1 Maar nu lachen over mij minderen dan ik van dagen, welker vaderen ik versmaad zou hebben, om bij de honden mijner kudde te stellen.
2 Waartoe zou mij ook geweest zijn de krachten hunner handen? Zij was door ouderdom in hen vergaan.
3 Die door gebrek en honger eenzaam waren, vliedende naar dorre plaatsen, in het donkere, woeste en verwoeste.
4 Die ziltige kruiden plukten bij de struiken, en welker spijze was de wortel der jeneveren.
5 Zij werden uit het midden uitgedreven; (men jouwde over hen, als over een dief),
6 Opdat zij wonen zouden in de kloven der dalen, de holen des stofs en der steenrotsen.
7 Zij schreeuwden tussen de struiken; onder de netelen vergaderden zij zich.
8 Zij waren kinderen der dwazen, en kinderen van geen naam; zij waren geslagen uit den lande.
9 Maar nu ben ik hun een snarenspel geworden, en ik ben hun tot een klapwoord.
10 Zij hebben een gruwel aan mij, zij maken zich verre van mij, ja, zij onthouden het speeksel niet van mijn aangezicht.
11 Want Hij heeft mijn zeel losgemaakt, en mij bedrukt; daarom hebben zij den breidel voor mijn aangezicht afgeworpen.
12 Ter rechterhand staat de jeugd op, stoten mijn voeten uit, en banen tegen mij hun verderfelijke wegen.
13 Zij breken mijn pad af, zij bevorderen mijn ellende; zij hebben geen helper van doen.
14 Zij komen aan, als door een wijde breuk; onder de verwoesting rollen zij zich aan.
15 Men is met verschrikkingen tegen mij gekeerd; elk een vervolgt als een wind mijn edele ziel, en mijn heil is als een wolk voorbijgegaan.
16 Daarom stort zich nu mijn ziel in mij uit; de dagen des druks grijpen mij aan.
17 Des nachts doorboort Hij mijn beenderen in mij, en mijn polsaderen rusten niet.
18 Door de veelheid der kracht is mijn kleed veranderd; Hij omgordt mij als de kraag mijns roks.
19 Hij heeft mij in het slijk geworpen, en ik ben gelijk geworden als stof en as.
20 Ik schrei tot U, maar Gij antwoordt mij niet; ik sta, maar Gij acht niet op mij.
21 Gij zijt veranderd in een wrede tegen mij; door de sterkte Uwer hand wederstaat Gij mij hatelijk.
22 Gij heft mij op in den wind; Gij doet mij daarop rijden, en Gij versmelt mij het wezen.
23 Want ik weet, dat Gij mij ter dood brengen zult, en tot het huis der samenkomst aller levenden.
24 Maar Hij zal tot een aardhoop de hand niet uitsteken; is er bij henlieden geschrei in zijn verdrukking?
25 Weende ik niet over hem, die harde dagen had? Was mijn ziel niet beangst over den nooddruftige?
26 Nochtans toen ik het goede verwachtte, zo kwam het kwade; toen ik hoopte naar het licht, zo kwam de donkerheid.
27 Mijn ingewand ziedt, en is niet stil; de dagen der verdrukking zijn mij voorgekomen.
28 Ik ga zwart daarheen, niet van de zon; opstaande schreeuw ik in de gemeente.
29 Ik ben den draken een broeder geworden, en een metgezel der jonge struisen.
30 Mijn huid is zwart geworden over mij, en mijn gebeente is ontstoken van dorrigheid.
31 Hierom is mijn harp tot een rouwklage geworden, en mijn orgel tot een stem der wenenden.
1 "但现在年纪比我小的人都笑我； 我不容许他们的父亲与我羊群的犬只为伴。
2 他们的气力已经衰退了， 他们两手的力量对我有什么益处呢？
3 他们因穷乏与饥饿而消瘦， 在黑夜荒废与荒凉之地咀嚼旷野的干草；
4 他们在草丛中采摘咸草， 以罗腾树根作食物。
5 他们从人群中被赶出去， 人追喊他们如追喊贼一样，
6 以致他们住在惊吓谷之中， 在地洞和岩穴之间；
7 他们在草丛中间喊叫， 在杂草之下集合起来。
8 他们都是愚顽人、下流人的子孙， 被人鞭打逐出境外。
9 现在他们以我为歌曲， 我竟成了他们的笑柄。
10 他们厌恶我， 远远地离开我， 又不住吐唾沫在我脸上，
11 因为 神把我的弓弦松开， 叫我受苦， 他们就在我面前任意妄为。
12 一窝暴民在我右边兴起， 推开我的脚， 筑起灾难的路攻击我。
13 他们拆毁了我的路， 没有别人的帮助也能毁灭我；
14 他们闯进来如闯大破口， 在废墟之中辊过来，
15 惊骇临到我的身上， 驱逐我的尊严如风吹一般， 我的好景像云一样过去。
16 现在我的心伤恸有如倒了出来， 苦难的日子把我抓住。
17 夜间痛苦刺透我的骨头， 疼痛不止， 不住地咀嚼我。
18 我的衣服因 神的大力变了形， 他的大力如外衣的领口把我束紧。
19 神把我扔在泥中， 我就像尘土和炉灰一般。
20 神啊！ 我向你呼求， 你却不应允我， 我站起来， 你也不理我。
21 你变成待我残忍， 用你大能的手迫害我，
22 你把我提到风中， 使我被风刮去， 使我在暴风中消散。
23 我知道你必使我归回死地， 归到那为众生所定的阴宅。
24 然而人跌倒， 怎会不伸手？人遇灾祸， 怎会不呼救呢？
25 艰难过日的， 我不是为他哀哭； 贫穷的， 我不是为他忧愁吗？
26 我希望得福乐， 灾祸就来了； 我等候光明， 幽暗就到了。
27 我的心肠沸腾、不安， 痛苦的日子临到我。
28 我四处行走， 全身发黑， 并不是因为日晒； 我在会中站着呼求。
29 我与野狗为兄弟， 又与鸵鸟作同伴。
30 我的皮肤发黑脱落， 我的骨头因热发烧，
31 所以我的琴音变为哀音， 我的箫声变为哭声。"