1 One sabbath when he went to dine at the house of a ruler who belonged to the Pharisees, they were watching him.

2 And behold, there was a man before him who had dropsy.

3 And Jesus spoke to the lawyers and Pharisees, saying, "Is it lawful to heal on the sabbath, or not?"

4 But they were silent. Then he took him and healed him, and let him go.

5 And he said to them, "Which of you, having a son or an ox that has fallen into a well, will not immediately pull him out on a sabbath day?"

6 And they could not reply to this.

7 Now he told a parable to those who were invited, when he marked how they chose the places of honor, saying to them,

8 "When you are invited by any one to a marriage feast, do not sit down in a place of honor, lest a more eminent man than you be invited by him;

9 and he who invited you both will come and say to you, `Give place to this man,' and then you will begin with shame to take the lowest place.

10 But when you are invited, go and sit in the lowest place, so that when your host comes he may say to you, `Friend, go up higher'; then you will be honored in the presence of all who sit at table with you.

11 For every one who exalts himself will be humbled, and he who humbles himself will be exalted."

12 He said also to the man who had invited him, "When you give a dinner or a banquet, do not invite your friends or your brothers or your kinsmen or rich neighbors, lest they also invite you in return, and you be repaid.

13 But when you give a feast, invite the poor, the maimed, the lame, the blind,

14 and you will be blessed, because they cannot repay you. You will be repaid at the resurrection of the just."

15 When one of those who sat at table with him heard this, he said to him, "Blessed is he who shall eat bread in the kingdom of God!"

16 But he said to him, "A man once gave a great banquet, and invited many;

17 and at the time for the banquet he sent his servant to say to those who had been invited, `Come; for all is now ready.'

18 But they all alike began to make excuses. The first said to him, `I have bought a field, and I must go out and see it; I pray you, have me excused.'

19 And another said, `I have bought five yoke of oxen, and I go to examine them; I pray you, have me excused.'

20 And another said, `I have married a wife, and therefore I cannot come.'

21 So the servant came and reported this to his master. Then the householder in anger said to his servant, `Go out quickly to the streets and lanes of the city, and bring in the poor and maimed and blind and lame.'

22 And the servant said, `Sir, what you commanded has been done, and still there is room.'

23 And the master said to the servant, `Go out to the highways and hedges, and compel people to come in, that my house may be filled.

24 For I tell you, none of those men who were invited shall taste my banquet.'"

25 Now great multitudes accompanied him; and he turned and said to them,

26 "If any one comes to me and does not hate his own father and mother and wife and children and brothers and sisters, yes, and even his own life, he cannot be my disciple.

27 Whoever does not bear his own cross and come after me, cannot be my disciple.

28 For which of you, desiring to build a tower, does not first sit down and count the cost, whether he has enough to complete it?

29 Otherwise, when he has laid a foundation, and is not able to finish, all who see it begin to mock him,

30 saying, `This man began to build, and was not able to finish.'

31 Or what king, going to encounter another king in war, will not sit down first and take counsel whether he is able with ten thousand to meet him who comes against him with twenty thousand?

32 And if not, while the other is yet a great way off, he sends an embassy and asks terms of peace.

33 So therefore, whoever of you does not renounce all that he has cannot be my disciple.

34 "Salt is good; but if salt has lost its taste, how shall its saltness be restored?

35 It is fit neither for the land nor for the dunghill; men throw it away. He who has ears to hear, let him hear."

1 και εγενετο εν τω ελθειν αυτον εις οικον τινος των αρχοντων των φαρισαιων σαββατω φαγειν αρτον και αυτοι ησαν παρατηρουμενοι αυτον

2 και ιδου ανθρωπος τις ην υδρωπικος εμπροσθεν αυτου

3 και αποκριθεις ο ιησους ειπεν προς τους νομικους και φαρισαιους λεγων ει εξεστιν τω σαββατω θεραπευειν

4 οι δε ησυχασαν και επιλαβομενος ιασατο αυτον και απελυσεν

5 και αποκριθεις προς αυτους ειπεν τινος υμων ονος η βους εις φρεαρ εμπεσειται και ουκ ευθεως ανασπασει αυτον εν τη ημερα του σαββατου

6 και ουκ ισχυσαν ανταποκριθηναι αυτω προς ταυτα

7 ελεγεν δε προς τους κεκλημενους παραβολην επεχων πως τας πρωτοκλισιας εξελεγοντο λεγων προς αυτους

8 οταν κληθης υπο τινος εις γαμους μη κατακλιθης εις την πρωτοκλισιαν μηποτε εντιμοτερος σου η κεκλημενος υπ αυτου

9 και ελθων ο σε και αυτον καλεσας ερει σοι δος τουτω τοπον και τοτε αρξη μετ αισχυνης τον εσχατον τοπον κατεχειν

