1 ‹‹Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, 2 Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

2 Gölgeyi özleyen köle, 2 Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

3 Miras olarak bana boş aylar verildi, 2 Payıma sıkıntılı geceler düştü.

4 Yatarken, ‹Ne zaman kalkacağım› diye düşünüyorum, 2 Ama gece uzadıkça uzuyor, 2 Gün doğana dek dönüp duruyorum.

5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, 2 Çatlayan derimden irin akıyor.

6 ‹‹Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, 2 Umutsuz tükenmekte.

7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, 2 Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, 2 Senin gözlerin üzerimde olacak, 2 Ama ben yok olacağım.

9 Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, 2 Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

10 Bir daha evine dönmez, 2 Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

11 ‹‹Bu yüzden sessiz kalmayacak, 2 İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; 2 Canımın acısıyla yakınacağım.

12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, 2 Başıma bekçi koydun?

13 Yatağım beni rahatlatır, 2 Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

14 Beni düşlerle korkutuyor, 2 Görümlerle yıldırıyorsun.

15 Öyle ki, boğulmayı, 2 Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

16 Yaşamımdan tiksiniyor, 2 Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; 2 Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

17 ‹‹İnsan ne ki, onu büyütesin, 2 Üzerinde kafa yorasın,

18 Her sabah onu yoklayasın, 2 Her an onu sınayasın?

19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, 2 Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

20 Günah işledimse, ne yaptım sana, 2 Ey insan gözcüsü? 2 Niçin beni kendine hedef seçtin? 2 Sana yük mü oldum?

21 Niçin isyanımı bağışlamaz, 2 Suçumu affetmezsin? 2 Çünkü yakında toprağa gireceğim, 2 Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.››

1 Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.

2 Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,

3 Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.

4 Kiam mi kuŝiĝas, mi diras:Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.

5 Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.

6 Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.

7 Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;

8 Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.

9 Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon;

10 Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.

11 Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.

12 Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?

13 Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,

14 Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;

15 Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.

16 Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.

17 Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,

18 Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?

19 Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?

20 Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?

21 Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.