1 И отвечал Иов и сказал:

2 еще и ныне горька речь моя: страдания мои тяжелее стонов моих.

3 О, если бы я знал, где найти Его, и мог подойти к престолу Его!

4 Я изложил бы пред Ним дело мое и уста мои наполнил бы оправданиями;

5 узнал бы слова, какими Он ответит мне, и понял бы, что Он скажет мне.

6 Неужели Он в полном могуществе стал бы состязаться со мною? О, нет! Пусть Он только обратил бы внимание на меня.

7 Тогда праведник мог бы состязаться с Ним, – и я навсегда получил бы свободу от Судии моего.

8 Но вот, я иду вперед – и нет Его, назад – и не нахожу Его;

9 делает ли Он что на левой стороне, я не вижу; скрывается ли на правой, не усматриваю.

10 Но Он знает путь мой; пусть испытает меня, – выйду, как золото.

11 Нога моя твердо держится стези Его; пути Его я хранил и не уклонялся.

12 От заповеди уст Его не отступал; глаголы уст Его хранил больше, нежели мои правила.

13 Но Он тверд; и кто отклонит Его? Он делает, чего хочет душа Его.

14 Так, Он выполнит положенное мне, и подобного этому много у Него.

15 Поэтому я трепещу пред лицем Его; размышляю – и страшусь Его.

16 Бог расслабил сердце мое, и Вседержитель устрашил меня.

17 Зачем я не уничтожен прежде этой тьмы, и Он не сокрыл мрака от лица моего!

1 Därefter tog Job till orda och sade:

2 Också i dag vill min klaga göra uppror. Min hand kännes matt för min suckans skull.

3 Om jag blott visste huru jag skulle finna honom, huru jag kunde komma dit där han bor!

4 Jag skulle då lägga fram för honom min sak och fylla min mun med bevis.

5 Jag ville väl höra vad han kunde svara mig, och förnimma vad han skulle säga till mig.

6 Icke med övermakt finge han bekämpa mig, nej, han borde allenast lyssna till mig.

7 Då skulle hans motpart stå här såsom en redlig man, ja, då skulle jag för alltid komma undan min domare.

8 Men går jag mot öster, så är han icke där; går jag mot väster, så varsnar jag honom ej;

9 har han något att skaffa i norr, jag skådar honom icke; döljer han sig i söder, jag ser honom ej heller där.

10 Han vet ju vilken väg jag har vandrat; han har prövat mig, och jag har befunnits lik guld.

11 Vid hans spår har min for hållit fast, hans väg har jag följt, utan att vika av.

12 Från hans läppars bud har jag icke gjort något avsteg; mer än egna rådslut har jag aktat hans muns tal.

13 Men hans vilja är orygglig; vem kan hindra honom? Vad honom lyster, det gör han ock.

14 Ja, han giver mig fullt upp min beskärda del, och mycket av samma slag har han ännu i förvar.

15 Därför gripes jag av förskräckelse för hans ansikte; när jag betänker det, fruktar jag för honom.

16 Det är Gud som har gjort mitt hjärta försagt, den Allsmäktige är det som har vållat min förskräckelse,

17 ty jag fick icke förgås, innan mörkret kom, dödsnatten undanhöll han mig.