1 Aš­žmogus, patyręs vargą nuo Jo rūstybės lazdos.

2 Jis atvedė mane į tamsybę, o ne į šviesą.

3 Jis laiko ištiesęs savo ranką prieš mane visą dieną.

4 Jis pasendino mano kūną ir odą, sulaužė kaulus.

5 Jis apsupo mane kartybe ir vargu,

6 perkėlė į tamsą kaip mirusį.

7 Jis uždarė man duris ir apkalė mane sunkiomis grandinėmis.

8 Aš šaukiu ir meldžiuosi, bet Jis neatsako į mano maldą.

9 Jis užtvėrė mano kelius tašytais akmenimis ir mano takus iškraipė.

10 Jis tykojo manęs kaip lokys, kaip liūtas lindynėje.

11 Jis mane paklaidino, sudraskė ir paliko vienišą.

12 Įtempęs lanką, Jis pastatė mane taikiniu

13 ir pervėrė mano širdį strėlėmis.

14 Aš tapau pajuoka visai savo tautai, apie mane jie dainuoja per dieną.

15 Jis pasotino mane kartybėmis ir girdė metėlėmis.

16 Jis išlaužė mano dantis į žvyrą, užpylė mane pelenais.

17 Neturiu ramybės ir nežinau, kas yra gerovė.

18 Aš tariau: "Mano stiprybė ir viltis Viešpatyje pražuvo".

19 Atsimink mano vargą, kartybę, metėlę ir tulžį.

20 Mano siela nuolat tai atsimena ir yra pažeminta manyje.

21 Nors aš viso to neužmirštu, visgi dar turiu vilties.

22 Viešpaties malonė nepranyko, Jo gailestingumas dar nepasibaigė.

23 Tai atsinaujina kas rytą, ir didelė yra Jo ištikimybė.

24 Viešpats yra mano dalis, todėl vilsiuosi Juo.

25 Viešpats yra geras Jo laukiantiems ir ieškantiems.

26 Gera yra turėti viltį ir kantriai laukti Viešpaties išgelbėjimo,

27 gera žmogui nešti jungą nuo pat jaunystės.

28 Jis sėdi atsiskyręs ir tyli, nes tai Viešpaties uždėta našta.

29 Jis paliečia dulkes savo burna: "Galbūt dar yra vilties".

30 Jis atsuka skruostą jį mušančiam, sotinasi panieka,

31 nes Viešpats neatstumia amžiams.

32 Jis siunčia sielvartą, bet vėl pasigaili dėl savo malonės gausos.

33 Jis nenori varginti žmonių ir sukelti jiems sielvarto.

34 Kai mindžioja kojomis belaisvius,

35 kai Aukščiausiojo akivaizdoje pamina žmogaus teises,

36 kai iškraipo žmogaus bylą, Viešpats tam nepritaria.

37 Kas gali sakyti, kad įvyksta ir tai, ko Viešpats neįsako?

38 Ar ne iš Aukščiausiojo burnos ateina, kas gera ir kas pikta?

39 Kodėl žmogus skundžiasi, baudžiamas dėl savo nuodėmių?

40 Patikrinkime savo kelius ir grįžkime prie Viešpaties.

41 Kelkime savo širdis ir rankas į Dievą danguose.

42 Mes nusikaltome ir maištavome, ir Tu mums neatleidai.

43 Tu apsisiautei rūstybe ir persekiojai mus, Tu žudei mus nesigailėdamas.

44 Tu apsigaubei debesiu taip, kad maldos nepasiektų Tavęs.

45 Tu padarei mus sąšlavomis ir atmatomis tarp tautų.

46 Mūsų priešai atvėrė savo burnas prieš mus.

47 Baimė ir žabangai užgriuvo mus, griovimas ir sunaikinimas.

48 Mano akys pasruvo ašaromis dėl tautos sunaikinimo.

49 Mano ašaros plūs nesulaikomai, be perstojo,

50 kol Viešpats pažvelgs iš dangaus į mus.

