1 Aconteceu depois disto que, tendo Absalão, filho de Davi, uma irmã formosa que se chamava Tamar; Amnom, filho de Davi, namorou-se dela.

2 Angustiou-se Amnom, de maneira que adoeceu por causa de sua irmã Tamar; porque era virgem, e parecia difícil a Amnom fazer-lhe alguma coisa.

3 Tinha porém, Amnom um amigo que se chamava Jonadabe, filho de Siméia, irmão de Davi. Era Jonadabe homem mui sagaz.

4 Este lhe perguntou: Por que vais tu emagrecendo de dia para dia, ó filho do rei? não mo dirás? Respondeu-lhe Amnom: Eu amo a Tamar, irmã de meu irmão Absalão.

5 Tornou-lhe Jonadabe: Deita-te na tua cama e finge que estás doente; e quando teu pai te vier visitar, dize-lhe: Rogo-te que venha minha irmã Tamar, e me dê de comer, preparando a comida diante dos meus olhos, para que eu veja e coma da sua mão.

6 Deitou-se Amnom na cama, e fingiu que estava doente. Tendo vindo o rei visitá-lo, disse-lhe Amnom: Rogo-te que venha minha irmã Tamar, e me faça diante dos meus olhos dois bolos, para que eu coma da sua mão.

7 Mandou Davi à casa de Tamar, a dizer-lhe: Vai à casa de teu irmão Amnom, e faze-lhe comida.

8 Foi Tamar à casa de seu irmão Amnom; e ele estava deitado. Ela, tomando massa, a amassou, fez bolos diante dele, e os cozeu.

9 Tomou a panela, e tirou os bolos à sua vista; mas ele recusou comer. Disse Amnom: Façam retirar todos da minha presença. Todos se retiraram.

10 Disse Amnom a Tamar: Traze a comida à câmara, para que eu coma da tua mão. Tomou Tamar os bolos que tinha preparado, e os trouxe à câmara a seu irmão Amnom.

11 Quando Tamar lhos havia chegado, para que ele comesse, Amnom pegou dela e disse-lhe: Vem, deita-te comigo, minha irmã.

12 Porém ela lhe respondeu: Não, meu irmão, não me faças esta violência, pois não se faz assim em Israel. Não cometas esta loucura.

13 Eu, para onde poderia levar o meu opróbrio? e tu passarias em Israel por um louco. Agora fala ao rei, porque ele não me negará a ti.

14 Todavia ele não quis dar ouvidos à sua voz; antes sendo mais forte do que ela, forçou-a e deitou-se com ela.

15 Amnom sentiu por ela grande aversão, pois maior era a aversão que sentiu por ela do que o amor que lhe votara. Amnom disse-lhe: Levanta-te, vai-te embora.

16 Ela lhe respondeu: Não, meu irmão; porque maior é esta injúria, lançando-me fora, do que a outra que me fizeste. Porém ele não a quis ouvir.

17 Chamou ao seu servo que lhe assistia, e disse: Deita fora a esta mulher, e fecha bem a porta após ela.

18 Ela trazia uma túnica talar com mangas compridas, porque este era o trajo de que usavam as donzelas filhas de rei. O servo de Amnom deitou-a fora, e fechou bem a porta após ela.

19 Tamar lançou cinzas sobre a cabeça, rasgou a túnica talar com mangas compridas e, postas as mãos na cabeça, foi-se dali gritando.

20 Absalão, seu irmão, disse-lhe: Esteve contigo Amnom, teu irmão? agora, minha irmã, cala-te. É teu irmão; não te angustie o coração por isso. Ficou Tamar, desolada na casa de seu irmão Absalão.

21 Quando o rei Davi ouviu todas estas coisas, muito se lhe acendeu a ira.

22 Absalão não falou a Amnom nem mal nem bem, porque Absalão aborrecia a Amnom por ter ele violado a Tamar, sua irmã.

23 Passados dois anos Absalão fazia a sua tosquia em Baal-Hazor, que está perto de Efraim, e convidou todos os filhos do rei.

24 Absalão foi ter com o rei e disse: Eis que agora o teu servo faz a tosquia. Venham o rei e os seus servos com o teu servo.

