1 Souviens-toi, Eternel, de ce qui nous est arrivé! Regarde, vois notre opprobre!
2 Notre héritage a passé à des étrangers, Nos maisons à des inconnus.
3 Nous sommes orphelins, sans père; Nos mères sont comme des veuves.
4 Nous buvons notre eau à prix d'argent, Nous payons notre bois.
5 Nous sommes poursuivis, le joug sur le cou; Nous sommes épuisés, nous n'avons point de repos.
6 Nous avons tendu la main vers l'Egypte, vers l'Assyrie, Pour nous rassasier de pain.
7 Nos pères ont péché, ils ne sont plus, Et c'est nous qui portons la peine de leurs iniquités.
8 Des esclaves dominent sur nous, Et personne ne nous délivre de leurs mains.
9 Nous cherchons notre pain au péril de notre vie, Devant l'épée du désert.
10 Notre peau est brûlante comme un four, Par l'ardeur de la faim.
11 Ils ont déshonoré les femmes dans Sion, Les vierges dans les villes de Juda.
12 Des chefs ont été pendus par leurs mains; La personne des vieillards n'a pas été respectée.
13 Les jeunes hommes ont porté la meule, Les enfants chancelaient sous des fardeaux de bois.
14 Les vieillards ne vont plus à la porte, Les jeunes hommes ont cessé leurs chants.
15 La joie a disparu de nos coeurs, Le deuil a remplacé nos danses.
16 La couronne de notre tête est tombée! Malheur à nous, parce que nous avons péché!
17 Si notre coeur est souffrant, Si nos yeux sont obscurcis,
18 C'est que la montagne de Sion est ravagée, C'est que les renards s'y promènent.
19 Toi, l'Eternel, tu règnes à jamais; Ton trône subsiste de génération en génération.
20 Pourquoi nous oublierais-tu pour toujours, Nous abandonnerais-tu pour de longues années?
21 Fais-nous revenir vers toi, ô Eternel, et nous reviendrons! Donne-nous encore des jours comme ceux d'autrefois!
22 Nous aurais-tu entièrement rejetés, Et t'irriterais-tu contre nous jusqu'à l'excès!
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.