1 Remember, Yahweh, what has come on us.
Look, and see our reproach.
2 Our inheritance has been turned over to strangers,
our houses to aliens.
3 We are orphans and fatherless.
Our mothers are as widows.
4 We must pay for water to drink.
Our wood is sold to us.
5 Our pursuers are on our necks.
We are weary, and have no rest.
6 We have given our hands to the Egyptians,
and to the Assyrians, to be satisfied with bread.
7 Our fathers sinned, and are no more.
We have borne their iniquities.
8 Servants rule over us.
There is no one to deliver us out of their hand.
9 We get our bread at the peril of our lives,
because of the sword in the wilderness.
10 Our skin is black like an oven,
because of the burning heat of famine.
11 They ravished the women in Zion,
the virgins in the cities of Judah.
12 Princes were hanged up by their hands.
The faces of elders were not honored.
13 The young men carry millstones.
The children stumbled under loads of wood.
14 The elders have ceased from the gate,
and the young men from their music.
15 The joy of our heart has ceased.
Our dance is turned into mourning.
16 The crown has fallen from our head.
Woe to us, for we have sinned!
17 For this our heart is faint.
For these things our eyes are dim:
18 for the mountain of Zion, which is desolate.
The foxes walk on it.
19 You, Yahweh, remain forever.
Your throne is from generation to generation.
20 Why do you forget us forever,
and forsake us for so long a time?
21 Turn us to yourself, Yahweh, and we will be turned.
Renew our days as of old.
22 But you have utterly rejected us.
You are very angry against us.
1 Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!
2 Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.
3 Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.
4 Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.
5 Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.
6 Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.
7 Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.
8 Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.
9 Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.
10 Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.
11 La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.
12 La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.
13 La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.
14 La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.
15 Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.
16 Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!
17 Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:
18 Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.
19 Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,
20 Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?
21 Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.
22 Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.