25 Respondeu o rei a Absalão: Não, meu filho, não vamos todos, para não suceder que te sejamos pesados. Absalão instou com ele; todavia ele não quis ir, mas deu-lhe a sua bênção.

26 Então disse Absalão: Rogo-te que ao menos venha conosco meu irmão Amnom. Perguntou-lhe o rei: Para que iria ele contigo?

27 Instando Absalão com ele, Davi deixou ir com ele Amnom e todos os mais filhos do rei.

28 Absalão deu ordem aos seus servos, dizendo: Prestai atenção quando o coração de Amnom estiver alegre do vinho, e eu vos disser: Feri a Amnom, matai-o. Não tenhais medo, não sou eu quem vô-lo ordena? Sede, pois, corajosos, e valentes.

29 Os servos de Absalão fizeram a Amnom como Absalão lhes havia ordenado. Todos os filhos do rei se levantaram, cada um na sua mula, e fugiram.

30 Indo eles ainda no caminho, chegou a Davi a nova, dizendo: Absalão matou a todos os filhos do rei, e não ficou deles nem um só.

31 Levantou-se o rei, e rasgou os seus vestidos, e lançou-se por terra; e todos os seus servos que estavam junto a ele rasgaram os seus vestidos.

32 Jonadabe, filho de Siméia, irmão de Davi, tomou a palavra e disse: Não imagine o meu senhor que mataram todos os mancebos, filhos do rei, porque só morreu Amnom; pois assim o tinha resolvido fazer Absalão desde o dia em que Amnom violou a sua irmã Tamar.

33 Agora não se lhe meta no coração ao rei meu senhor o pensar que todos os filhos do rei foram mortos; porque só morreu Amnom.

34 Fugiu, porém, Absalão. O mancebo que estava de sentinela, levantando os olhos, viu que vinha muita gente pelo caminho ao lado do monte por detrás de si.

35 Jonadabe disse ao rei: Eis aí vêm os filhos do rei; conforme a palavra do teu servo, assim sucedeu.

36 Logo que ele tinha acabado de falar, chegaram os filhos do rei e, levantando a voz, choraram; o rei e todos os seus servos também choraram muito.

37 Absalão, porém, fugiu, e foi a Talmai, filho de Amiur, rei de Gesur. Davi pranteava a seu filho todos os dias.

38 Assim Absalão fugiu, e foi a Gesur, e ali esteve três anos.

39 A alma do rei ansiava ir ter com Absalão, porque já se tinha consolado acerca de Amnom, visto que era morto.

1 וַיְהִי אַחֲרֵי־כֵן וּלְאַבְשָׁלֹום בֶּן־דָּוִד אָחֹות יָפָה וּשְׁמָהּ תָּמָר וַיֶּאֱהָבֶהָ אַמְנֹון בֶּן־דָּוִד׃

2 וַיֵּצֶר לְאַמְנֹון לְהִתְחַלֹּות בַּעֲבוּר תָּמָר אֲחֹתֹו כִּי בְתוּלָה הִיא וַיִּפָּלֵא בְּעֵינֵי אַמְנֹון לַעֲשֹׂות לָהּ מְאוּמָה׃

3 וּלְאַמְנֹון רֵעַ וּשְׁמֹו יֹונָדָב בֶּן־שִׁמְעָה אֲחִי דָוִד וְיֹונָדָב אִישׁ חָכָם מְאֹד׃

4 וַיֹּאמֶר לֹו מַדּוּעַ אַתָּה כָּכָה דַּל בֶּן־הַמֶּלֶךְ בַּבֹּקֶר בַּבֹּקֶר הֲלֹוא תַּגִּיד לִי וַיֹּאמֶר לֹו אַמְנֹון אֶת־תָּמָר אֲחֹות אַבְשָׁלֹם אָחִי אֲנִי אֹהֵב׃

5 וַיֹּאמֶר לֹו יְהֹונָדָב שְׁכַב עַל־מִשְׁכָּבְךָ וְהִתְחָל וּבָא אָבִיךָ לִרְאֹותֶךָ וְאָמַרְתָּ אֵלָיו תָּבֹא נָא תָמָר אֲחֹותִי וְתַבְרֵנִי לֶחֶם וְעָשְׂתָה לְעֵינַי אֶת־הַבִּרְיָה לְמַעַן אֲשֶׁר אֶרְאֶה וְאָכַלְתִּי מִיָּדָהּ׃

