1 A dado momento os chefes judeus vieram dizer-me que muitos de entre o povo e até alguns sacerdotes e levitas tinham seguido costumes extremamente reprováveis dos povos pagãos que viviam antes na terra - os cananeus, os heteus, os perizeus, os jebuseus, os amonitas, os moabitas, os egípcios e os amorreus.

2 Homens de Israel tinham casado com raparigas desses povos pagãos, e tinham levado os seus filhos a celebrar casamentos semelhantes. Dessa maneira o povo santo de Deus se estava a misturar com essas pessoas; os chefes políticos eram dos piores nesse tipo de transgressão.

3 Quando ouvi isto, rasguei a roupa, pus as mãos na cabeça, puxando pelos cabelos, arrepelei-me a barba e caí numa cadeira em profundo desalento.

4 Muitos dos que temiam o Deus de Israel, na sequência deste pecado do povo, vieram sentar-se ao meu lado, até ao tempo do sacrifício da tarde.

5 Por fim levantei-me, profundamente perturbado, perante o Senhor; pus-me de joelhos, levantei as mãos a Deus e clamei:

6 Ó meu Deus, estou extremamente confuso e envergonhado ao levantar o rosto para ti; porque os nossos pecados se acumulam, bem acima das nossas cabeças e a nossa culpa salta até aos céus.

7 Toda a nossa história traz a marca do pecado; e por essa razão os nossos reis e os nossos sacerdotes foram mortos por reis pagãos. Fomos feitos cativos, fomos roubados, desgraçaram-nos, tal como ainda hoje acontece.

8 Mas tinha-nos sido dado ultimamente um momento de descanso; porque permitiste que alguns de nós regressassem a Jerusalém do cativeiro. Deste-nos um momento de alegria e uma vida nova, no meio da escravatura. Pois éramos escravos; mas no teu amor e misericórdia não nos abandonaste nessa situação; antes fizeste que os reis persas nos fossem favoráveis, ao ponto de até nos darem ajuda na reconstrução do templo de Deus e na reedificação das muralhas de Jerusalém, para poder tornar-se uma parede defensiva em toda a Judá.

10 Agora, ó Deus, o que poderemos nós dizer depois do que está a acontecer. Mais uma vez transgredimos as tuas leis e te abandonámos!

11 Os profetas avisaram-nos de que a terra que iríamos possuir estava totalmente corrompida pelas práticas imundas dos povos que aqui viviam - de uma ponta a outra, a terra estava manchada de corrupção.

12 Em consequência, disseste-nos para não deixarmos as nossas filhas casarem com os filhos deles, nem os nossos filhos casarem com as deles; e que nem sequer os ajudássemos fosse de que maneira fosse. Disseste-nos que só seguindo este princípio nos tornaríamos numa próspera nação e legaríamos aos nossos filhos uma prosperidade perene.

13 E agora, mesmo depois do castigo no exílio, por causa da nossa maldade - e fomos punidos muito menos do que aquilo que merecíamos - mesmo tendo deixado que alguns de nós retornassem, desobedecemos aos teus mandamentos novamente e permitimos casamentos com gente que pratica coisas abomináveis. Certamente que a tua ira nos destruirá até ao ponto de nem este remanescente escapar.

15 Ó Senhor Deus de Israel, tu és um Deus justo; que esperança poderemos nós ter, se quiseres exercer a tua justiça sobre nós que estamos aqui diante de ti?

3 Kun minä tämän kuulin, repäisin minä vaatteeni ja viittani, revin pääni hiuksia ja partaani ja istuin tyrmistyneenä.

4 Ja minun luokseni kokoontuivat kaikki, jotka pelkäsivät sitä, mitä Israelin Jumala oli puhunut pakkosiirtolaisten uskottomuudesta, ja minä jäin istumaan tyrmistyneenä ehtoouhriin asti.

5 Mutta ehtoouhrin aikana minä nousin nöyryyttämästä itseäni ja polvistuin, repäisin vaatteeni ja viittani ja ojensin käteni Herran, Jumalani, puoleen,

7 Isiemme päivistä aina tähän päivään asti on meidän syyllisyytemme ollut suuri; ja rikkomustemme tähden on meidät, meidän kuninkaamme ja pappimme annettu maan kuningasten käsiin miekan, vankeuden, ryöstön ja häpeän alaisiksi, niinkuin tähän päivään saakka on tapahtunut.

8 Mutta nyt on meille hetkiseksi tullut armo Herralta, meidän Jumalaltamme, koska hän on sallinut pelastuneen joukon meistä jäädä jäljelle ja antanut meille jalansijan pyhässä paikassansa, että hän, meidän Jumalamme, valaisisi meidän silmämme ja soisi meidän hiukan hengähtää orjuudessamme.

9 Sillä orjia me olemme; mutta orjuudessamme ei meidän Jumalamme ole meitä hyljännyt, vaan on suonut meidän saavuttaa Persian kuningasten suosion ja hengähtää, pystyttääksemme Jumalamme temppelin ja kohottaaksemme sen raunioistaan, ja on antanut meille suojatun paikan Juudassa ja Jerusalemissa.

10 Ja nyt, Jumalamme, mitä me sanomme kaiken tämän jälkeen? Mehän olemme hyljänneet sinun käskysi,

11 jotka sinä olet antanut palvelijaisi, profeettain, kautta, sanoen: 'Maa, jota te menette ottamaan omaksenne, se maa on saastainen maan kansojen saastaisuuden tähden ja niitten kauhistavien tekojen tähden, joilla he saastaisuudessansa ovat täyttäneet sen äärestä ääreen.

12 Älkää siis antako tyttäriänne heidän pojillensa älkääkä ottako heidän tyttäriänsä pojillenne vaimoiksi. Älkää myös koskaan harrastako heidän menestystään ja onneansa, että te vahvistuisitte ja saisitte syödä parasta, mitä maassa on, ja jättäisitte sen perinnöksi lapsillenne ikuisiksi ajoiksi.'

13 Kaiken sen jälkeen, mikä on meitä kohdannut pahojen tekojemme ja suuren syyllisyytemme tähden-ja kuitenkin sinä, Jumalamme, olet jättänyt huomioon ottamatta meidän rikkomuksiamme ja olet sallinut meistä tämmöisen joukon pelastua-

14 kävisimmekö me nyt jälleen rikkomaan sinun käskyjäsi ja lankoutumaan kansojen kanssa, joiden teot ovat kauhistavaiset? Etkö sinä silloin vihastuisi meihin siihen asti, että tekisit meistä lopun, niin ettei ketään jäisi jäljelle eikä kukaan pelastuisi?