1 How the gold has become dim!
The most pure gold has changed!
The stones of the sanctuary are poured out
at the head of every street.
2 The precious sons of Zion,
comparable to fine gold,
how they are esteemed as earthen pitchers,
the work of the hands of the potter!
3 Even the jackals offer their breast.
They nurse their young ones.
But the daughter of my people has become cruel,
like the ostriches in the wilderness.
4 The tongue of the nursing child clings to the roof of his mouth for thirst.
The young children ask bread,
and no one breaks it for them.
5 Those who ate delicacies are desolate in the streets.
Those who were brought up in purple embrace dunghills.
6 For the iniquity of the daughter of my people is greater than the sin of Sodom,
which was overthrown as in a moment.
No hands were laid on her.
7 Her nobles were purer than snow.
They were whiter than milk.
They were more ruddy in body than rubies.
Their polishing was like sapphire.
8 Their appearance is blacker than a coal.
They are not known in the streets.
Their skin clings to their bones.
It is withered.
It has become like wood.
9 Those who are killed with the sword are better than those who are killed with hunger;
For these pine away, stricken through,
for lack of the fruits of the field.
10 The hands of the pitiful women have boiled their own children.
They were their food in the destruction of the daughter of my people.
11 Yahweh has accomplished his wrath.
He has poured out his fierce anger.
He has kindled a fire in Zion,
which has devoured its foundations.
12 The kings of the earth didn’t believe,
neither did all the inhabitants of the world,
that the adversary and the enemy would enter into the gates of Jerusalem.
13 It is because of the sins of her prophets
and the iniquities of her priests,
that have shed the blood of the just in the middle of her.
14 They wander as blind men in the streets.
They are polluted with blood,
So that men can’t touch their garments.
15 "Go away!" they cried to them.
"Unclean! Go away! Go away! Don’t touch!
When they fled away and wandered, men said among the nations,
"They can’t live here any more."
16 Yahweh’s anger has scattered them.
He will not pay attention to them any more.
They didn’t respect the persons of the priests.
They didn’t favor the elders.
17 Our eyes still fail,
looking in vain for our help.
In our watching we have watched for a nation that could not save.
18 They hunt our steps,
so that we can’t go in our streets.
Our end is near.
Our days are fulfilled,
for our end has come.
19 Our pursuers were swifter than the eagles of the sky.
They chased us on the mountains.
They set an ambush for us in the wilderness.
20 The breath of our nostrils,
the anointed of Yahweh,
was taken in their pits;
of whom we said,
under his shadow we will live among the nations.
21 Rejoice and be glad, daughter of Edom,
who dwells in the land of Uz.
The cup will pass through to you also.
You will be drunken,
and will make yourself naked.
22 The punishment of your iniquity is accomplished, daughter of Zion.
He will no more carry you away into captivity.
He will visit your iniquity, daughter of Edom.
He will uncover your sins.
1 Kiele senbriliĝis la oro, ŝanĝiĝis la bonega metalo! La ŝtonoj de la sanktejo kuŝas disĵetitaj en la komenco de ĉiuj stratoj!
2 La karaj filoj de Cion, havantaj la valoron de plej pura oro, Kiele ili similiĝis al argilaj potoj, faritaĵo de potisto!
3 Eĉ ŝakaloj donas siajn mamojn kaj nutras siajn idojn; Sed la filino de mia popolo fariĝis kruela, kiel strutoj en la dezerto.
4 La lango de suĉinfano algluiĝis al ĝia palato pro soifo; Infanoj petas panon, sed neniu donas al ili.
5 Kiuj antaŭe manĝadis frandaĵojn, tiuj senfortiĝas nun pro malsato sur la stratoj; Kiuj estis edukitaj sur purpuro, tiuj ruliĝas nun sur sterko.
6 La pekoj de la filino de mia popolo estas pli grandaj, ol la pekoj de Sodom, Kiu estis renversita momente, kaj manoj ĝin ne turmentis.
7 Ŝiaj princoj estis pli puraj ol neĝo, pli klaraj ol lakto; Ilia vizaĝo estis pli ruĝa ol koraloj, ili aspektis kiel safiro;
8 Nun ilia vizaĝo estas pli nigra ol karbo; oni ne rekonas ilin sur la stratoj; Ilia haŭto alpendiĝis al iliaj ostoj, velksekiĝis kiel ligno.
9 Pli bone estis al tiuj, kiuj mortis de glavo, ol al tiuj, kiuj mortas de malsato, Kiuj senfortiĝas kaj pereas pro manko de produktaĵoj de kampo.
10 La manoj de kompatemaj virinoj kuiris iliajn infanojn; Kaj ĉi tiuj fariĝis ilia manĝaĵo en la mizerego de la filino de mia popolo.
11 La Eternulo plene elĉerpis Sian koleron, Li elverŝis la flamon de Sia indigno; Li ekbruligis en Cion fajron, kiu ekstermis ĝiajn fundamentojn.
12 Ne kredis la reĝoj de la tero, nek ĉiuj loĝantoj de la mondo, Ke malamiko kaj kontraŭulo eniros en la pordegojn de Jerusalem.
13 Tio fariĝis pro la pekoj de ĝiaj profetoj, pro la malbonagoj de ĝiaj pastroj, Kiuj verŝadis en ĝi sangon de virtuloj.
14 Kiel blinduloj ili vagadis sur la stratoj, Malpurigis sin per sango tiel, ke oni ne povis tuŝi iliajn vestojn.
15 Oni kriis al ili:For, malpuruloj! for, for, ne altuŝiĝu! Kiam ili foriĝadis kaj vagadis, oni diradis inter la nacioj:Ili ne plu loĝos tie.
16 La vizaĝo de la Eternulo ilin disĵetis, kaj jam ne volas rigardi ilin; Pastrojn ili ne respektis, plejaĝulojn ili ne kompatis.
17 Ankoraŭ laciĝadis niaj okuloj, atendante senvaloran helpon; Streĉe ni atendis nacion, kiu ne povas helpi.
18 Ili glitigis niajn paŝojn, ke ni ne povu iri sur niaj stratoj. Alproksimiĝis nia fino; pleniĝis nia tempo, ĉar venis nia fino.
19 Pli rapidaj ol agloj de la ĉielo estis niaj persekutantoj; Sur la montoj ili postkuris nin, en la dezerto ili faris embuskojn kontraŭ ni.
20 La spiro de nia vivo, la sanktoleito de la Eternulo, kaptiĝis en iliajn kavojn, Pri kiu ni diris:Sub lia ombro ni vivos inter la nacioj.
21 Ĝoju kaj estu gaja, ho filino de Edom, kiu loĝas en la lando Uc; Ankaŭ al vi venos la kaliko, vi ebriiĝos kaj nudiĝos.
22 Finiĝis viaj malbonagoj, ho filino de Cion; Li vin ne plu forkondukigos; Sed viajn malbonagojn, ho filino de Edom, Li punos, Li malkovros viajn pekojn.