1 How the city sits solitary,
that was full of people!
She has become as a widow,
who was great among the nations!
She who was a princess among the provinces
has become a slave!
2 She weeps bitterly in the night.
Her tears are on her cheeks.
Among all her lovers
she has no one to comfort her.
All her friends have dealt treacherously with her.
They have become her enemies.
3 Judah has gone into captivity because of affliction
and because of great servitude.
She dwells among the nations.
She finds no rest.
All her persecutors overtook her in her distress.
4 The roads to Zion mourn,
because no one comes to the solemn assembly.
All her gates are desolate.
Her priests sigh.
Her virgins are afflicted,
and she herself is in bitterness.
5 Her adversaries have become the head.
Her enemies prosper;
for Yahweh has afflicted her for the multitude of her transgressions.
Her young children have gone into captivity before the adversary.
6 All majesty has departed from the daughter of Zion.
Her princes have become like deer that find no pasture.
They have gone without strength before the pursuer.
7 Jerusalem remembers in the days of her affliction and of her miseries
all her pleasant things that were from the days of old;
when her people fell into the hand of the adversary,
and no one helped her.
The adversaries saw her.
They mocked at her desolations.
8 Jerusalem has grievously sinned.
Therefore she has become unclean.
All who honored her despise her,
because they have seen her nakedness.
Yes, she sighs and turns backward.
9 Her filthiness was in her skirts.
She didn’t remember her latter end.
Therefore she has come down astoundingly.
She has no comforter.
"See, Yahweh, my affliction;
for the enemy has magnified himself."
10 The adversary has spread out his hand on all her pleasant things;
for she has seen that the nations have entered into her sanctuary,
concerning whom you commanded that they should not enter into your assembly.
11 All her people sigh.
They seek bread.
They have given their pleasant things for food to refresh their soul.
"Look, Yahweh, and see,
for I have become despised."
12 "Is it nothing to you, all you who pass by?
Look, and see if there is any sorrow like my sorrow,
which is brought on me,
with which Yahweh has afflicted me in the day of his fierce anger.
13 "From on high has he sent fire into my bones,
and it prevails against them.
He has spread a net for my feet.
He has turned me back.
He has made me desolate and I faint all day long.
14 "The yoke of my transgressions is bound by his hand.
They are knit together.
They have come up on my neck.
He made my strength fail.
The Lord has delivered me into their hands,
against whom I am not able to stand.
15 "The Lord has set at nothing all my mighty men within me.
He has called a solemn assembly against me to crush my young men.
The Lord has trodden the virgin daughter of Judah as in a wine press.
16 "For these things I weep.
My eye, my eye runs down with water,
because the comforter who should refresh my soul is far from me.
My children are desolate,
because the enemy has prevailed."
17 Zion spreads out her hands.
There is no one to comfort her.
Yahweh has commanded concerning Jacob,
that those who are around him should be his adversaries.
Jerusalem is among them as an unclean thing.
18 "Yahweh is righteous,
for I have rebelled against his commandment.
Please hear all you peoples,
and see my sorrow.
My virgins and my young men have gone into captivity.
19 "I called for my lovers,
but they deceived me.
My priests and my elders gave up the spirit in the city,
while they sought food for themselves to refresh their souls.
20 "Look, Yahweh; for I am in distress.
My heart is troubled.
My heart turns over within me,
for I have grievously rebelled.
Abroad, the sword bereaves.
At home, it is like death.
21 "They have heard that I sigh.
There is no one to comfort me.
All my enemies have heard of my trouble.
They are glad that you have done it.
You will bring the day that you have proclaimed,
and they will be like me.
22 "Let all their wickedness come before you.
Do to them as you have done to me for all my transgressions.
For my sighs are many,
and my heart is faint.
1 Alef. Ag, hoe verlate sit die stad wat vol mense was! Sy het soos 'n weduwee geword, sy wat magtig was onder die nasies; die vorstin onder die provinsies het dienspligtig geword.
2 Bet. Bitterlik ween sy snags -- haar trane oor haar wange! Sy het geen trooster onder al haar liefhebbers nie; al haar vriende het troueloos teen haar gehandel, haar vyande geword.
3 Gimel. Juda is ontvolk deur ellende en deur sware diensbaarheid; hy sit onder die nasies, sonder om 'n rusplek te vind; al sy vervolgers het hom ingehaal tussen die engtes in.
