1 Kun seuraavana keväänä oli taas kuninkaiden sotaanlähdön aika, Daavid lähetti Joabin johdolla vakinaiset joukkonsa ja Israelin miehet sotaretkelle, ja he kukistivat ammonilaiset ja ryhtyivät piirittämään Rabbaa. Daavid itse jäi Jerusalemiin.
2 Eräänä iltana, kun Daavid oli noussut vuoteeltaan käyskentelemään kuninkaanpalatsin katolla, hän näki sieltä naisen, joka oli peseytymässä. Nainen oli hyvin kaunis.
4 Daavid lähetti sananviejiä noutamaan naista, ja tämä saapui hänen luokseen. Nainen oli juuri puhdistautunut, ja Daavid makasi hänen kanssaan. Sitten nainen palasi kotiinsa.
7 Kun Uria tuli, Daavid kysyi häneltä, mitä Joabille ja sotilaille kuului ja kuinka sodankäynti sujui.
9 Mutta Uria ei mennytkään kotiinsa, vaan jäi nukkumaan palatsin pihalle herransa miesten joukkoon.
13 Daavid kutsui hänet luokseen syömään ja juomaan ja juotti hänet humalaan. Mutta illalla Uria meni taas makuupaikalleen kuninkaan miesten joukkoon eikä lähtenyt kotiinsa.
14 Seuraavana aamuna Daavid kirjoitti Joabille kirjeen ja lähetti sen Urian mukana.
16 Piirittäessään kaupunkia Joab sijoitti Urian sille kohdalle, jossa hän tiesi vihollisen urheimpien sotilaiden olevan.
17 Kun ammonilaiset tulivat ulos kaupungista taistelemaan Joabia vastaan, Daavidin joukoista kaatui useita miehiä, ja myös heettiläinen Uria sai surmansa.
18 Joab lähetti Daavidin luo sananviejän tekemään selkoa kaikesta, mitä taistelussa oli tapahtunut.
20 kuningas ehkä suuttuu ja sanoo: 'Mitä varten teidän piti mennä niin lähelle kaupunkia taistelemaan? Ettekö muka tienneet, että he ampuvat muurilta?
22 Sananviejä lähti matkaan, ja tultuaan Daavidin luo hän kertoi kaiken niin kuin Joab oli käskenyt.
26 Kun Urian vaimo kuuli miehensä kaatuneen, hän piti puolisolleen valittajaiset.
27 Suruajan mentyä Daavid antoi noutaa hänet palatsiinsa. Hänestä tuli Daavidin vaimo, ja hän synnytti tälle pojan. Mutta Herran silmissä Daavidin teko oli paha.
1 Tendo decorrido um ano, ao tempo em que os reis saem para a guerra, enviou Davi a Joabe, juntamente com os seus servos e a todo o Israel; e destruíram aos amonitas, e sitiaram a Rabá. Davi, porém, ficou em Jerusalém.
2 À tarde levantou-se Davi de dormir a sesta, e pôs-se a passear no eirado do palácio real; e do eirado viu tomando banho uma mulher que era em extremo formosa.
3 Davi mandou saber quem era. Foi-lhe dito: É Bate-Seba, filha de Eliã, mulher de Urias heteu.
4 Enviou Davi mensageiros e fez que lha trouxessem. Chegada que foi Bate-Seba, ele se deitou com ela, pois já estava purificada da sua imundícia. Depois voltou ela para casa.
5 A mulher concebeu; e mandou dizer a Davi: Estou grávida.
6 Davi enviou a Joabe, dizendo: Remete a Urias heteu. Joabe remeteu Urias a Davi.
7 Quando Urias se apresentou a Davi, este lhe perguntou como passava Joabe, e o povo, e como ia a guerra.
8 Disse Davi a Urias: Desce para tua casa, e lava os teus pés. Saiu Urias da casa real e foi mandado após ele um presente do rei.
9 Mas Urias dormiu à porta da casa real com todos os servos do seu senhor, e não desceu para sua casa.
10 Avisaram disto a Davi, dizendo: Urias não desceu para sua casa. Perguntou Davi a Urias: Não és tu vindo duma jornada? porque não desceste para tua casa?
11 Respondeu Urias a Davi: A arca, e Israel, e Judá estão em tendas, e o meu senhor Joabe e os servos do meu senhor acampam-se ao ar livre; hei de entrar eu na minha casa, para comer e beber, e para dormir com minha mulher? Pela tua vida, e pela vida da tua alma, não farei tal coisa.
12 Disse Davi a Urias: Fica aqui hoje, e amanhã te despedirei. Urias, pois, ficou em Jerusalém aquele dia e o seguinte.
13 E Davi o convidou a comer e a beber na sua presença, e o embebedou. À tarde saiu Urias a deitar-se na sua cama com os servos do seu senhor, porém não desceu para sua casa.
14 Pela manhã escreveu Davi uma carta a Joabe, e lha enviou por mão de Urias.
15 Escreveu na carta, dizendo: Ponde a Urias na frente onde for mais renhido o combate, e deixai-o sozinho, para que seja ferido e morra.
16 Quando Joabe vigiava a cidade, pôs a Urias num lugar onde sabia que estavam homens valentes.
17 Tendo os homens da cidade feito uma surtida, pelejaram contra Joabe; do povo caíram alguns que eram servos de Davi; e morreu também Urias heteu.
18 Enviou Joabe e referiu a Davi todas as coisas que se tinham passado na batalha;
19 deu ordem ao mensageiro, dizendo: Quando tiveres acabado de referir ao rei tudo o que se passou na batalha,
20 se o rei se encolerizar e te disser: Por que chegastes tão perto da cidade para pelejardes? não sabíeis que haviam de atirar do alto do muro?
21 quem matou a Abimeleque, filho de Jerubesete? não foi uma mulher que do alto do muro lançou em cima dele a pedra superior dum moinho, de sorte que morreu em Tebes? por que chegastes tão perto do muro? então responderás: Também foi morto teu servo Urias heteu.
22 Partiu o mensageiro, foi e referiu a Davi tudo o que Joabe lhe tinha mandado.
23 Disse o mensageiro a Davi: Na verdade os homens prevaleceram contra nós, e saíram a nós no campo, mas dando sobre eles, os repelimos até a porta.
24 Do alto do muro atiraram os flecheiros contra os teus servos; morreram alguns dos servos do rei, e morreu também o teu servo Urias heteu.
25 Disse Davi ao mensageiro: Assim dirás a Joabe: Não te desagrade isso, porque a espada destrói ora este, ora aquele. Faze mais rija a tua peleja contra a cidade, e derruba-a. Quanto a ti encoraja a Joabe.
26 Quando a mulher de Urias ouviu que seu marido era morto, o chorou.
27 Passado o tempo do nojo, mandou Davi buscá-la para sua casa. Ela lhe foi por mulher e deu-lhe à luz um filho. Mas o que Davi fizera desagradou a Jeová.