1 Niemand is so vermetel, dat hy hom durf terg nie; wie is hy dan wat voor My sou standhou?

2 Wie het eerste aan My gegee, dat Ek hom moet vergelde? Wat onder die ganse hemel is, is myne.

3 Ek wil nie swyg oor sy lede en hoe dit staan met sy kragsvolheid en die skoonheid van sy uitrusting nie.

4 Wie het die boonste van sy pantser opgelig? In sy dubbele gebit -- wie kan daarin deurdring?

5 Die deure van sy gesig -- wie het dit geopen? Rondom sy tande is verskrikking.

6 'n Voorwerp van trots is die groewe van die skilde, verseël met 'n vaste seël.

7 Die een is so naby die ander, dat die wind daar nie tussenin kan kom nie.

8 Hulle kleef aanmekaar, hou aanmekaar vas, onafskeibaar.

9 Sy genies laat lig skitter, en sy oë is soos die ooglede van die dageraad.

10 Uit sy mond kom fakkels, spat vuurvonke uit.

11 Uit sy neusgate kom rook, soos uit 'n kokende pot met biesiesvuur daarby.

12 Sy asem laat kole ontvlam, en 'n vlam gaan uit sy mond.

13 In sy nek woon sterkte, en voor hom uit spring ontsteltenis.

14 Die klompe van sy vleis is vas aanmekaar, aan hom vasgegiet, onbeweeglik.

15 Sy hart is hard soos 'n klip, ja, hard soos die onderste meulsteen.

16 As hy hom oplig, word die magtiges bang; van verbystering raak hulle buite hulself.

17 Raak iemand hom met die swaard -- dit hou nie stand nie; geen spies, lans of assegaai nie.

18 Yster is vir hom soos strooi; koper soos hout wat vergaan het.

19 Die pyl laat hom nie vlug nie; slingerstene word vir hom soos stoppels.

20 Knopkieries is vir hom soos stoppels, en hy lag oor die gesuis van die lans.

21 Onderaan hom is spits skerwe: hy sprei 'n ware dorsslee uit op die modder.

22 Hy laat die diepte kook soos 'n pot; die waterplas maak by soos 'n kokende salfpot.

23 Agter hom verlig hy die pad: 'n mens sou die watervloed aansien vir grys hare.

24 Sy gelyke is daar op die aarde nie, die skepsel sonder vrees.

25 Hy kyk alles aan wat hoog is; hy is koning oor al die trotse roofdiere.

1 Ingen er så djerv at han tør tirre den; hvem tør da sette sig op imot mig?

2 Hvem gav mig noget først, så jeg skulde gi ham vederlag? Alt under himmelen hører mig til.

3 Jeg vil ikke tie om dens lemmer, om dens store styrke og dens fagre bygning.

4 Hvem har dradd dens klædning av? Hvem tør komme innenfor dens dobbelte rad av tenner?

5 Hvem har åpnet dens kjevers dør? Rundt om dens tenner er redsel.

6 Stolte er skjoldenes rader; hvert av dem er tillukket som med et fast segl.

7 De ligger tett innpå hverandre, og ingen luft trenger inn imellem dem.

8 Det ene skjold henger fast ved det andre; de griper inn i hverandre og skilles ikke at.

9 Når den nyser, stråler det frem lys, og dens øine er som morgenrødens øielokk.

10 Bluss farer ut av dens gap, gnister spruter frem.

11 Fra dens nesebor kommer røk som av en gryte som koker over siv.

12 Dens ånde tender kull i brand, og luer går ut av dens gap.

13 På dens hals har styrken sin bolig, og angsten springer foran den.

14 Dens doglapper sitter fast; de er som støpt på den og rører sig ikke.

15 Dens hjerte er fast som sten, fast som den underste kvernsten.

16 Når den hever sig, gruer helter; av redsel mister de sans og samling.

17 Rammes den med sverd, så biter det ikke på den, heller ikke lanse, pil eller kastespyd.

18 Den akter jern som strå, kobber som ormstukket tre.

19 Buens sønn* jager den ikke på flukt; slyngens stener blir som halm for den. / {* pilen.}

20 Stridsklubber aktes som halm, og den ler av det susende spyd.

21 På dens buk sitter skarpe skår, den gjør spor i dyndet som efter en treskeslede.

22 Den får dypet til å koke som en gryte; den får havet til å skumme som en salvekokers kjele.

23 Efter den lyser dens sti; dypet synes å ha sølvhår.

24 Det er intet på jorden som er herre over den; den er skapt til ikke å reddes.

25 Alt som er høit, ser den i øiet; den er en konge over alle stolte dyr.