51 Aš liūdžiu dėl savo miesto dukterų.

52 Priešai pagavo mane kaip paukštį be priežasties,

53 įmetė mane gyvą į duobę, mėtė akmenimis.

54 Vanduo pakilo iki mano galvos; maniau, esu žuvęs.

55 Viešpatie, iš duobės gilybės šaukiausi Tavęs.

56 Tu išgirdai mano balsą. Nenukreipk savo ausies nuo mano šauksmo.

57 Tu priartėjai, kai šaukiausi Tavo pagalbos, ir tarei: "Nebijok".

58 Viešpatie, Tu atėjai man į pagalbą ir išgelbėjai mano gyvybę.

59 Viešpatie, Tu matei man daromą skriaudą, išspręsk mano bylą.

60 Tu matei jų įniršį ir visus jų sumanymus prieš mane;

61 Tu girdėjai jų patyčias ir visus jų sumanymus prieš mane.

62 Mano priešininkų lūpos visą laiką planuoja pikta prieš mane.

63 Ar jie sėdi, ar keliasi, aš esu jų daina.

64 Viešpatie, atlygink jiems pagal jų darbus.

65 Suteik jų širdims skausmo. Prakeikimas tekrinta ant jų.

66 Viešpatie, persekiok juos ir nušluok nuo žemės paviršiaus.

1 Mi estas la viro, kiu spertis suferon sub la vergo de Lia kolero.

2 Min Li kondukis kaj irigis en mallumon, ne en lumon.

3 Nur sur min Li turnas Sian manon ĉiutage denove.

4 Li maljunigis mian karnon kaj haŭton, rompis miajn ostojn.

5 Li konstruis ĉirkaŭ mi, ĉirkaŭis min per maldolĉaĵoj kaj malfacilaĵoj.

6 En mallumon Li lokis min, kiel porĉiamajn mortintojn.

7 Li ĉirkaŭbaris min, ke mi ne povu eliri; Li ligis min per pezaj ĉenoj.

8 Kvankam mi krias kaj vokas, Li kovras Siajn orelojn antaŭ mia preĝo.

9 Li baris miajn vojojn per hakitaj ŝtonoj; Li kurbigis miajn vojetojn.

10 Li estas por mi kiel urso en embusko, kiel leono en kaŝita loko.

11 Li depuŝis min de miaj vojoj, kaj disŝiris min; Li faris min objekto de teruro.

12 Li streĉis Sian pafarkon, kaj starigis min kiel celon por Siaj sagoj.

13 En miajn renojn Li pafis la filojn de Sia sagujo.

14 Mi fariĝis mokataĵo por mia tuta popolo, ilia ĉiutaga rekantaĵo.

15 Li satigis min per maldolĉaĵo, trinkoplenigis min per vermuto.

16 Li disrompis miajn dentojn en malgrandajn pecojn, Li enpuŝis min en cindron.

17 Mia animo estas forpuŝita for de paco; bonstaton mi forgesis.

18 Kaj mi diris:Pereis mia forto kaj mia espero al la Eternulo.

19 La memoro pri mia mizero kaj miaj suferoj estas vermuto kaj galo.

20 Konstante rememorante tion, senfortiĝas en mi mia animo.

21 Sed tion mi respondas al mia koro, kaj tial mi esperas:

22 Ĝi estas favorkoreco de la Eternulo, ke ni ne tute pereis; ĉar Lia kompatemeco ne finiĝis,

23 Sed ĉiumatene ĝi renoviĝas; granda estas Via fideleco.

24 Mia parto estas la Eternulo, diras mia animo; tial mi esperas al Li.

25 La Eternulo estas bona por tiuj, kiuj esperas al Li, por la animo, kiu serĉas Lin.

26 Bone estas esperi pacience helpon de la Eternulo.

27 Bone estas al la homo, kiu portas jugon en sia juneco;

28 Li sidas solece kaj silentas, kiam li estas ŝarĝita;

29 Li metas sian buŝon en polvon, kredante, ke ekzistas espero;

30 Li donas sian vangon al tiu, kiu lin batas; li satigas sin per malhonoro.

31 Ĉar ne por eterne forlasas la Sinjoro;

32 Se Li iun suferigas, Li ankaŭ kompatas pro Sia granda favorkoreco;

33 Ĉar ne el Sia koro Li sendas mizeron kaj suferon al la homoj.

