1 Esta é uma oração do profeta Habacuque, feita em forma de hino.
2 Ó Senhor, ouvi falar do que tens feito
e estou cheio de temor.
Faze agora, em nosso tempo,
as coisas maravilhosas que fizeste no passado,
para que nós também as vejamos.
Mesmo que estejas irado,
tem compaixão de nós!
3 Deus vem vindo da terra de Edom,
o Santo Deus vem do monte Parã.
A sua glória cobre os céus,
e na terra todos o louvam.
4 Ele brilha como a luz,
e raios de luz saltam da sua mão,
onde se esconde o seu poder.
5 Na frente dele vão pragas terríveis,
e atrás vêm doenças mortais.
6 Ele para, e a terra treme;
ele olha para as nações, e elas ficam com medo.
Os montes antigos se abalam,
caem as velhas montanhas
por onde ele tem andado desde a eternidade.
7 Vi que os povos de Cuchã estão aflitos
e que os moradores de Midiã estão com medo.
8 É contra os rios, ó Senhor, que estás irado?
É contra o mar que estás furioso?
É por isso que montas os teus cavalos
e vens vitorioso no teu carro de guerra?
9 Pegas o teu arco
e te preparas para atirar as tuas flechas.
Tu cavas a terra com enchentes.
10 As montanhas te viram e tremeram;
uma tromba-d'água caiu do céu.
As águas debaixo da terra rugiram;
as suas ondas imensas se levantaram.
11 O sol e a lua deixaram de brilhar
quando viram o brilho das tuas flechas
e a luz brilhante da tua lança.
12 Na tua ira, marchaste pela terra inteira,
na tua fúria, pisaste as nações.
13 Saíste para salvar o teu povo,
para salvar o rei que escolheste.
Feriste o chefe dos maus
e acabaste completamente com o seu exército.
14 Com as tuas flechas, mataste o comandante dos soldados
quando avançavam como uma tempestade para nos atacar;
eles vinham orgulhosos, querendo nos destruir
como quem mata um pobre em segredo.
15 Montado nos teus cavalos marchaste pelo mar,
pelas ondas furiosas do mar.
16 Quando ouvi tudo isso, fiquei assustado,
e os meus lábios tremeram de medo.
Perdi todas as forças
e não pude ficar de pé.
Portanto, vou esperar, tranquilo,
o dia em que Deus castigará
aqueles que nos atacam.
17 Ainda que as figueiras não produzam frutas,
e as parreiras não deem uvas;
ainda que não haja azeitonas para apanhar
nem trigo para colher;
ainda que não haja mais ovelhas nos campos
nem gado nos currais,
18 mesmo assim eu darei graças ao Senhor
e louvarei a Deus, o meu Salvador.
19 O Senhor Deus é a minha força.
Ele torna o meu andar firme
como o de uma corça
e me leva para as montanhas,
onde estarei seguro.
1 Habakuk próféta imádsága. Ének.
2 URam, hallottam, amit hirdettél, félelem fog el attól, amit teszel, URam. A közeli években valósítsd meg, a közeli években tedd ismertté! De haragodban is gondolj az irgalomra!
3 Témán felől jön az Isten, Párán hegyéről a Szent. (Szela.) Fensége beborítja az eget, dicsőségével megtelik a föld.
4 Ragyogása maga a világosság, fénysugarak villognak mellette: abban rejtőzik az ereje.
5 Előtte dögvész jár, lába nyomán láz támad.
6 Megáll, és megrendíti a földet, szétnéz, és megriasztja a népeket. Az ősi hegyek szétporlanak, lesüllyednek az ősrégi halmok; ősrégi ösvényeken jár.
7 Látom, amint bomladoznak Kúsán sátrai, reszketnek Midján földjének sátorlapjai.
8 A folyamok ellen lobbant haragra az ÚR? A folyamokra haragszol, vagy a tengerre vagy dühös? Azért jössz vágtató lovakkal, győzelmet hozó harci kocsikkal?
9 Íjad harcra kész, tegzed nyilakkal tele. (Szela.) Folyóknak hasítasz medret a földbe.
10 Ha meglátnak téged a hegyek, remegni kezdenek, feltör a vízáradat, morajlik a mély tenger, magasra emelkednek partjai.
11 A nap és a hold lakóhelyén marad, amikor nyilaid villogva cikáznak, és dárdád ragyogva villámlik.
12 Felindulásodban taposod a földet, haragodban csépeled a népeket.
13 Kivonulsz néped szabadítására, fölkented szabadítására. Szétzúzod a bűnös házának tetejét, alapját föltárod a sziklatalajig. (Szela.)
14 Nyilaiddal átlőtted harcosainak vezérét, pedig már rám törtek, hogy megfutamítsanak; ujjongtak, hogy megemésztik rejtekhelyén a szegényt.
15 A tengeren jártál lovaiddal, a nagy vizek habjain.
16 Hallottam, és reszketett a szívem, hangjától megremegtek ajkaim. Fájdalom járja át csontjaimat, reszkető léptekkel járok. Bárcsak nyugtom lenne a nyomorúság napján, amely eljön a bennünket fosztogató népre!
17 Mert a fügefák nem fognak virágozni, a szőlőtőkéken nem lesz gyümölcs. Hiányozni fog az olajfák termése, a kertek sem teremnek ennivalót. Kivész a juh az akolból, és nem lesz marha az istállókban.
18 De én vigadozni fogok az ÚR előtt, örvendezek szabadító Istenem előtt.
19 Az ÚR, az én Uram ad nekem erőt, olyanná teszi lábamat, mint a szarvasokét, és magaslatokon enged járni engem. A karmesternek: húros hangszerre.