1 Give ear, O my people, to my law:
Incline your ears to the words of my mouth.
2 I will open my mouth in a parable;
I will utter dark sayings of old,
3 Which we have heard and known,
And our fathers have told us.
4 We will not hide them from their children,
Telling to the generation to come the praises of Jehovah,
And his strength, and his wondrous works that he hath done.
5 For he established a testimony in Jacob,
And appointed a law in Israel,
Which he commanded our fathers,
That they should make them known to their children;
6 That the generation to come might know them, even the children that should be born;
Who should arise and tell them to their children,
7 That they might set their hope in God,
And not forget the works of God,
But keep his commandments,
8 And might not be as their fathers,
A stubborn and rebellious generation,
A generation that set not their heart aright,
And whose spirit was not stedfast with God.
9 The children of Ephraim, being armed and carrying bows,
Turned back in the day of battle.
10 They kept not the covenant of God,
And refused to walk in his law;
11 And they forgat his doings,
And his wondrous works that he had showed them.
12 Marvellous things did he in the sight of their fathers,
In the land of Egypt, in the field of Zoan.
13 He clave the sea, and caused them to pass through;
And he made the waters to stand as a heap.
14 In the day-time also he led them with a cloud,
And all the night with a light of fire.
15 He clave rocks in the wilderness,
And gave them drink abundantly as out of the depths.
16 He brought streams also out of the rock,
And caused waters to run down like rivers.
17 Yet went they on still to sin against him,
To rebel against the Most High in the desert.
18 And they tempted God in their heart
By asking food according to their desire.
19 Yea, they spake against God;
They said, Can God prepare a table in the wilderness?
20 Behold, he smote the rock, so that waters gushed out,
And streams overflowed;
Can he give bread also?
Will he provide flesh for his people?
21 Therefore Jehovah heard, and was wroth;
And a fire was kindled against Jacob,
And anger also went up against Israel;
22 Because they believed not in God,
And trusted not in his salvation.
23 Yet he commanded the skies above,
And opened the doors of heaven;
24 And he rained down manna upon them to eat,
And gave them food from heaven.
25 Man did eat the bread of the mighty:
He sent them food to the full.
26 He caused the east wind to blow in the heavens;
And by his power he guided the south wind.
27 He rained flesh also upon them as the dust,
And winged birds as the sand of the seas:
28 And he let it fall in the midst of their camp,
Round about their habitations.
29 So they did eat, and were well filled;
And he gave them their own desire.
30 They were not estranged from that which they desired,
Their food was yet in their mouths,
31 When the anger of God went up against them,
And slew of the fattest of them,
And smote down the young men of Israel.
32 For all this they sinned still,
And believed not in his wondrous works.
33 Therefore their days did he consume in vanity,
And their years in terror.
34 When he slew them, then they inquired after him;
And they returned and sought God earnestly.
35 And they remembered that God was their rock,
And the Most High God their redeemer.
36 But they flattered him with their mouth,
And lied unto him with their tongue.
37 For their heart was not right with him,
Neither were they faithful in his covenant.
38 But he, being merciful, forgave their iniquity, and destroyed them not:
Yea, many a time turned he his anger away,
And did not stir up all his wrath.
39 And he remembered that they were but flesh,
A wind that passeth away, and cometh not again.
40 How oft did they rebel against him in the wilderness,
And grieve him in the desert!
41 And they turned again and tempted God,
And provoked the Holy One of Israel.
42 They remembered not his hand,
Nor the day when he redeemed them from the adversary;
43 How he set his signs in Egypt,
And his wonders in the field of Zoan,
44 And turned their rivers into blood,
And their streams, so that they could not drink.
45 He sent among them swarms of flies, which devoured them;
And frogs, which destroyed them.
46 He gave also their increase unto the caterpillar,
And their labor unto the locust.
47 He destroyed their vines with hail,
And their sycomore-trees with frost.
48 He gave over their cattle also to the hail,
And their flocks to hot thunderbolts.
49 He cast upon them the fierceness of his anger,
Wrath, and indignation, and trouble,
A band of angels of evil.
50 He made a path for his anger;
He spared not their soul from death,
But gave their life over to the pestilence,
51 And smote all the first-born in Egypt,
The chief of their strength in the tents of Ham.
52 But he led forth his own people like sheep,
And guided them in the wilderness like a flock.
53 And he led them safely, so that they feared not;
But the sea overwhelmed their enemies.
54 And he brought them to the border of his sanctuary,
To this mountain, which his right hand had gotten.
55 He drove out the nations also before them,
And allotted them for an inheritance by line,
And made the tribes of Israel to dwell in their tents.
56 Yet they tempted and rebelled against the Most High God,
And kept not his testimonies;
57 But turned back, and dealt treacherously like their fathers:
They were turned aside like a deceitful bow.