34 Kiam oni premas sub siaj piedoj ĉiujn malliberulojn de la tero,

35 Kiam oni forklinas la rajton de homo antaŭ la vizaĝo de la Plejaltulo,

36 Kiam oni estas maljusta kontraŭ homo en lia juĝa afero-Ĉu la Sinjoro tion ne vidas?

37 Kiu povas per sia diro atingi, ke io fariĝu, se la Sinjoro tion ne ordonis?

38 Ĉu ne el la buŝo de la Plejaltulo eliras la decidoj pri malbono kaj pri bono?

39 Kial murmuras homo vivanta? Ĉiu murmuru kontraŭ siaj pekoj.

40 Ni trarigardu kaj esploru nian konduton, kaj ni revenu al la Eternulo;

41 Ni levu nian koron kaj niajn manojn al Dio en la ĉielo.

42 Ni pekis kaj malobeis, kaj Vi ne pardonis.

43 Vi kovris Vin per kolero kaj persekutis nin; Vi mortigis, Vi ne kompatis.

44 Vi kovris Vin per nubo, por ke ne atingu Vin la preĝo.

45 Vi faris nin balaindaĵo kaj abomenindaĵo inter la popoloj.

46 Malfermegis kontraŭ ni sian buŝon ĉiuj niaj malamikoj.

47 Teruro kaj pereo trafis nin, ruinigo kaj malfeliĉo.

48 Torentojn da akvo verŝas mia okulo pri la malfeliĉo de la filino de mia popolo.

49 Mia okulo fluigas kaj ne ĉesas, ne ekzistas por ĝi halto,

50 Ĝis la Eternulo ekrigardos kaj ekvidos de la ĉielo.

51 Mia okulo suferigas mian animon pri ĉiuj filinoj de mia urbo.

52 Senkaŭze ĉasas min kiel birdon miaj malamikoj;

53 Ili pereigas mian vivon en kavo, ili ĵetas sur min ŝtonojn.

54 Akvo leviĝis kontraŭ mian kapon, kaj mi diris:Mi tute pereis.

55 Mi vokis Vian nomon, ho Eternulo, el la profunda kavo;

56 Vi aŭdis mian voĉon; ne kovru Vian orelon antaŭ mia vokado pri liberigo.

57 Vi alproksimiĝis, kiam mi vokis al Vi; Vi diris:Ne timu.

58 Vi, ho Sinjoro, defendis mian juĝaferon; Vi liberigis mian vivon.

59 Vi vidis, ho Eternulo, la maljustaĵon, kiun mi suferas; juĝu mian aferon.

60 Vi vidis ilian tutan venĝon, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi.

61 Vi aŭdis ilian insultadon, ho Eternulo, ĉiujn iliajn intencojn kontraŭ mi,

62 La parolojn de tiuj, kiuj leviĝis kontraŭ min, kaj iliajn pensojn kontraŭ mi dum la tuta tago.

63 Rigardu, kiam ili sidas kaj kiam ili leviĝas; mi ĉiam estas ilia rekantaĵo.

64 Redonu al ili repagon, ho Eternulo, laŭ la faroj de iliaj manoj.

65 Donu al ili doloron en la koro, sentigu al ili Vian malbenon.

66 Persekutu ilin en kolero, kaj ekstermu ilin el sub la ĉielo de la Eternulo.