6 וַיִּשְׁכַּב אַמְנֹון וַיִּתְחָל וַיָּבֹא הַמֶּלֶךְ לִרְאֹתֹו וַיֹּאמֶר אַמְנֹון אֶל־הַמֶּלֶךְ תָּבֹוא־נָא תָּמָר אֲחֹתִי וּתְלַבֵּב לְעֵינַי שְׁתֵּי לְבִבֹות וְאֶבְרֶה מִיָּדָהּ׃

7 וַיִּשְׁלַח דָּוִד אֶל־תָּמָר הַבַּיְתָה לֵאמֹר לְכִי נָא בֵּית אַמְנֹון אָחִיךְ וַעֲשִׂי־לֹו הַבִּרְיָה׃

8 וַתֵּלֶךְ תָּמָר בֵּית אַמְנֹון אָחִיהָ וְהוּא שֹׁכֵב וַתִּקַּח אֶת־הַבָּצֵק [וַתָּלֹושׁ כ] (וַתָּלָשׁ ק) וַתְּלַבֵּב לְעֵינָיו וַתְּבַשֵּׁל אֶת־הַלְּבִבֹות׃

9 וַתִּקַּח אֶת־הַמַּשְׂרֵת וַתִּצֹק לְפָנָיו וַיְמָאֵן לֶאֱכֹול וַיֹּאמֶר אַמְנֹון הֹוצִיאוּ כָל־אִישׁ מֵעָלַי וַיֵּצְאוּ כָל־אִישׁ מֵעָלָיו׃

10 וַיֹּאמֶר אַמְנֹון אֶל־תָּמָר הָבִיאִי הַבִּרְיָה הַחֶדֶר וְאֶבְרֶה מִיָּדֵךְ וַתִּקַּח תָּמָר אֶת־הַלְּבִבֹות אֲשֶׁר עָשָׂתָה וַתָּבֵא לְאַמְנֹון אָחִיהָ הֶחָדְרָה׃

11 וַתַּגֵּשׁ אֵלָיו לֶאֱכֹל וַיַּחֲזֶק־בָּהּ וַיֹּאמֶר לָהּ בֹּואִי שִׁכְבִי עִמִּי אֲחֹותִי׃

12 וַתֹּאמֶר לֹו אַל־אָחִי אַל־תְּעַנֵּנִי כִּי לֹא־יֵעָשֶׂה כֵן בְּיִשְׂרָאֵל אַל־תַּעֲשֵׂה אֶת־הַנְּבָלָה הַזֹּאת׃

13 וַאֲנִי אָנָה אֹולִיךְ אֶת־חֶרְפָּתִי וְאַתָּה תִּהְיֶה כְּאַחַד הַנְּבָלִים בְּיִשְׂרָאֵל וְעַתָּה דַּבֶּר־נָא אֶל־הַמֶּלֶךְ כִּי לֹא יִמְנָעֵנִי מִמֶּךָּ׃

14 וְלֹא אָבָה לִשְׁמֹעַ בְּקֹולָהּ וַיֶּחֱזַק מִמֶּנָּה וַיְעַנֶּהָ וַיִּשְׁכַּב אֹתָהּ׃

15 וַיִּשְׂנָאֶהָ אַמְנֹון שִׂנְאָה גְּדֹולָה מְאֹד כִּי גְדֹולָה הַשִּׂנְאָה אֲשֶׁר שְׂנֵאָהּ מֵאַהֲבָה אֲשֶׁר אֲהֵבָהּ וַיֹּאמֶר־לָהּ אַמְנֹון קוּמִי לֵכִי׃

16 וַתֹּאמֶר לֹו אַל־אֹודֹת הָרָעָה הַגְּדֹולָה הַזֹּאת מֵאַחֶרֶת אֲשֶׁר־עָשִׂיתָ עִמִּי לְשַׁלְּחֵנִי וְלֹא אָבָה לִשְׁמֹעַ לָהּ׃

