1 Niemand is so vermetel, dat hy hom durf terg nie; wie is hy dan wat voor My sou standhou?

2 Wie het eerste aan My gegee, dat Ek hom moet vergelde? Wat onder die ganse hemel is, is myne.

3 Ek wil nie swyg oor sy lede en hoe dit staan met sy kragsvolheid en die skoonheid van sy uitrusting nie.

4 Wie het die boonste van sy pantser opgelig? In sy dubbele gebit -- wie kan daarin deurdring?

5 Die deure van sy gesig -- wie het dit geopen? Rondom sy tande is verskrikking.

6 'n Voorwerp van trots is die groewe van die skilde, verseël met 'n vaste seël.

7 Die een is so naby die ander, dat die wind daar nie tussenin kan kom nie.

8 Hulle kleef aanmekaar, hou aanmekaar vas, onafskeibaar.

9 Sy genies laat lig skitter, en sy oë is soos die ooglede van die dageraad.

10 Uit sy mond kom fakkels, spat vuurvonke uit.

11 Uit sy neusgate kom rook, soos uit 'n kokende pot met biesiesvuur daarby.

12 Sy asem laat kole ontvlam, en 'n vlam gaan uit sy mond.

13 In sy nek woon sterkte, en voor hom uit spring ontsteltenis.

14 Die klompe van sy vleis is vas aanmekaar, aan hom vasgegiet, onbeweeglik.

15 Sy hart is hard soos 'n klip, ja, hard soos die onderste meulsteen.

16 As hy hom oplig, word die magtiges bang; van verbystering raak hulle buite hulself.

17 Raak iemand hom met die swaard -- dit hou nie stand nie; geen spies, lans of assegaai nie.

18 Yster is vir hom soos strooi; koper soos hout wat vergaan het.

19 Die pyl laat hom nie vlug nie; slingerstene word vir hom soos stoppels.

20 Knopkieries is vir hom soos stoppels, en hy lag oor die gesuis van die lans.

21 Onderaan hom is spits skerwe: hy sprei 'n ware dorsslee uit op die modder.

22 Hy laat die diepte kook soos 'n pot; die waterplas maak by soos 'n kokende salfpot.

23 Agter hom verlig hy die pad: 'n mens sou die watervloed aansien vir grys hare.

24 Sy gelyke is daar op die aarde nie, die skepsel sonder vrees.

25 Hy kyk alles aan wat hoog is; hy is koning oor al die trotse roofdiere.

1 Siehe, die Hoffnung auf dasselbe wird getäuscht; fällt man nicht schon bei seinem Anblick dahin?

2 Niemand ist so kühn, daß er es reizen möchte; wer kann aber vor Mir bestehen?

3 Wer ist mir zuvorgekommen, daß ich es ihm vergelte? Unter dem ganzen Himmel ist alles mein!

4 Ich will von seinen Gliedern nicht schweigen, sondern reden von seiner großen und schönen Gestalt.

5 Wer entblößt es von seinem Schuppenpanzer und greift ihm in sein doppeltes Gebiß?

6 Wer öffnet die Türen seines Rachens? Seine Zähne verbreiten Schrecken.

7 Prächtig sind seine starken Schilder, fest zusammengeschlossen und versiegelt;

8 einer fügt sich an den andern, daß kein Luftzug dazwischen kommt;

9 sie hängen fest zusammen, sind geschlossen und trennen sich nicht.

10 Sein Niesen strahlt wie Licht, und seine Augen sind wie die Wimpern der Morgenröte.

11 Aus seinem Rachen schießen Fackeln, Feuerfunken entsprühen ihm.

12 Dampf geht auf von seinen Nüstern, und der Sumpf wird wie ein siedender Topf.

13 Sein Atem facht Kohlen an, eine Flamme schießt aus seinem Munde.

14 Stärke wohnt auf seinem Nacken und Schrecken zieht vor ihm her.

15 Die Wampen seines Fleisches sitzen fest wie angegossen und bewegen sich nicht.

16 Sein Herz ist hart wie Stein und so fest wie der untere Mühlstein.

17 Die Helden erbeben, wenn es auffährt; vor Zittern geht ihr Bogen fehl.

18 Greift man es mit dem Schwerte an, so haftet dieses nicht, kein Speer, kein Wurfspieß und kein Pfeil.

19 Es achtet Eisen für einen Strohhalm, und Erz für faules Holz.

20 Kein Pfeil vermag es in die Flucht zu schlagen, und Schleudersteine fallen wie Spreu von ihm ab.

21 Es achtet die Keule für einen Halm und verlacht das Sausen der Spieße.

22 Unter ihm sind spitze Scherben, es zieht wie ein Dreschschlitten über den Schlamm dahin.

23 Es macht die Tiefe sieden wie einen Kessel, macht das Meer zu einem Salbentopf.

24 Hinter ihm her leuchtet der Pfad, es macht die Flut den Silberhaaren gleich.

25 Auf Erden ist nicht seinesgleichen; es ist gemacht, um ohne Furcht zu sein.

26 Es schaut alle Hohen furchtlos an, es ist ein König über alle Stolzen.