1 Knowest thou the time when the wild goats of the rock bring forth? or canst thou mark when the hinds do calve? 2 Canst thou number the months that they fulfil? or knowest thou the time when they bring forth? 3 They bow themselves, they bring forth their young ones, they cast out their sorrows. 4 Their young ones are in good liking, they grow up with corn; they go forth, and return not unto them. 5 Who hath sent out the wild ass free? or who hath loosed the bands of the wild ass? 6 Whose house I have made the wilderness, and the barren land his dwellings. 7 He scorneth the multitude of the city, neither regardeth he the crying of the driver. 8 The range of the mountains is his pasture, and he searcheth after every green thing. 9 Will the unicorn be willing to serve thee, or abide by thy crib? 10 Canst thou bind the unicorn with his band in the furrow? or will he harrow the valleys after thee? 11 Wilt thou trust him, because his strength is great? or wilt thou leave thy labour to him? 12 Wilt thou believe him, that he will bring home thy seed, and gather it into thy barn?

13 Gavest thou the goodly wings unto the peacocks? or wings and feathers unto the ostrich? 14 Which leaveth her eggs in the earth, and warmeth them in dust, 15 And forgetteth that the foot may crush them, or that the wild beast may break them. 16 She is hardened against her young ones, as though they were not hers: her labour is in vain without fear; 17 Because God hath deprived her of wisdom, neither hath he imparted to her understanding. 18 What time she lifteth up herself on high, she scorneth the horse and his rider.

19 Hast thou given the horse strength? hast thou clothed his neck with thunder? 20 Canst thou make him afraid as a grasshopper? the glory of his nostrils is terrible. 21 He paweth in the valley, and rejoiceth in his strength: he goeth on to meet the armed men. 22 He mocketh at fear, and is not affrighted; neither turneth he back from the sword. 23 The quiver rattleth against him, the glittering spear and the shield. 24 He swalloweth the ground with fierceness and rage: neither believeth he that it is the sound of the trumpet. 25 He saith among the trumpets, Ha, ha; and he smelleth the battle afar off, the thunder of the captains, and the shouting.

26 Doth the hawk fly by thy wisdom, and stretch her wings toward the south? 27 Doth the eagle mount up at thy command, and make her nest on high? 28 She dwelleth and abideth on the rock, upon the crag of the rock, and the strong place. 29 From thence she seeketh the prey, and her eyes behold afar off. 30 Her young ones also suck up blood: and where the slain are, there is she.

1 Kan jy prooi jag vir die leeuin? Of die honger van die jong leeus stil maak

2 as hulle neerbuig in die lêplekke, klaar sit in die skuilplek om te loer?

3 Wie berei vir die kraai sy spys as sy kleintjies roep tot God, ronddwaal by gebrek aan voedsel?

4 Weet jy die tyd as die steenbokke lam? Neem jy dit waar as die takbokooie voortbring?

5 Tel jy die maande wat hulle dragtig is? En weet jy die tyd dat hulle lam?

6 Hulle buig hul krom, bring hulle kleintjies voort -- weg is hulle weë!

7 Hulle kleintjies word sterk, word groot in die veld, loop weg en kom na hulle nie terug nie.

8 Wie het die wilde-esel so vry laat loop? En wie het die bande van die woestyn-esel losgemaak?

9 Vir hom het Ek die wildernis sy huis gemaak en die brak land sy woonplek.

10 Hy lag oor die gewoel van die stad; die geskreeu van die drywer hoor hy nie.

11 Die omgewing van die berge is sy weiveld; en al wat groen is, soek hy uit.

12 Sal die buffel gewillig wees om jou te dien? Of sal hy vernag by jou krip?

13 Kan jy die buffel aan die ploegvoor bind met sy trektou? Of sal hy die laagtes agter jou eg?

14 Sal jy op hom vertrou, omdat sy krag groot is? En aan hom jou arbeid oorlaat?

15 Kan jy op hom reken, dat hy jou gesaaide sal inbring en bymekaarmaak op jou dorsvloer?

16 Die vlerk van die volstruis klap vrolik. Is dit 'n sagaardige vleuel en veer?

17 Want sy laat haar eiers op die grond lê en hou hulle warm op die grond;

18 en vergeet dat 'n voet dit kan stukkend druk en die wilde diere van die veld dit kan vertrap.

19 Hard behandel sy haar kleintjies asof dit nie hare is nie; is haar moeite tevergeefs -- sy is nie bekommerd nie.

20 Want God het haar die wysheid ontsê en haar geen deel gegee aan die verstand nie.

21 Wanneer sy haarself in die hoogte klap, lag sy oor die perd en sy ruiter.

22 Gee jy aan die perd sterkte? Beklee jy sy nek met maanhare?

23 Laat jy hom spring soos die sprinkaan? Sy trotse gesnuif is 'n verskrikking.

24 Hy grawe in die laagte en is vrolik in sy krag; hy trek uit, die stryd tegemoet.

25 Hy lag oor die vrees en word nie verskrik nie en draai nie om vir die swaard nie.

26 Op hom rammel die pylkoker, die flikkerende spies en lans.

27 Onstuimig en wild verslind hy die grond en staan nie stil as die basuin klink nie.

28 By elke basuinstoot sê hy: Heag! En van ver ruik hy die oorlog, die donderroep van die leërowerstes en die oorlogsgeskreeu.

29 Sweef die valk opwaarts deur jou verstand en sprei sy vlerke uit na die suide toe?

30 Of vlieg die adelaar hoog op jou bevel en bou hy hoog sy nes? [ (Job 39:31) Op die rots woon hy en vernag hy, op die rotspunt en bergvesting. ] [ (Job 39:32) Daarvandaan loer hy op voedsel, sy oë kyk in die verte. ] [ (Job 39:33) Ook slurp sy kleintjies bloed, en waar gesneuweldes lê, daar is hy. ] [ (Job 39:34) En die HERE het Job geantwoord en gesê: ] [ (Job 39:35) Wil die berisper met die Almagtige twis? Laat hy wat God teregwys, hierop antwoord! ] [ (Job 39:36) Toe het Job die HERE geantwoord en gesê: ] [ (Job 39:37) Kyk, ek is te gering. Wat kan ek U antwoord? Ek lê my hand op my mond. ] [ (Job 39:38) Een maal het ek gespreek, maar sal nie meer antwoord nie; ja, twee maal, maar ek sal nie voortgaan nie. ]