17 וַיִּקְרָא אֶת־נַעֲרֹו מְשָׁרְתֹו וַיֹּאמֶר שִׁלְחוּ־נָא אֶת־זֹאת מֵעָלַי הַחוּצָה וּנְעֹל הַדֶּלֶת אַחֲרֶיהָ׃

18 וְעָלֶיהָ כְּתֹנֶת פַּסִּים כִּי כֵן תִּלְבַּשְׁןָ בְנֹות־הַמֶּלֶךְ הַבְּתוּלֹת מְעִילִים וַיֹּצֵא אֹותָהּ מְשָׁרְתֹו הַחוּץ וְנָעַל הַדֶּלֶת אַחֲרֶיהָ׃

19 וַתִּקַּח תָּמָר אֵפֶר עַל־רֹאשָׁהּ וּכְתֹנֶת הַפַּסִּים אֲשֶׁר עָלֶיהָ קָרָעָה וַתָּשֶׂם יָדָהּ עַל־רֹאשָׁהּ וַתֵּלֶךְ הָלֹוךְ וְזָעָקָה׃

20 וַיֹּאמֶר אֵלֶיהָ אַבְשָׁלֹום אָחִיהָ הַאֲמִינֹון אָחִיךְ הָיָה עִמָּךְ וְעַתָּה אֲחֹותִי הַחֲרִישִׁי אָחִיךְ הוּא אַל־תָּשִׁיתִי אֶת־לִבֵּךְ לַדָּבָר הַזֶּה וַתֵּשֶׁב תָּמָר וְשֹׁמֵמָה בֵּית אַבְשָׁלֹום אָחִיהָ׃

21 וְהַמֶּלֶךְ דָּוִד שָׁמַע אֵת כָּל־הַדְּבָרִים הָאֵלֶּה וַיִּחַר לֹו מְאֹד׃

22 וְלֹא־דִבֶּר אַבְשָׁלֹום עִם־אַמְנֹון לְמֵרָע וְעַד־טֹוב כִּי־שָׂנֵא אַבְשָׁלֹום אֶת־אַמְנֹון עַל־דְּבַר אֲשֶׁר עִנָּה אֵת תָּמָר אֲחֹתֹו׃ פ

23 וַיְהִי לִשְׁנָתַיִם יָמִים וַיִּהְיוּ גֹזְזִים לְאַבְשָׁלֹום בְּבַעַל חָצֹור אֲשֶׁר עִם־אֶפְרָיִם וַיִּקְרָא אַבְשָׁלֹום לְכָל־בְּנֵי הַמֶּלֶךְ׃

24 וַיָּבֹא אַבְשָׁלֹום אֶל־הַמֶּלֶךְ וַיֹּאמֶר הִנֵּה־נָא גֹזְזִים לְעַבְדֶּךָ יֵלֶךְ־נָא הַמֶּלֶךְ וַעֲבָדָיו עִם־עַבְדֶּךָ׃

25 וַיֹּאמֶר הַמֶּלֶךְ אֶל־אַבְשָׁלֹום אַל־בְּנִי אַל־נָא נֵלֵךְ כֻּלָּנוּ וְלֹא נִכְבַּד עָלֶיךָ וַיִּפְרָץ־בֹּו וְלֹא־אָבָה לָלֶכֶת וַיְבָרֲכֵהוּ׃

26 וַיֹּאמֶר אַבְשָׁלֹום וָלֹא יֵלֶךְ־נָא אִתָּנוּ אַמְנֹון אָחִי וַיֹּאמֶר לֹו הַמֶּלֶךְ לָמָּה יֵלֵךְ עִמָּךְ׃

27 וַיִּפְרָץ־בֹּו אַבְשָׁלֹום וַיִּשְׁלַח אִתֹּו אֶת־אַמְנֹון וְאֵת כָּל־בְּנֵי הַמֶּלֶךְ׃ ס

