1 Job prit la parole et dit:

2 Oh! s'il était possible de peser ma douleur, Et si toutes mes calamités étaient sur la balance,

3 Elles seraient plus pesantes que le sable de la mer; Voilà pourquoi mes paroles vont jusqu'à la folie!

4 Car les flèches du Tout-Puissant m'ont percé, Et mon âme en suce le venin; Les terreurs de Dieu se rangent en bataille contre moi.

5 L'âne sauvage crie-t-il auprès de l'herbe tendre? Le boeuf mugit-il auprès de son fourrage?

6 Peut-on manger ce qui est fade et sans sel? Y a-t-il de la saveur dans le blanc d'un oeuf?

7 Ce que je voudrais ne pas toucher, C'est là ma nourriture, si dégoûtante soit-elle!

8 Puisse mon voeu s'accomplir, Et Dieu veuille réaliser mon espérance!

9 Qu'il plaise à Dieu de m'écraser, Qu'il étende sa main et qu'il m'achève!

10 Il me restera du moins une consolation, Une joie dans les maux dont il m'accable: Jamais je n'ai transgressé les ordres du Saint.

11 Pourquoi espérer quand je n'ai plus de force? Pourquoi attendre quand ma fin est certaine?

12 Ma force est-elle une force de pierre? Mon corps est-il d'airain?

13 Ne suis-je pas sans ressource, Et le salut n'est-il pas loin de moi?

14 Celui qui souffre a droit à la compassion de son ami, Même quand il abandonnerait la crainte du Tout-Puissant.

15 Mes frères sont perfides comme un torrent, Comme le lit des torrents qui disparaissent.

16 Les glaçons en troublent le cours, La neige s'y précipite;

17 Viennent les chaleurs, et ils tarissent, Les feux du soleil, et leur lit demeure à sec.

18 Les caravanes se détournent de leur chemin, S'enfoncent dans le désert, et périssent.

19 Les caravanes de Théma fixent le regard, Les voyageurs de Séba sont pleins d'espoir;

20 Ils sont honteux d'avoir eu confiance, Ils restent confondus quand ils arrivent.

21 Ainsi, vous êtes comme si vous n'existiez pas; Vous voyez mon angoisse, et vous en avez horreur!

22 Vous ai-je dit: Donnez-moi quelque chose, Faites en ma faveur des présents avec vos biens,

23 Délivrez-moi de la main de l'ennemi, Rachetez-moi de la main des méchants?

24 Instruisez-moi, et je me tairai; Faites-moi comprendre en quoi j'ai péché.

25 Que les paroles vraies sont persuasives! Mais que prouvent vos remontrances?

26 Voulez-vous donc blâmer ce que j'ai dit, Et ne voir que du vent dans les discours d'un désespéré?

27 Vous accablez un orphelin, Vous persécutez votre ami.

28 Regardez-moi, je vous prie! Vous mentirais-je en face?

29 Revenez, ne soyez pas injustes; Revenez, et reconnaissez mon innocence.

30 Y a-t-il de l'iniquité sur ma langue, Et ma bouche ne discerne-t-elle pas le mal?

1 Ijob respondis kaj diris:

2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

22 Ĉu mi diris:Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?