58 For they provoked him to anger with their high places,
And moved him to jealousy with their graven images.
59 When God heard this, he was wroth,
And greatly abhorred Israel;
60 So that he forsook the tabernacle of Shiloh,
The tent which he placed among men;
61 And delivered his strength into captivity,
And his glory into the adversary’s hand.
62 He gave his people over also unto the sword,
And was wroth with his inheritance.
63 Fire devoured their young men;
And their virgins had no marriage-song.
64 Their priests fell by the sword;
And their widows made no lamentation.
65 Then the Lord awaked as one out of sleep,
Like a mighty man that shouteth by reason of wine.
66 And he smote his adversaries backward:
He put them to a perpetual reproach.
67 Moreover he refused the tent of Joseph,
And chose not the tribe of Ephraim,
68 But chose the tribe of Judah,
The mount Zion which he loved.
69 And he built his sanctuary like the heights,
Like the earth which he hath established for ever.
70 He chose David also his servant,
And took him from the sheepfolds:
71 From following the ewes that have their young he brought him,
To be the shepherd of Jacob his people, and Israel his inheritance.
72 So he was their shepherd according to the integrity of his heart,
And guided them by the skilfulness of his hands.
1 'n Onderwysing van Asaf. My volk, luister na my onderrig; neig julle oor tot die woorde van my mond.
2 Ek wil my mond open met 'n spreuk, raaisels uit die voortyd laat stroom.
3 Wat ons gehoor het en weet en ons vaders ons vertel het,
4 sal ons nie verberg vir hulle kinders nie, maar aan die volgende geslag vertel die roemryke dade van die HERE en sy mag en sy wonders wat Hy gedoen het.
5 Hy tog het 'n getuienis opgerig in Jakob en 'n wet gegee in Israel, wat Hy ons vaders beveel het -- om dit aan hulle kinders bekend te maak,
6 sodat die volgende geslag dit kan weet, die kinders wat gebore word, dat hulle kan opstaan en vertel aan hulle kinders,
7 en hulle vertroue op God kan stel en die dade van God nie vergeet nie, maar sy gebooie kan bewaar,
8 en nie word soos hulle vaders nie, 'n koppige en wederstrewige geslag, 'n geslag met 'n onvaste hart en wie se gees nie trou was teenoor God nie.
9 Die kinders van Efraim, gewapende boogskutters, het omgespring op die dag van oorlog.
10 Hulle het die verbond van God nie gehou nie en geweier om te wandel in sy wet.
11 En hulle het sy dade vergeet en sy wonders wat Hy hulle laat sien het.
12 Voor hulle vaders het Hy wonders gedoen, in die land Egipte, die veld van Soan.
13 Hy het die see geklief en hulle laat deurgaan en die waters laat staan soos 'n wal.
14 En Hy het hulle bedags gelei met 'n wolk en die hele nag met 'n lig van vuur.
15 Hy het rotse gekloof in die woestyn en hulle oorvloedig laat drink soos uit watervloede.
16 En Hy het strome laat uitgaan uit die rots en die waters laat afloop soos riviere.
17 Nog het hulle voortgegaan om teen Hom te sondig, om wederstrewig te wees teen die Allerhoogste in die dor land.
18 En hulle het God versoek in hul hart deur voedsel te vra na hulle sin.
19 En hulle het teen God gespreek, hulle het gesê: Sou God 'n tafel kan dek in die woestyn?
20 Kyk, Hy het die rots geslaan, dat waters gevloei en spruite gestroom het -- sou Hy ook brood kan gee of vleis kan verskaf aan sy volk?
21 Daarom het die HERE gehoor en toornig geword, en 'n vuur is aangesteek teen Jakob, en toorn het ook opgegaan teen Israel;
22 omdat hulle in God nie geglo en op sy hulp nie vertrou het nie.
23 En Hy het aan die wolke daarbo bevel gegee en die deure van die hemel oopgemaak;
24 en Hy het manna op hulle laat reën om te eet en koring van die hemel aan hulle gegee.
25 Mense het die brood van die engele geëet; Hy het hulle volop padkos gestuur.
26 Hy het die oostewind laat uitbreek aan die hemel en die suidewind deur sy sterkte aangevoer;
27 en Hy het vleis soos stof op hulle laat reën en gevleuelde voëls soos sand aan die seë;
28 en Hy het dit binne-in sy laer laat val, rondom sy wonings.
29 Toe het hulle geëet en ten volle versadig geword, en hulle begeerte het Hy bevredig.
30 Hulle was nie weg van hul begeerte nie -- hulle voedsel was nog in hulle mond --
31 toe die toorn van God teen hulle opgegaan het en Hy 'n slagting onder hulle kragtige manne aangerig en die jongmanne van Israel neergewerp het.
