied. 44 Thou hast covered thyself with a cloud, that our prayer should not pass through. 45 Thou hast made us as the offscouring and refuse in the midst of the people. 46 All our enemies have opened their mouths against us. 47 Fear and a snare is come upon us, desolation and destruction. 48 Mine eye runneth down with rivers of water for the destruction of the daughter of my people. 49 Mine eye trickleth down, and ceaseth not, without any intermission, 50 Till the LORD look down, and behold from heaven. 51 Mine eye affecteth mine heart because of all the daughters of my city. 52 Mine enemies chased me sore, like a bird, without cause. 53 They have cut off my life in the dungeon, and cast a stone upon me. 54 Waters flowed over mine head; then I said, I am cut off.
55 I called upon thy name, O LORD, out of the low dungeon. 56 Thou hast heard my voice: hide not thine ear at my breathing, at my cry. 57 Thou drewest near in the day that I called upon thee: thou saidst, Fear not. 58 O Lord, thou hast pleaded the causes of my soul; thou hast redeemed my life. 59 O LORD, thou hast seen my wrong: judge thou my cause. 60 Thou hast seen all their vengeance and all their imaginations against me. 61 Thou hast heard their reproach, O LORD, and all their imaginations against me; 62 The lips of those that rose up against me, and their device against me all the day. 63 Behold their sitting down, and their rising up; I am their musick.
64 Render unto them a recompence, O LORD, according to the work of their hands. 65 Give them sorrow of heart, thy curse unto them. 66 Persecute and destroy them in anger from under the heavens of the LORD.
1 Alef. Ek is die man wat ellende gesien het deur die roede van sy grimmigheid.
2 My het Hy gelei en laat wandel in duisternis sonder lig.
3 Ja, altyd weer draai Hy die hele dag sy hand teen my.
4 Bet. Hy het my vlees en my vel laat wegteer, my gebeente verbreek.
5 Hy het my met 'n bouwerk omsingel van gif en moeite.
6 Hy het my in donker plekke laat sit soos die wat lankal dood is.
7 Gimel. Hy het my toegemuur, sodat ek nie kan uitkom nie, my koperboeie swaar gemaak.
8 Al skreeu ek ook en al roep ek om hulp, Hy laat my gebed onverhoord.
9 Hy het my weë toegemuur met gekapte klip, my paaie onbegaanbaar gemaak.
10 Dalet. Hy is 'n beer wat my voorlê, 'n leeu in skuilplekke.
11 Hy het my weë laat wegdraai en my verskeur, my tot 'n woesteny gemaak.
12 Hy het sy boog gespan en my as 'n teiken vir die pyl opgestel.
13 He. Hy het die pyle uit sy pylkoker in my niere laat ingaan.
14 Ek het 'n belagging geword vir my hele volk, hulle spotlied die hele dag.
15 Hy het my met bitter kruie versadig, my genoeg wilde-als laat drink.
16 Wau. En Hy het my die tande op gruisklippertjies laat stukkend byt, my in die as neergedruk.
17 En U het my siel van die vrede verstoot, ek het die goeie vergeet.
18 Ja, ek het gesê: My roem het vergaan en my hoop op die HERE.
19 Sajin. Dink aan my ellende en my omswerwing, aan die wilde-als en die gif.
20 As my siel terdeë daaraan dink, buig hy hom neer in my.
21 Dit sal ek ter harte neem, daarom sal ek hoop:
22 Get. dit is die goedertierenhede van die HERE dat ons nie omgekom het nie, want sy barmhartighede het geen einde nie;
23 hulle is elke môre nuut; u trou is groot.
24 Die HERE is my deel, sê my siel, daarom sal ek op Hom hoop.
25 Tet. Goed is die HERE vir die wat op Hom hoop, vir die siel wat Hom soek.
26 Dit is goed om in stilheid te hoop op die hulp van die HERE.
27 Dit is goed vir 'n man dat hy die juk in sy jeug dra.
28 Jod. Laat hom eensaam sit en swyg, as Hy hom dit opgelê het.
29 Laat hy sy mond in die stof steek -- miskien is daar hoop!
30 Laat hy die wang gee vir die wat hom slaan, laat hy genoeg kry van smaad.
31 Kaf. Want die Here sal nie vir ewig verstoot nie.
32 Maar as Hy bedroef het, ontferm Hy Hom na die grootheid van sy goedertierenhede;
33 want nie van harte verdruk of bedroef Hy die mensekinders nie.
34 Lamed. Dat hulle al die gevangenes van die aarde onder hul voete vertrap,
35 dat hulle die reg van 'n man verdraai voor die aangesig van die Allerhoogste,
36 dat hulle 'n mens onregverdig behandel in sy regsaak -- het die HERE dit nie gesien nie?
37 Mem. Wie spreek daar, en dit gebeur? Het die Here dit nie beveel nie?
38 Gaan uit die mond van die Allerhoogste nie kwaad sowel as goed nie?
39 Wat klaag 'n mens in sy lewe? Laat elkeen klaag oor sy sondes.
40 Noen. Laat ons ons weë naspeur en deursoek en ons tot die HERE bekeer;
41 laat ons ons hart saam met die hande ophef tot God in die hemel en sê:
42 Ons het oortree en ons was wederstrewig -- U het nie vergewe nie.
43 Samek. U het U in toorn gehul en ons agtervolg, U het gedood sonder verskoning.
44 U het Uself in 'n wolk gehul, sodat daar geen gebed kon deurdring nie;
45 U het ons 'n uitvaagsel en 'n wegwerpsel onder die volke gemaak.
46 Pe. Al ons vyande het hulle mond teen ons oopgerek;
47 skrik en kuil het ons deel geword, ondergang en verbreking.
48 My oog loop af in waterstrome oor die verbreking van die dogter van my volk.
49 Ajin. My oog vloei rusteloos weg sonder ophou,
50 totdat die HERE uit die hemel neersien en aanskou.
51 My oog gee my pyn oor al die dogters van my stad.
52 Sade. Hulle het my soos 'n voël rondgejaag, die wat sonder oorsaak my vyande is;
53 hulle het my lewe in 'n kuil tot niet gemaak en klippe op my gegooi.
54 Water het oor my hoof gestroom, ek het gesê: Dit is klaar met my!
55 Kof. Ek roep u Naam aan, HERE, uit die onderste kuil.
56 U hoor my stem; verberg u oor nie vir my ontboeseming, vir my hulpgeroep nie.
57 U kom nader die dag as ek U aanroep, U sê: Wees nie bevrees nie!
58 Resj. U, Here, verdedig my regsaak, U verlos my lewe.
59 U sien, HERE, my verdrukking; verskaf my tog reg.
60 U sien al hulle wraaksug, al hulle planne teen my.
61 Sjin. U hoor hulle smaadrede, HERE, al hulle planne teen my,
62 die lippe van my teëstanders en hulle bedenksels die hele dag teen my.
63 Aanskou tog hulle sit en hulle opstaan, ek is hulle spotlied.
64 Tau. U sal hulle vergeld vir wat hulle gedoen het, HERE.
65 U sal hulle gee verblinding van hart, u vervloeking oor hulle.
66 U sal hulle in toorn vervolg en hulle verdelg van onder die hemel van die HERE uit.