1 Maar Job het geantwoord en gesê:
2 Hoe lank sal julle my siel kwel en my met woorde verbrysel?
3 Nou tien maal al doen julle my smaadheid aan, mishandel julle my sonder om julle te skaam.
4 En het ek ook werklik my misgaan, dan bly my fout by my.
5 As julle jul werklik teen my wil groot maak en teen my my smaadheid wil bewys,
6 weet dan dat God my onregverdig behandel het en met sy net my rondom ingesluit het.
7 As ek roep: Geweld! dan word ek nie verhoor nie; ek roep om hulp, maar daar is geen reg nie.
8 Hy het my weg toegemuur, sodat ek nie verby kan nie; en oor my paaie het Hy duisternis gesprei.
9 My eer het Hy van my afgetrek en die kroon van my hoof weggeneem.
10 Hy werp my aan alle kante omver, en -- daar gaan ek! En Hy het my verwagting uitgeruk soos 'n boom.
11 Ook het Hy sy toorn teen my laat ontvlam en my beskou as een van sy vyande.
12 As een man kom sy skare aan en baan 'n pad vir hulle teen my, en hulle slaan die laer op rondom my tent.
13 My broers het Hy ver van my verwyder, en my bekendes het vir my heeltemal vreemd geword.
14 My nabestaandes ontbreek, en my vertroudes het my vergeet.
15 My bywoners en my slavinne beskou my as 'n vreemde; 'n onbekende het ek geword in hulle oë.
16 Ek roep my slaaf, maar hy antwoord nie; met my mond moet ek hom smeek.
17 My asem is vir my vrou hinderlik, en my slegte reuk vir die kinders van my moeder se skoot.
18 Selfs jong seuns minag my; wil ek opstaan, dan spot hulle met my.
19 Al my vertroude vriende het 'n afsku van my; en die wat ek liefgehad het, het hulle teen my gekeer.
20 My gebeente kleef aan my vel en aan my vlees, en ek het slegs met my tandvlees ontsnap.
21 Ontferm julle oor my, ontferm julle oor my, o my vriende, want die hand van God het my getref!
22 Waarom vervolg julle my, soos God, en word nie versadig van my vlees nie?
23 Ag, mag my woorde tog maar opgeskrywe, mag hulle maar in 'n boek opgeteken word --
24 met 'n ystergriffel en lood -- vir altyd in 'n rots ingekap!
25 Maar ek, ek weet: My Verlosser leef; en Hy sal as laaste oor die stof opstaan.
26 En nadat hulle so my vel afgeskeur het, sal ek nogtans uit my vlees God aanskou;
27 Hom wat ,k sal aanskou my ten goede, en my oë -- en geen vreemde nie -- sal sien, My niere versmag van verlange in my binneste.
28 As julle sê: Hoe sal ons hom vervolg, aangesien die wortel van die saak in hom gevind is! --
29 vrees dan vir die swaard, want grimmigheid is een van die oortredinge wat die swaard verdien, sodat julle kan weet dat daar 'n oordeel is.
1 Y RESPONDIO Job, y dijo:
2 ¿Hasta cuándo angustiaréis mi alma, Y me moleréis con palabras?
3 Ya me habéis vituperado diez veces: ¿No os avergonzáis de descomediros delante de mí?
4 Sea así que realmente haya yo errado, Conmigo se quedará mi yerro.
5 Mas si vosotros os engrandeciereis contra mí, Y adujereis contra mí mi oprobio,
6 Sabed ahora que Dios me ha trastornado, Y traído en derredor su red sobre mí.
7 He aquí yo clamaré agravio, y no seré oído: Daré voces, y no habrá juicio.
8 Cercó de vallado mi camino, y no pasaré; Y sobre mis veredas puso tinieblas.
9 Hame despojado de mi gloria, Y quitado la corona de mi cabeza.
10 Arruinóme por todos lados, y perezco; Y ha hecho pasar mi esperanza como árbol arrancado.
11 E hizo inflamar contra mí su furor, Y contóme para sí entre sus enemigos.
12 Vinieron sus ejércitos á una, y trillaron sobre mí su camino, Y asentaron campo en derredor de mi tienda.
13 Hizo alejar de mí mis hermanos, Y positivamente se extrañaron de mí mis conocidos.
14 Mis parientes se detuvieron, Y mis conocidos se olvidaron de mí.
15 Los moradores de mi casa y mis criadas me tuvieron por extraño; Forastero fuí yo en sus ojos.
16 Llamé á mi siervo, y no respondió; De mi propia boca le suplicaba.
17 Mi aliento vino á ser extraño á mi mujer, Aunque por los hijos de mis entrañas le rogaba.
18 Aun los muchachos me menospreciaron: En levantándome, hablaban contra mí.
19 Todos mis confidentes me aborrecieron; Y los que yo amaba, se tornaron contra mí.
20 Mi cuero y mi carne se pegaron á mis huesos; Y he escapado con la piel de mis dientes.
21 Oh vosotros mis amigos, tened compasión de mí, tened compasión de mí; Porque la mano de Dios me ha tocado.
22 ¿Por qué me perseguís como Dios, Y no os hartáis de mis carnes?
23 Quién diese ahora que mis palabras fuesen escritas! Quién diese que se escribieran en un libro!
24 Que con cincel de hierro y con plomo Fuesen en piedra esculpidas para siempre!
25 Yo sé que mi Redentor vive, Y al fin se levantará sobre el polvo:
26 Y después de deshecha esta mi piel, Aun he de ver en mi carne á Dios;
27 Al cual yo tengo de ver por mí, Y mis ojos lo verán, y no otro, Aunque mis riñones se consuman dentro de mí.
28 Mas debierais decir: ¿Por qué lo perseguimos? Ya que la raíz del negocio en mí se halla.
29 Temed vosotros delante de la espada; Porque sobreviene el furor de la espada á causa de las injusticias, Para que sepáis que hay un juicio.