1 Maar Job het geantwoord en gesê:

2 Ag, was my verdriet maar goed geweeg en my ongeluk meteens in 'n skaal opgehef!

3 Ja, dan sou dit swaarder wees as die sand van die see; daarom is my woorde onbedagsaam.

4 Want die pyle van die Almagtige is in my, waarvan my gees die gif indrink; die verskrikkinge van God stel hulle teen my op.

5 Balk die wilde-esel by die grasspruitjies? Of bulk 'n bees by sy voer?

6 Word iets wat laf is, sonder sout geëet? Of is daar smaak in die wit van 'n eier?

7 My siel weier om dit aan te raak; dit is net soos my walglike spys.

8 Ag, mag my bede maar uitkom, en mag God my verwagting maar gee!

9 En mag dit God behaag om my te verpletter, sy hand uit te strek en my af te sny!

10 Dan sou ek nog troos hê; ja, ek sou van vreugde opspring in onbarmhartige smart; want die woorde van die Heilige het ek nie verloën nie.

11 Wat is my krag, dat ek sou kan wag; en wat my uiteinde, dat ek geduldig sou wees?

12 Is my krag 'n krag van klip of my vlees van koper?

13 Is ek dan nie hulpeloos in myself nie, en is redding nie vir my weggedrywe nie?

14 Vir die moedelose moet daar liefde wees van die kant van sy vriend, ook al laat hy die vrees vir die Almagtige vaar.

15 My broers het troueloos gehandel soos 'n spruit, soos die bedding van spruite wat wegloop,

16 wat troebel is vanweë die ys, waarin die sneeu hom verberg --

17 in die tyd van gloeihitte verdwyn hulle; as dit warm word, droog hulle op uit hul plek.

18 Die paaie van hulle loop kronkelend weg en gaan heen in die wildernis en vergaan.

19 Die karavane van Tema het uitgekyk, die reisigers van Skeba het daarop gewag.

20 Hulle het beskaamd gestaan in hul vertroue; hulle het daarby gekom en was teleurgesteld.

21 So het julle dan vir my niks geword nie: julle sien verskrikking, en julle het gevrees.

22 Het ek dan gesê: Gee my iets? Of: Bring vir my 'n omkoopgeskenk uit julle vermoë?

23 Of: Red my uit die hand van die teëstander? Of: Verlos my uit die hand van tiranne?

24 Onderrig my, en ,k sal swyg; en maak my duidelik waarin ek my misgaan het.

25 Hoe kragtig is opregte woorde, maar wat rig 'n bestraffing uit, van julle afkomstig?

26 Dink julle om woorde te bestraf? Maar die woorde van 'n wanhopige is vir die wind!

27 Ja, julle sou 'n wees uitloot en julle vriend verhandel.

28 Maar nou, kyk my asseblief aan: ek sal julle waarlik nie in jul gesig belieg nie.

29 Keer tog terug -- laat daar geen onreg wees nie! Ja, keer terug -- nog is my geregtigheid daar.

30 Is daar onreg op my tong? Of kan my verhemelte nie die onheile onderskei nie?

1 Y RESPONDIO Job y dijo:

2 Oh si pesasen al justo mi queja y mi tormento, Y se alzasen igualmente en balanza!

3 Porque pesaría aquél más que la arena del mar: Y por tanto mis palabras son cortadas.

4 Porque las saetas del Todopoderoso están en mí, Cuyo veneno bebe mi espíritu; Y terrores de Dios me combaten.

5 ¿Acaso gime el asno montés junto á la hierba? ¿Muge el buey junto á su pasto?

6 ¿Comeráse lo desabrido sin sal? ¿O habrá gusto en la clara del huevo?

7 Las cosas que mi alma no quería tocar, Por los dolores son mi comida.

8 Quién me diera que viniese mi petición, Y que Dios me otorgase lo que espero;

9 Y que pluguiera á Dios quebrantarme; Que soltara su mano, y me deshiciera!

10 Y sería aún mi consuelo, Si me asaltase con dolor sin dar más tregua, Que yo no he escondido las palabras del Santo.

11 ¿Cuál es mi fortaleza para esperar aún? ¿Y cuál mi fin para dilatar mi vida?

12 ¿Es mi fortaleza la de las piedras? ¿O mi carne, es de acero?

13 ¿No me ayudo cuanto puedo, Y el poder me falta del todo?

14 El atribulado es consolado de su compañero: Mas hase abandonado el temor del Omnipotente.

15 Mis hermanos han mentido cual arroyo: Pasáronse como corrientes impetuosas,

16 Que están escondidas por la helada, Y encubiertas con nieve;

17 Que al tiempo del calor son deshechas, Y en calentándose, desaparecen de su lugar;

18 Apártanse de la senda de su rumbo, Van menguando y piérdense.

19 Miraron los caminantes de Temán, Los caminantes de Saba esperaron en ellas:

20 Mas fueron avergonzados por su esperanza; Porque vinieron hasta ellas, y halláronse confusos.

21 Ahora ciertamente como ellas sois vosotros: Que habéis visto el tormento, y teméis.

22 ¿Os he dicho yo: Traedme, Y pagad por mí de vuestra hacienda;

23 Y libradme de la mano del opresor, Y redimidme del poder de los violentos?

24 Enseñadme, y yo callaré: Y hacedme entender en qué he errado.

25 Cuán fuertes son las palabras de rectitud! Mas ¿qué reprende el que reprende de vosotros?

26 ¿Pensáis censurar palabras, Y los discursos de un desesperado, que son como el viento?

27 También os arrojáis sobre el huérfano, Y hacéis hoyo delante de vuestro amigo.

28 Ahora pues, si queréis, mirad en mí, Y ved si miento delante de vosotros.

29 Tornad ahora, y no haya iniquidad; Volved aún á considerar mi justicia en esto.

30 ¿Hay iniquidad en mi lengua? ¿No puede mi paladar discernir las cosas depravadas?