1 Mas, lembra-te de teu Criador nos dias de tua juventude, antes que venham os maus dias e que apareçam os anos dos quais dirás: Não sinto prazer neles;

2 antes que se escureçam o sol, a luz, a lua a as estrelas, e que à chuva sucedam as nuvens;

3 anos nos quais tremem os guardas da casa, nos quais se curvam os robustos e param de moer as moleiras pouco numerosas, nos quais se escurecem aqueles que olham pela janela,

4 nos quais se fecham para a rua os dois batentes da porta, nos quais se enfraquece o ruído de moinho, nos quais os homens se levantam ao canto do passarinho, nos quais se extingue o som da voz,

5 nos quais se temem as subidas; nos quais se terão sobressaltos no caminho, nos quais a amendoeira branqueia, nos quais o gafanhoto engorda, nos quais a alcaparra perde a sua eficácia, porque o homem se encaminha para a morada eterna e os carpidores percorrem as ruas;

6 antes que se rompa o cordão de prata, que se despedace a lâmpada de ouro, antes que se quebre a bilha na fonte, e que se fenda a roldana sobre a cisterna;

7 antes que a poeira retorne à terra para se tornar o que era; e antes que o sopro de vida retorne a Deus que o deu.

8 Vaidade das vaidades!, diz o Eclesiastes, tudo é vaidade.

9 Além de ser sábio, o Eclesiastes ensinou a ciência ao povo. Ele pesou e perscrutou; dispôs numerosas máximas.

10 O Eclesiastes aplicou-se à procura de sentenças agradáveis e a redigir com exatidão adágios verídicos.

11 As palavras dos sábios são semelhantes a aguilhões; as sentenças, reunidas em coleção, são parecidas a estacas plantadas, inspiradas por um só pastor.

12 De resto, meu filho, quanto a maior número de palavras que estas, fica sabendo que se podem multiplicar os livros a não mais acabar, e que muito estudo se torna uma fadiga para o corpo.

13 Em conclusão: tudo bem entendido, teme a Deus e observa seus preceitos, é este o dever de todo homem.

14 Deus fará prestar contas de tudo o que está oculto, todo ato, seja ele bom ou mau.

1 Memento Creatoris tuiin diebus iuventutis tuae,antequam veniat tempus afflictionis,et appropinquent anni, de quibus dicas: Non mihi placent ";

2 antequam tenebrescatsol et lumen et luna et stellae,et revertantur nubes post pluviam;

3 quando commovebuntur custodes domus,et nutabunt viri fortissimi,et otiosae erunt molentes imminuto numero,et tenebrescent videntes per foramina,

4 et claudentur ostia in plateasubmissa voce molentis,et consurgent ad vocem volucris,et subsident omnes filiae carminis;

5 excelsa quoque timebuntet formidabunt in via.Florebit amygdalus,reptabit locusta,et dissipabitur capparis,quoniam ibit homo in domum aeternitatis suae,et circuibunt in platea plangentes,

6 antequam rumpatur funiculus argenteus,et frangatur lecythus aureus,et conteratur hydria super fontem,et confringatur rota super cisternam,

7 et revertatur pulvis in terram suam, unde erat,et spiritus redeat ad Deum, qui dedit illum.

8 Vanitas vanitatum,dixit Ecclesiastes,et omnia vanitas.

9 Cumque esset sapientissimus, Ecclesiastes docuit insuper populum scientiam; ponderavit et investigans composuit parabolas multas.

10 Quaesivit Ecclesiastes verba delectabilia et conscripsit sermones rectissimos ac veritate plenos.

11 Verba sapientium sicut stimuli, et quasi clavi defixi sunt magistri collationum; data sunt a pastore uno.

12 His amplius, fili mi, ne requiras: faciendi plures libros nullus est finis, frequensque meditatio carnis afflictio est.

13 Finis loquendi, omnibus auditis: Deum time et mandata eius observa; hoc est enim omnis homo.

14 Et cuncta, quae fiunt, adducet Deus in iudicium circa omne occultum, sive bonum sive malum.