1 En Job het verder sy spreuk aangehef en gesê:

2 So waar as God leef wat my my reg ontneem het, en die Almagtige wat my siel bitterheid aangedoen het --

3 want my asem is nog heeltemal in my, en die lewensasem van God is in my neus --

4 my lippe spreek geen onreg nie, en my tong verkondig geen bedrog nie!

5 Dit is ver van my dat ek julle gelyk sou gee; totdat ek die asem uitblaas, sal ek my onskuld nie prysgee nie.

6 Aan my geregtigheid hou ek vas en laat dit nie los nie; my hart veroordeel geeneen van my dae nie.

7 My vyand moet dus verskyn as goddelose en my teëstander as kwaaddoener.

8 Want wat is die verwagting van die goddelose as Hy afsny -- as God sy siel wegneem?

9 Sal God sy geroep hoor as benoudheid oor hom kom?

10 Of sal hy hom kan verlustig in die Almagtige, God altyd kan aanroep?

11 Ek sal julle onderrig aangaande die hand van God; wat by die Almagtige is, sal ek nie verberg nie.

12 Kyk, julle het dit almal self aanskou, en waarom koester julle dan 'n ydele hoop?

13 D¡t is die deel van die goddelose mens by God en die erfdeel van die tiranne wat hulle van die Almagtige ontvang:

14 as sy kinders baie word, is dit vir die swaard; en sy spruite word nie versadig met brood nie.

15 Die wat van hom oorbly, word deur die pes begrawe, en sy weduwees ween nie.

16 As hy silwer ophoop soos stof en klere aanskaf soos modder --

17 hy skaf aan, maar die regverdige trek dit aan; en die onskuldige verdeel die silwer.

18 Hy het sy huis gebou soos 'n mot en soos 'n skerm wat die oppasser maak.

19 Ryk gaan hy lê, maar hy doen dit nie weer nie; hy maak sy oë oop en -- is nie meer nie.

20 Verskrikkinge oorval hom soos waterstrome; in die nag voer 'n stormwind hom weg.

21 Die oostewind tel hom op, en daar gaan hy; en dit storm hom weg uit sy plek.

22 En God werp op hom af sonder verskoning, vir sy hand moet hy haastig vlug.

23 Hulle klap oor hom in hul hande en spot hom weg uit sy plek.

1 Y REASUMIO Job su discurso, y dijo:

2 Vive Dios, el cual ha apartado mi causa, Y el Omnipotente, que amargó el alma mía,

3 Que todo el tiempo que mi alma estuviere en mí, Y hubiere hálito de Dios en mis narices,

4 Mis labios no hablarán iniquidad, Ni mi lengua pronunciará engaño.

5 Nunca tal acontezca que yo os justifique: Hasta morir no quitaré de mí mi integridad.

6 Mi justicia tengo asida, y no la cederé: No me reprochará mi corazón en el tiempo de mi vida.

7 Sea como el impío mi enemigo, Y como el inicuo mi adversario.

8 Porque ¿cuál es la esperanza del hipócrita, por mucho que hubiere robado, Cuando Dios arrebatare su alma?

9 ¿Oirá Dios su clamor Cuando la tribulación sobre él viniere?

10 ¿Deleitaráse en el Omnipotente? ¿Invocará á Dios en todo tiempo?

11 Yo os enseñaré en orden á la mano de Dios: No esconderé lo que hay para con el Omnipotente.

12 He aquí que todos vosotros lo habéis visto: ¿Por qué pues os desvanecéis con fantasía?

13 Esta es para con Dios la suerte del hombre impío, Y la herencia que los violentos han de recibir del Omnipotente.

14 Si sus hijos fueren multiplicados, serán para el cuchillo; Y sus pequeños no se hartarán de pan;

15 Los que le quedaren, en muerte serán sepultados; Y no llorarán sus viudas.

16 Si amontonare plata como polvo, Y si preparare ropa como lodo;

17 Habrála él preparado, mas el justo se vestirá, Y el inocente repartirá la plata.

18 Edificó su casa como la polilla, Y cual cabaña que el guarda hizo.

19 El rico dormirá, mas no será recogido: Abrirá sus ojos, mas él no será.

20 Asirán de él terrores como aguas: Torbellino lo arrebatará de noche.

21 Lo antecogerá el solano, y partirá; Y tempestad lo arrebatará del lugar suyo.

22 Dios pues descargará sobre él, y no perdonará: Hará él por huir de su mano.

23 Batirán sus manos sobre él, Y desde su lugar le silbarán.