1 Pois quanto à ministração para com os santos, é-me supérfluo escrever-vos;

2 porque sei a vossa boa vontade, pela qual de vós me glorio diante dos macedônios, por estar a Acaia pronta desde o ano passado e ter servido o vosso zelo de estímulo à maior parte deles.

3 Mas enviei os irmãos, para que neste particular não se tornasse vão o nosso louvor a vosso respeito, a fim de que fôsseis preparados, como eu o disse,

4 para não sermos envergonhados nós, por não dizer vós, nesta confiança, se, porventura, forem comigo macedônios e não vos acharem preparados.

5 Portanto julguei necessário rogar aos irmãos, que fossem adiante ter convosco, e que preparassem de antemão a vossa liberalidade prometida há tempos, para que assim estivesse pronta, como liberalidade e não como extorsão.

6 Mas digo isto: Aquele que semeia pouco, também colherá pouco; e aquele que semeia em abundância, também colherá em abundância.

7 Faça cada um conforme resolveu em seu coração, não com tristeza, nem por necessidade; porque Deus ama ao que dá alegremente.

8 Deus pode fazer abundar em vós toda a graça, a fim de que, tendo sempre toda a suficiência em tudo, abundeis em toda a boa obra,

9 como está escrito: Espalhou, deu aos pobres, A sua justiça permanece para sempre.

10 Aquele que supre o semeador de semente e de pão para alimento, suprirá e multiplicará a vossa sementeira, e aumentará os frutos da vossa justiça;

11 sendo enriquecidos em tudo para toda a liberalidade, a qual resulta por nós em ações de graças a Deus.

12 Pois a ministração deste serviço não somente supre as necessidades dos santos, mas também aumenta mediante muitas ações de graças a Deus;

13 visto que pela prova desta ministração eles glorificam a Deus pela obediência da vossa confissão ao Evangelho de Cristo e pela liberalidade da vossa contribuição para eles e para todos;

14 enquanto também, orando eles por vós, sentem ardente afeto por vós, por causa da superabundante graça de Deus que há em vós.

15 Graças a Deus pelo seu dom inefável.

1 Διοτι περι της διακονιας της εις τους αγιους περιττον ειναι εις εμε να σας γραφω.

2 Επειδη εξευρω την προθυμιαν σας, την οποιαν καυχωμαι περι υμων προς τους Μακεδονας, οτι η Αχαια ητοιμασθη απο περυσι· και ο ζηλος σας διηγειρε πολλους.

3 Επεμψα δε τους αδελφους, δια να μη ματαιωθη ως προς τουτο η δια σας καυχησις ημων· δια να ησθε, καθως ελεγον, ητοιμασμενοι,

4 μηπως, εαν ελθωσι μετ' εμου Μακεδονες και σας ευρωσιν ανετοιμους, καταισχυνθωμεν ημεις, δια να μη λεγωμεν σεις, εις την πεποιθησιν ταυτην της καυχησεως.

5 Αναγκαιον λοιπον εστοχασθην να παρακαλεσω τους αδελφους να ελθωσι προτερον εις εσας και να προετοιμασωσι την προυποσχεθεισαν ελεημοσυνην σας, ωστε να ηναι ετοιμη αυτη, ουτως ως ελεημοσυνη και ουχι ως πλεονεξια.

6 Τουτο δε λεγω, οτι ο σπειρων με φειδωλιαν και με φειδωλιαν θελει θερισει, και ο σπειρων με αφθονιαν και με αφθονιαν θελει θερισει.

7 Εκαστος κατα την προαιρεσιν της καρδιας αυτου, ουχι με λυπην η εξ αναγκης· διοτι τον ιλαρον δοτην αγαπα ο Θεος.

8 Δυνατος δε ειναι ο Θεος να περισσευση πασαν χαριν εις εσας, ωστε εχοντες παντοτε εν παντι πασαν αυταρκειαν να περισσευητε εις παν εργον αγαθον,

9 καθως ειναι γεγραμμενον· Εσκορπισεν, εδωκεν εις τους πενητας· η δικαιοσυνη αυτου μενει εις τον αιωνα.

10 Ο δε χορηγων σπορον εις τον σπειροντα και αρτον προς τροφην ειθε να χορηγηση και να πληθυνη τον σπορον σας και να αυξηση τα γεννηματα της δικαιοσυνης σας·

11 πλουτιζομενοι κατα παντα εις πασαν ελευθεριοτητα, ητις εργαζεται δι' ημων ευχαριστιαν εις τον Θεον.

12 Διοτι η διακονια της υπηρεσιας ταυτης ουχι μονον προσαναπληροι τας στερησεις των αγιων, αλλα και περισσευει δια πολλων ευχαριστιων προς τον Θεον·

13 επειδη δοκιμαζοντες την διακονιαν ταυτην δοξαζουσι τον Θεον δια την υποταγην της εις το ευαγγελιον του Χριστου ομολογιας σας και δια την ελευθεριοτητα της προς αυτους και προς παντας μεταδοσεως,

14 και δια της υπερ υμων δεησεως αυτων, οιτινες σας επιποθουσι δια την προς εσας υπερβαλλουσαν χαριν του Θεου.

15 Χαρις δε εις τον Θεον δια την ανεκδιηγητον αυτου δωρεαν.