1 Se mi parolus la lingvojn de homoj kaj anĝeloj, sed ne havus amon, mi fariĝus sonanta kupro aŭ tintanta cimbalo.

2 Kaj se mi posedus la profetpovon, kaj komprenus ĉiujn misterojn kaj ĉian scion; kaj se mi havus ĉian fidon, tiel ke mi povus formovi montojn, sed ne havus amon, mi estus nenio.

3 Kaj se mi disdonus mian tutan havon por nutri la malsatulojn, kaj se mi lasus mian korpon por forbrulo, sed ne havus amon, per tio mi neniom profitus.

4 Amo longe suferas, kaj bonfaras; amo ne envias; amo ne fanfaronas, ne ŝveligas sin,

5 ne kondutas nedece, ne celas por si mem, ne koleriĝas, ne pripensas malbonon,

6 ne ĝojas pri maljusteco, sed kunĝojas kun vereco;

7 ĉion toleras, ĉion kredas, ĉion esperas, ĉion eltenas.

8 Amo neniam pereas; sed, ĉu estas profetadoj, ili neniiĝos; ĉu lingvoj, ili ĉesiĝos; ĉu estas scio, ĝi neniiĝos.

9 Ĉar ni scias laŭparte, kaj ni profetadas laŭparte;

10 sed kiam venos perfektaĵo, tiam neniiĝos tio, kio estas laŭparta.

11 Kiam mi estis infano, kiel infano mi parolis, kiel infano mi sentis, kiel infano mi pensis; nun fariĝinte plenaĝulo, mi jam forigis la infanaĵojn.

12 Ĉar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon ĉe okulo; nun mi konas laŭparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaŭ mi estas konita.

13 Restas do nun fido, espero, amo, tiuj tri; kaj la plej granda el ili estas amo.

1 Quand je parlerai même le langage des hommes qui sont messagers de Dieu; si je n'ai point la charité (l'amour sacrificiel), je suis comme l'airain qui résonne, ou comme une cymbale qui retentit.

2 Et quand même j'aurais toute l'interprétation, et que je connaîtrais tous les mystères et toute la science; et quand même j'aurais toute la confiance jusqu'à transporter les montagnes; si je n'ai point la charité, je ne suis rien.

3 Et quand même je distribuerais tous mes biens pour la nourriture des pauvres, et quand même je livrerais mon corps pour être brûlé; si je n'ai point la charité, cela ne me sert de rien.

4 La charité est patiente, elle est pleine de bonté; la charité n'est point envieuse; la charité ne se vante pas, elle ne s'enfle point d'orgueil;

5 Elle ne se conduit point inconvenablement; elle ne cherche point son propre intérêt; elle ne s'irrite point facilement; elle ne pense point au mal;

6 Elle ne se réjouit point de l'injustice, mais elle se réjouit de la vérité;

7 Elle supporte tout, elle admet tout, elle espère tout, elle endure tout.

8 La charité ne périt jamais. Quant aux interprétations prodigieuses, elles seront abolies, et les langages miraculeux cesseront, et la connaissance surnaturelle sera annulée;

9 Car nous ne connaissons que partiellement, et nous interprétons qu'incomplètement;

10 Mais quand arrivera ce qui sera achevé de la révélation écrite, alors ce qui est incomplet sera annulé.

11 Quand j'étais enfant, je parlais comme un enfant, je jugeais comme un enfant, je pensais comme un enfant; mais lorsque je suis devenu homme, j'ai abandonné ce qui était de l'enfant.

12 Maintenant nous voyons par un miroir, obscurément la révélation de la charité, mais alors la présence de tout sera complète dans l'Écriture; maintenant je connais partiellement par les parchemins, mais alors je comprendrai pleinement comme j'ai été renseigné

13 Maintenant donc, ces trois demeurent en permanence: la foi, l'espérance, la charité; mais la plus grande d'elles est la charité.