10 αλλ οταν κληθης πορευθεις αναπεσον εις τον εσχατον τοπον ινα οταν ελθη ο κεκληκως σε ειπη σοι φιλε προσαναβηθι ανωτερον τοτε εσται σοι δοξα ενωπιον των συνανακειμενων σοι

11 οτι πας ο υψων εαυτον ταπεινωθησεται και ο ταπεινων εαυτον υψωθησεται

12 ελεγεν δε και τω κεκληκοτι αυτον οταν ποιης αριστον η δειπνον μη φωνει τους φιλους σου μηδε τους αδελφους σου μηδε τους συγγενεις σου μηδε γειτονας πλουσιους μηποτε και αυτοι σε αντικαλεσωσιν και γενηται σοι ανταποδομα

13 αλλ οταν ποιης δοχην καλει πτωχους αναπηρους χωλους τυφλους

14 και μακαριος εση οτι ουκ εχουσιν ανταποδουναι σοι ανταποδοθησεται γαρ σοι εν τη αναστασει των δικαιων

15 ακουσας δε τις των συνανακειμενων ταυτα ειπεν αυτω μακαριος ος φαγεται αρτον εν τη βασιλεια του θεου

16 ο δε ειπεν αυτω ανθρωπος τις εποιησεν δειπνον μεγα και εκαλεσεν πολλους

17 και απεστειλεν τον δουλον αυτου τη ωρα του δειπνου ειπειν τοις κεκλημενοις ερχεσθε οτι ηδη ετοιμα εστιν παντα

18 και ηρξαντο απο μιας παραιτεισθαι παντες ο πρωτος ειπεν αυτω αγρον ηγορασα και εχω αναγκην εξελθειν και ιδειν αυτον ερωτω σε εχε με παρητημενον

19 και ετερος ειπεν ζευγη βοων ηγορασα πεντε και πορευομαι δοκιμασαι αυτα ερωτω σε εχε με παρητημενον

20 και ετερος ειπεν γυναικα εγημα και δια τουτο ου δυναμαι ελθειν

21 και παραγενομενος ο δουλος εκεινος απηγγειλεν τω κυριω αυτου ταυτα τοτε οργισθεις ο οικοδεσποτης ειπεν τω δουλω αυτου εξελθε ταχεως εις τας πλατειας και ρυμας της πολεως και τους πτωχους και αναπηρους και χωλους και τυφλους εισαγαγε ωδε

22 και ειπεν ο δουλος κυριε γεγονεν ως επεταξας και ετι τοπος εστιν

23 και ειπεν ο κυριος προς τον δουλον εξελθε εις τας οδους και φραγμους και αναγκασον εισελθειν ινα γεμισθη ο οικος μου

24 λεγω γαρ υμιν οτι ουδεις των ανδρων εκεινων των κεκλημενων γευσεται μου του δειπνου

25 συνεπορευοντο δε αυτω οχλοι πολλοι και στραφεις ειπεν προς αυτους

26 ει τις ερχεται προς με και ου μισει τον πατερα εαυτου και την μητερα και την γυναικα και τα τεκνα και τους αδελφους και τας αδελφας ετι δε και την εαυτου ψυχην ου δυναται μου μαθητης ειναι

27 και οστις ου βασταζει τον σταυρον αυτου και ερχεται οπισω μου ου δυναται μου ειναι μαθητης

28 τις γαρ εξ υμων θελων πυργον οικοδομησαι ουχι πρωτον καθισας ψηφιζει την δαπανην ει εχει τα προς απαρτισμον

29 ινα μηποτε θεντος αυτου θεμελιον και μη ισχυοντος εκτελεσαι παντες οι θεωρουντες αρξωνται εμπαιζειν αυτω

30 λεγοντες οτι ουτος ο ανθρωπος ηρξατο οικοδομειν και ουκ ισχυσεν εκτελεσαι

31 η τις βασιλευς πορευομενος συμβαλειν ετερω βασιλει εις πολεμον ουχι καθισας πρωτον βουλευεται ει δυνατος εστιν εν δεκα χιλιασιν απαντησαι τω μετα εικοσι χιλιαδων ερχομενω επ αυτον

32 ει δε μηγε ετι αυτου πορρω οντος πρεσβειαν αποστειλας ερωτα τα προς ειρηνην

33 ουτως ουν πας εξ υμων ος ουκ αποτασσεται πασιν τοις εαυτου υπαρχουσιν ου δυναται μου ειναι μαθητης

34 καλον το αλας εαν δε το αλας μωρανθη εν τινι αρτυθησεται

35 ουτε εις γην ουτε εις κοπριαν ευθετον εστιν εξω βαλλουσιν αυτο ο εχων ωτα ακουειν ακουετω