32 Ondanks dit alles het hulle verder gesondig en nie aan sy wonders geglo nie.
33 So het Hy dan hulle dae laat vergaan in nietigheid en hulle jare in verskrikking.
34 Elke keer as Hy hulle gedood het, het hulle na Hom gevra en teruggekom en God gesoek;
35 en hulle het daaraan gedink dat God hul rots was en God, die Allerhoogste, hul verlosser.
36 En hulle het Hom met hul mond gevlei en Hom met hul tong belieg;
37 maar hulle hart het nie aan Hom vasgehou nie, en hulle was nie trou in sy verbond nie.
38 Maar Hy is barmhartig, Hy versoen die ongeregtigheid en verdelg nie, en dikwels wend Hy sy toorn af en wek nie al sy grimmigheid op nie.
39 En Hy het daaraan gedink dat hulle vlees was, 'n wind wat weggaan en nie terugkom nie.
40 Hoe dikwels was hulle wederstrewig teen Hom in die woestyn, het hulle Hom gegrief in die wildernis;
41 en hulle het God opnuut versoek en die Heilige van Israel gekrenk.
42 Hulle het nie aan sy hand gedink, aan die dag toe Hy hulle van die teëstander verlos het nie;
43 toe Hy sy tekens gedoen het in Egipte en sy wonders in die veld van Soan.
44 En Hy het hulle riviere verander in bloed en hulle strome, sodat hulle nie kon drink nie.
45 Hy het onder hulle steekvlieë gestuur wat hulle verteer het, en paddas wat verwoesting oor hulle gebring het.
46 En Hy het hulle opbrings aan die kaalvreter gegee en die vrug van hulle werk aan die treksprinkaan.
47 Hy het hulle wingerdstok deur die hael doodgemaak en hulle wildevyeboom deur ryp.
48 Ook het Hy hulle diere aan die hael oorgegee en hulle vee aan die blitse.
49 Hy het die gloed van sy toorn onder hulle gestuur, grimmigheid en woede en benoudheid, 'n uitsending van ongeluksbodes.
50 Hy het 'n pad vir sy toorn gebaan, hulle siel nie gered van die dood nie, maar hulle lewe aan die pes oorgegee.
51 En Hy het al die eersgeborenes in Egipte getref, die eerstelinge van hul krag in die tente van Gam.
52 Maar Hy het sy volk laat wegtrek soos skape en hulle gelei soos 'n kudde in die woestyn.
53 Ja, Hy het hulle veilig gelei, sodat hulle nie gevrees het nie; maar die see het hulle vyande oordek.
54 En Hy het hulle gebring na sy heilige grondgebied, na die bergland wat sy regterhand verwerf het.
55 En Hy het nasies voor hulle uit verdrywe en die aan hulle as afgemete erfdeel laat val, en Hy het die stamme van Israel in hulle tente laat woon.
56 Maar hulle het Hom versoek en was wederstrewig teen God, die Allerhoogste, en hulle het sy getuienisse nie onderhou nie.
57 En hulle was afvallig en het troueloos gehandel soos hul vaders; hulle het omgedraai soos 'n bedrieglike boog.
58 En hulle het Hom geterg deur hul hoogtes en deur hul gesnede beelde sy jaloersheid gewek.
59 God het dit gehoor en toornig geword, en Hy het Israel heeltemal verwerp.
60 En Hy het die tabernakel in Silo prysgegee, die tent wat Hy opgeslaan het onder die mense.
61 En Hy het sy sterkte oorgegee in gevangenskap en sy heerlikheid in die hand van die teëstander.
62 En Hy het sy volk oorgelewer aan die swaard en toornig geword op sy erfdeel.
63 Die vuur het hulle jongmanne verteer, en hulle jongedogters is nie geprys nie.
64 Hulle priesters het deur die swaard geval, en hulle weduwees het nie geween nie.
65 Toe het die Here wakker geword soos een wat slaap, soos 'n held wat oorweldig is deur die wyn;
66 en Hy het sy teëstanders van agter geslaan, Hy het hulle 'n ewige smaadheid aangedoen.
67 En Hy het die tent van Josef verwerp, en die stam van Efraim het Hy nie uitverkies nie,
68 maar die stam van Juda uitverkies, die berg Sion wat Hy liefhet.
69 En Hy het sy heiligdom soos hemelhoogtes gebou, soos die aarde wat Hy vir ewig gegrondves het.
70 En Hy het sy kneg Dawid uitverkies en hom van die skaapkrale af geneem.
71 Agter die lammerooie het Hy hom gaan weghaal, om Jakob, sy volk, op te pas en Israel, sy erfdeel.
72 En hy het hulle opgepas na die opregtheid van sy hart en hulle gelei met die verstandige oorleg van sy hande.