4 Dalet. Die weë na Sion treur, omdat daar geen feesgangers is nie; al haar poorte lê woes, haar priesters sug, haar jonkvroue is bedroef, en sy self het dit bitter.
5 He. Haar teëstanders het die oorhand gekry, haar vyande lewe rustig; want die HERE het haar droefheid aangedoen vanweë die menigte van haar oortredinge; haar kinders het in gevangenskap gegaan voor die teëstander uit.
6 Wau. En van die dogter van Sion het gewyk al haar heerlikheid; haar vorste het geword soos takbokke wat geen weiveld vind nie en kragteloos heengegaan het voor die vervolger uit.
7 Sajin. Jerusalem dink, in die dae van haar ellende en haar omswerwinge, aan al haar kosbaarhede wat gewees het van die dae van die voortyd af. Toe haar volk deur die hand van die teëstander geval het en daar vir haar geen helper was nie, het die teëstanders haar aanskou, hulle het gelag oor haar ongelukkige uiteinde.
8 Get. Jerusalem het swaar gesondig, daarom het sy 'n voorwerp van afsku geword; almal wat haar geëer het, verag haar, omdat hulle haar naaktheid gesien het; sy self sug en het haar weggedraai.
9 Tet. Haar onreinheid kleef aan haar some, sy het aan haar einde nie gedink nie, en sy het wonderbaarlik gesink, sonder dat sy 'n trooster het. Sien my ellende aan, HERE, want die vyand hou hom groot.
10 Jod. Die teëstander het sy hand uitgesteek na al haar kosbaarhede; ja, sy het gesien hoedat heidene in haar heiligdom kom, van wie U bevel gegee het dat hulle in u vergadering nie mag kom nie.
11 Kaf. Haar hele bevolking sug, hulle soek brood, hulle het hul kosbaarhede vir voedsel gegee, om hulleself te verkwik. Aanskou, HERE, en merk op dat ek 'n veragte geword het.
12 Lamed. Raak dit julle nie, julle almal wat met die pad verbygaan? Aanskou en kyk of daar 'n smart is soos my smart wat my aangedoen is, waarmee die HERE my bedroef het op die dag van sy toorngloed.
13 Mem. Uit die hoogte het Hy vuur gestuur in my gebeente en dit oorweldig, Hy het 'n net voor my voet uitgesprei, Hy het my agteruit laat wyk, Hy het my woes gemaak, die hele dag ellendig.
14 Noen. Die juk van my oortredinge is vasgebind deur sy hand, hulle is saamgevleg, hulle het op my nek gekom, dit het my krag laat struikel. Die Here het my oorgegee in die hande van een teen wie ek geen teëstand kon bied nie.
15 Samek. Die Here het al my magtiges binne-in my verwerp, Hy het teen my 'n feestyd uitgeroep om my jongmanne te verbreek; die Here het die parskuip getrap vir die jonkvrou, die dogter van Juda.
16 Ajin. Daarom ween ek, my oog, my oog loop af in water, want ver van my is die trooster wat my verkwik; my kinders is verbyster, omdat die vyand die oorhand het.
17 Pe. Sion brei haar hande uit, sy het geen trooster nie; die HERE het die wat rondom hom was, teen Jakob ontbied as sy teëstanders; Jerusalem het in hul midde 'n voorwerp van afsku geword.
18 Sade. Regverdig is Hy, die HERE, want ek was teen sy mond wederstrewig. Hoor tog, alle volke, en aanskou my smart; my jonkvroue en my jongmanne het in gevangenskap gegaan.
19 Kof. Ek het geroep na my liefhebbers -- hulle het my in die steek gelaat; my priesters en my oudstes het in die stad beswyk toe hulle voedsel vir hulle gesoek het om hulleself te verkwik.
20 Resj. Aanskou, HERE, hoe benoud ek is, my ingewande is in beroering, my hart draai om in my binneste, want ek was baie wederstrewig; buitekant het die swaard berowe, binnekant is dit soos die pes.
21 Sjin. Hulle hoor dat ek sug, ek het geen trooster nie; al my vyande hoor van my onheil, hulle is bly dat U dit gedoen het. U laat die dag kom wat U uitgeroep het, dat hulle kan wees soos ek,
22 Tau. dat al hulle boosheid voor u aangesig kom; en doen aan hulle soos U aan my gedoen het vanweë al my oortredinge, want my versugtinge is baie, en my hart is krank.