1 Let not many of you become teachers, my brethren, for you know that we who teach shall be judged with greater strictness.
2 For we all make many mistakes, and if any one makes no mistakes in what he says he is a perfect man, able to bridle the whole body also.
3 If we put bits into the mouths of horses that they may obey us, we guide their whole bodies.
4 Look at the ships also; though they are so great and are driven by strong winds, they are guided by a very small rudder wherever the will of the pilot directs.
5 So the tongue is a little member and boasts of great things. How great a forest is set ablaze by a small fire!
6 And the tongue is a fire. The tongue is an unrighteous world among our members, staining the whole body, setting on fire the cycle of nature, and set on fire by hell.
7 For every kind of beast and bird, of reptile and sea creature, can be tamed and has been tamed by humankind,
8 but no human being can tame the tongue--a restless evil, full of deadly poison.
9 With it we bless the Lord and Father, and with it we curse men, who are made in the likeness of God.
10 From the same mouth come blessing and cursing. My brethren, this ought not to be so.
11 Does a spring pour forth from the same opening fresh water and brackish?
12 Can a fig tree, my brethren, yield olives, or a grapevine figs? No more can salt water yield fresh.
13 Who is wise and understanding among you? By his good life let him show his works in the meekness of wisdom.
14 But if you have bitter jealousy and selfish ambition in your hearts, do not boast and be false to the truth.
15 This wisdom is not such as comes down from above, but is earthly, unspiritual, devilish.
16 For where jealousy and selfish ambition exist, there will be disorder and every vile practice.
17 But the wisdom from above is first pure, then peaceable, gentle, open to reason, full of mercy and good fruits, without uncertainty or insincerity.
18 And the harvest of righteousness is sown in peace by those who make peace.
1 μη πολλοι διδασκαλοι γινεσθε αδελφοι μου ειδοτες οτι μειζον κριμα ληψομεθα
2 πολλα γαρ πταιομεν απαντες ει τις εν λογω ου πταιει ουτος τελειος ανηρ δυνατος χαλιναγωγησαι και ολον το σωμα
3 ιδου των ιππων τους χαλινους εις τα στοματα βαλλομεν προς το πειθεσθαι αυτους ημιν και ολον το σωμα αυτων μεταγομεν
4 ιδου και τα πλοια τηλικαυτα οντα και υπο σκληρων ανεμων ελαυνομενα μεταγεται υπο ελαχιστου πηδαλιου οπου αν η ορμη του ευθυνοντος βουληται
5 ουτως και η γλωσσα μικρον μελος εστιν και μεγαλαυχει ιδου ολιγον πυρ ηλικην υλην αναπτει
6 και η γλωσσα πυρ ο κοσμος της αδικιας ουτως η γλωσσα καθισταται εν τοις μελεσιν ημων η σπιλουσα ολον το σωμα και φλογιζουσα τον τροχον της γενεσεως και φλογιζομενη υπο της γεεννης
7 πασα γαρ φυσις θηριων τε και πετεινων ερπετων τε και εναλιων δαμαζεται και δεδαμασται τη φυσει τη ανθρωπινη
8 την δε γλωσσαν ουδεις δυναται ανθρωπων δαμασαι ακατασχετον κακον μεστη ιου θανατηφορου
9 εν αυτη ευλογουμεν τον θεον και πατερα και εν αυτη καταρωμεθα τους ανθρωπους τους καθ ομοιωσιν θεου γεγονοτας
10 εκ του αυτου στοματος εξερχεται ευλογια και καταρα ου χρη αδελφοι μου ταυτα ουτως γινεσθαι
11 μητι η πηγη εκ της αυτης οπης βρυει το γλυκυ και το πικρον
12 μη δυναται αδελφοι μου συκη ελαιας ποιησαι η αμπελος συκα ουτως ουδεμια πηγη αλυκον και γλυκυ ποιησαι υδωρ
13 τις σοφος και επιστημων εν υμιν δειξατω εκ της καλης αναστροφης τα εργα αυτου εν πραυτητι σοφιας
14 ει δε ζηλον πικρον εχετε και εριθειαν εν τη καρδια υμων μη κατακαυχασθε και ψευδεσθε κατα της αληθειας
15 ουκ εστιν αυτη η σοφια ανωθεν κατερχομενη αλλ επιγειος ψυχικη δαιμονιωδης
16 οπου γαρ ζηλος και εριθεια εκει ακαταστασια και παν φαυλον πραγμα
17 η δε ανωθεν σοφια πρωτον μεν αγνη εστιν επειτα ειρηνικη επιεικης ευπειθης μεστη ελεους και καρπων αγαθων αδιακριτος και ανυποκριτος
18 καρπος δε της δικαιοσυνης εν ειρηνη σπειρεται τοις ποιουσιν ειρηνην