1 Maskil (cantique) de David, lorsqu'il était dans la caverne; prière.

2 Je crie, de ma voix, à l'Éternel; de ma voix, je supplie l'Éternel.

3 Je répands devant lui ma plainte; j'expose ma détresse en sa présence.

4 Quand mon esprit est abattu en moi, toi, tu connais mon sentier. Ils m'ont caché un piège dans le chemin où je marchais.

5 Regarde à ma droite, et vois! Personne ne me reconnaît; tout refuge me manque; personne n'a souci de mon âme.

6 Éternel! je crie à toi, et je dis: Tu es ma retraite, mon partage dans la terre des vivants.

7 Sois attentif à mon cri, car je suis fort misérable; délivre-moi de ceux qui me poursuivent, car ils sont plus forts que moi!

8 Retire mon âme de sa prison, afin que je célèbre ton nom. Les justes viendront autour de moi, parce que tu m'auras fait du bien.

1 'n Onderwysing van Dawid, toe hy in die spelonk was. 'n Gebed.

2 Hardop roep ek die HERE aan, hardop smeek ek die HERE.

3 Ek stort my klagte uit voor sy aangesig; ek maak voor sy aangesig my nood bekend.

4 As my gees in my versmag, dan ken U my pad. Op die pad wat ek moet gaan, het hulle 'n vangnet vir my gespan.

5 Ek sien uit na regs en kyk, maar daar is niemand wat my ken nie; die toevlug is vir my verlore; niemand vra na my nie.

6 Ek roep U aan, o HERE! Ek sê: U is my skuilplek, my deel in die land van die lewendes.

7 Luister na my smeking, want ek is baie swak; red my van my vervolgers, want hulle is vir my te sterk. [ (Psalms 142:8) Lei my siel uit die gevangenis om u Naam te loof. Die regverdiges sal my omring as U aan my goed doen. ]