28 וַיְצַו אַבְשָׁלֹום אֶת־נְעָרָיו לֵאמֹר רְאוּ נָא כְּטֹוב לֵב־אַמְנֹון בַּיַּיִן וְאָמַרְתִּי אֲלֵיכֶם הַכּוּ אֶת־אַמְנֹון וַהֲמִתֶּם אֹתֹו אַל־תִּירָאוּ הֲלֹוא כִּי אָנֹכִי צִוִּיתִי אֶתְכֶם חִזְקוּ וִהְיוּ לִבְנֵי־חָיִל׃

29 וַיַּעֲשׂוּ נַעֲרֵי אַבְשָׁלֹום לְאַמְנֹון כַּאֲשֶׁר צִוָּה אַבְשָׁלֹום וַיָּקֻמוּ ׀ כָּל־בְּנֵי הַמֶּלֶךְ וַיִּרְכְּבוּ אִישׁ עַל־פִּרְדֹּו וַיָּנֻסוּ׃

30 וַיְהִי הֵמָּה בַדֶּרֶךְ וְהַשְּׁמֻעָה בָאָה אֶל־דָּוִד לֵאמֹר הִכָּה אַבְשָׁלֹום אֶת־כָּל־בְּנֵי הַמֶּלֶךְ וְלֹא־נֹותַר מֵהֶם אֶחָד׃ ס

31 וַיָּקָם הַמֶּלֶךְ וַיִּקְרַע אֶת־בְּגָדָיו וַיִּשְׁכַּב אָרְצָה וְכָל־עֲבָדָיו נִצָּבִים קְרֻעֵי בְגָדִים׃ ס

32 וַיַּעַן יֹונָדָב ׀ בֶּן־שִׁמְעָה אֲחִי־דָוִד וַיֹּאמֶר אַל־יֹאמַר אֲדֹנִי אֵת כָּל־הַנְּעָרִים בְּנֵי־הַמֶּלֶךְ הֵמִיתוּ כִּי־אַמְנֹון לְבַדֹּו מֵת כִּי־עַל־פִּי אַבְשָׁלֹום הָיְתָה שׂוּמָה מִיֹּום עַנֹּתֹו אֵת תָּמָר אֲחֹתֹו׃

33 וְעַתָּה אַל־יָשֵׂם אֲדֹנִי הַמֶּלֶךְ אֶל־לִבֹּו דָּבָר לֵאמֹר כָּל־בְּנֵי הַמֶּלֶךְ מֵתוּ כִּי־אִם־אַמְנֹון לְבַדֹּו מֵת׃ פ

34 וַיִּבְרַח אַבְשָׁלֹום וַיִּשָּׂא הַנַּעַר הַצֹּפֶה אֶת־ [עֵינֹו כ] (עֵינָיו ק) וַיַּרְא וְהִנֵּה עַם־רַב הֹלְכִים מִדֶּרֶךְ אַחֲרָיו מִצַּד הָהָר׃

35 וַיֹּאמֶר יֹונָדָב אֶל־הַמֶּלֶךְ הִנֵּה בְנֵי־הַמֶּלֶךְ בָּאוּ כִּדְבַר עַבְדְּךָ כֵּן הָיָה׃

36 וַיְהִי ׀ כְּכַלֹּתֹו לְדַבֵּר וְהִנֵּה בְנֵי־הַמֶּלֶךְ בָּאוּ וַיִּשְׂאוּ קֹולָם וַיִּבְכּוּ וְגַם־הַמֶּלֶךְ וְכָל־עֲבָדָיו בָּכוּ בְּכִי גָּדֹול מְאֹד׃

37 וְאַבְשָׁלֹום בָּרַח וַיֵּלֶךְ אֶל־תַּלְמַי בֶּן־ [עַמִּיחוּר כ] (עַמִּיהוּד ק) מֶלֶךְ גְּשׁוּר וַיִּתְאַבֵּל עַל־בְּנֹו כָּל־הַיָּמִים׃

38 וְאַבְשָׁלֹום בָּרַח וַיֵּלֶךְ גְּשׁוּר וַיְהִי־שָׁם שָׁלֹשׁ שָׁנִים׃

39 וַתְּכַל דָּוִד הַמֶּלֶךְ לָצֵאת אֶל־אַבְשָׁלֹום כִּי־נִחַם עַל־אַמְנֹון כִּי־מֵת׃ ס