1 ‹‹İnsanı kadın doğurur, 2 Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

2 Çiçek gibi açıp solar, 2 Gölge gibi gelip geçer.

3 Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, 2 Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

4 Kim temizi kirliden çıkarabilir? 2 Hiç kimse!

5 Madem insanın günleri belirlenmiş, 2 Aylarının sayısı saptanmış, 2 Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

6 Gözünü ondan ayır da, 2 Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

7 ‹‹Oysa bir ağaç için umut vardır, 2 Kesilse, yeniden sürgün verir, 2 Eksilmez filizleri.

8 Kökü yerde kocasa, 2 Kütüğü toprakta ölse bile,

9 Su kokusu alır almaz filizlenir, 2 Bir fidan gibi dal budak salar.

10 İnsan ise ölüp yok olur, 2 Son soluğunu verir ve her şey biter.

11 Suyu akıp giden göl 2 Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

12 İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, 2 Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, 2 Uyandırılmaz.

13 ‹‹Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, 2 Öfken geçinceye dek saklasan, 2 Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

14 İnsan ölür de dirilir mi? 2 Başka biri nöbetimi devralıncaya dek 2 Savaş boyunca umutla beklerdim.

15 Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, 2 Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

16 O zaman adımlarımı sayar, 2 Günahımın hesabını tutmazdın.

17 İsyanımı torbaya koyup mühürler, 2 Suçumu örterdin.

18 ‹‹Ama dağın yıkılıp çöktüğü, 2 Kayanın yerinden taşındığı,

19 Suyun taşı aşındırdığı, 2 Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, 2 İnsanın umudunu yok ediyorsun.

20 Onu hep yenersin, yok olup gider, 2 Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

21 Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, 2 Aşağılanırlar, anlamaz.

22 Ancak kendi canının acısını duyar, 2 Yalnız kendisi için yas tutar.››

1 Der Mensch, vom Weibe geboren, lebt kurze Zeit und ist voll Unruhe,

2 gehet auf wie eine Blume und fällt ab, fleucht wie ein Schatten und bleibet nicht.

3 Und du tust deine Augen über solchem auf, daß du mich vor dir in das Gericht ziehest.

4 Wer will einen Reinen finden bei denen, da keiner rein ist?

5 Er hat seine bestimmte Zeit, die Zahl seiner Monden stehet bei dir; du hast ein Ziel gesetzt, das wird er nicht übergehen.

6 Tue dich von ihm, daß er Ruhe habe, bis daß seine Zeit komme, deren er wie ein Taglöhner wartet.

7 Ein Baum hat Hoffnung, wenn er schon abgehauen ist, daß er sich wieder verändere, und seine Schößlinge hören nicht auf.

8 Ob seine Wurzel in der Erde veraltet und sein Stamm in dem Staube erstirbt,

9 grünet er doch wieder vom Geruch des Wassers und wächst daher, als wäre er gepflanzet.

10 Wo ist aber ein Mensch, wenn er tot und umkommen und dahin ist?

11 Wie ein Wasser ausläuft aus dem See und wie ein Strom versieget und vertrocknet,

12 so ist ein Mensch, wenn er sich legt, und wird nicht aufstehen und wird nicht aufwachen, solange der Himmel bleibt, noch von seinem Schlaf erweckt werden.

13 Ach, daß du mich in der Hölle verdecktest und verbärgest, bis dein Zorn sich lege, und setztest mir ein Ziel, daß du an mich denkest!

14 Meinest du, ein toter Mensch werde wieder leben? Ich harre täglich; dieweil ich streite, bis daß meine Veränderung komme,

15 daß du wollest mir rufen, und ich dir antworten, und wollest das Werk deiner Hände nicht ausschlagen.

16 Denn du hast schon meine Gänge gezählet; aber du wollest ja nicht achthaben auf meine Sünde.

17 Du hast meine Übertretung in einem Bündlein versiegelt und meine Missetat zusammengefasset.

18 Zerfällt doch ein Berg und vergehet, und ein Fels wird von seinem Ort versetzt.

19 Wasser wäschet Steine weg, und die Tropfen flößen die Erde weg; aber des Menschen Hoffnung ist verloren.

20 Denn du stößest ihn gar um, daß er dahinfähret, veränderst sein Wesen und lässest ihn fahren.

21 Sind seine Kinder in Ehren, das weiß er nicht; oder ob sie geringe sind, des wird er nicht gewahr.

22 Weil er das Fleisch an sich trägt, muß er Schmerzen haben, und weil seine Seele noch bei ihm ist, muß er Leid tragen.