1 Altın nasıl donuklaştı, 2 Saf altın nasıl değişti! 2 Kutsal taşlar sokak başlarına dağılmış.

2 Değerleri saf altınla ölçülen Siyon çocukları 2 Nasıl çömlekçi işi, toprak testi yerine sayılır oldu!

3 Çakallar bile meme verip yavrularını emzirir, 2 Ama halkım çöldeki devekuşları kadar acımasız oldu.

4 Susuzluktan emzikteki bebeklerin dili damağına yapışıyor, 2 Çocuklar ekmek istiyor, veren yok.

5 Onlar ki, yemeğin en iyisini yerlerdi, 2 Sokaklarda perişan oldular; 2 Onlar ki, al giysiler içinde büyüdüler, 2 Çöp yığınlarını kapışır oldular.

6 Halkımın suçu el değmeden, bir anda yıkılan 2 Sodomun günahından daha büyüktür.

7 Beyleri kardan temiz, sütten aktılar, 2 Bedence mercandan kızıl, laciverttaşı kadar biçimliydiler.

8 Şimdiyse görünüşleri kömürden kara, 2 Sokaklarda tanınmaz oldular. 2 Bir deri bir kemiğe döndüler, odun gibi kurudular.

9 Kılıçla öldürülenler kıtlıktan ölenlerden mutludur, 2 Çünkü kıtlıktan ölenler tarla ürününün yokluğundan yıpranarak erimekteler.

10 Merhametli kadınlar çocuklarını elleriyle pişirdiler, 2 Halkım kırılırken yiyecek oldu bu kendilerine.

11 RAB öfkesini boşalttı, kızgın öfkesini döktü, 2 Temellerini yiyip bitiren ateşi Siyonun içinde tutuşturdu.

12 Dünyadaki kralların ve insanların hiçbiri 2 Yeruşalim kapılarından hasımların, düşmanların gireceğine inanmazdı.

13 Peygamberlerinin günahı, kâhinlerinin suçu yüzündendi bu, 2 Çünkü onlar kentin ortasında doğruların kanını döktüler.

14 Sokaklarda körler gibi dolaşıyorlar, 2 Kanla kirlendikleri için kimse giysilerine dokunamıyor.

15 ‹‹Çekilin! Kirliler!›› diye bağırdılar onlara, 2 ‹‹Çekilin! Çekilin! Dokunmayın!›› 2 Kaçıp başıboş dolaştıklarında, 2 Öteki uluslar, ‹‹Artık burada kalmasınlar›› dediler.

16 RAB kendisi dağıttı onları, 2 Artık yüzlerine bakmayacak. 2 Kâhinleri saymadılar, yaşlılara acımadılar.

17 Boş yere yardım beklemekten gözlerimizin feri sönüyor, 2 Gözetleme kulesinde bizi kurtaramayacak bir ulusu bekledikçe bekledik.

18 İzlerimizi sürüyorlar, 2 Sokaklarımızda gezemez olduk. 2 Sonumuz yaklaştı, günlerimiz tükendi, 2 Çünkü sonumuz geldi.

19 Bizi kovalayanlar gökteki kartallardan çevikti, 2 Dağların üstünde kovaladılar bizi, 2 Çölde bize pusu kurdular.

20 Yaşam soluğumuz, 2 RABbin meshettiği kral onların çukurunda yakalandı; 2 Hani onun için, ‹‹Ulusların arasında onun gölgesinde yaşayacağız›› dediğimiz.

21 Ûs ülkesinde yaşayan Edom kızı, sevin, coş, 2 Ancak kâse sana da gelecek, sarhoş olup soyunacaksın.

22 Ey Siyon kızı, suçunun cezası sona erdi, 2 RAB bir daha seni sürgüne göndermeyecek. 2 Ama, ey Edom kızı, suçun yüzünden seni cezalandırıp günahlarını ortaya çıkaracak.

1 COMO se ha oscurecido el oro! ­Cómo el buen oro se ha demudado! Las piedras del santuario están esparcidas por las encrucijadas de todas las calles.

2 Los hijos de Sión, preciados y estimados más que el oro puro, ­Cómo son tenidos por vasos de barro, obra de manos de alfarero!

3 Aun los monstruos marinos sacan la teta, dan de mamar a sus chiquitos: La hija de mi pueblo es cruel, como los avestruces en el desierto.

4 La lengua del niño de teta, de sed se pegó á su paladar: Los chiquitos pidieron pan, y no hubo quien se lo partiese.

5 Los que comían delicadamente, asolados fueron en las calles; Los que se criaron en carmesí, abrazaron los estercoleros.

6 Y aumentóse la iniquidad de la hija de mi pueblo más que el pecado de Sodoma, Que fué trastornada en un momento, y no asentaron sobre ella compañías.

7 Sus Nazareos fueron blancos más que la nieve, más lustrosos que la leche. Su compostura más rubicunda que los rubíes, más bellos que el zafiro:

8 Oscura más que la negrura es la forma de ellos; no los conocen por las calles: Su piel está pegada á sus huesos, seca como un palo.

9 Más dichosos fueron los muertos á cuchillo que los muertos del hambre; Porque éstos murieron poco á poco por falta de los frutos de la tierra.

10 Las manos de las mujeres piadosas cocieron á sus hijos; Fuéronles comida en el quebrantamiento de la hija de mi pueblo.

11 Cumplió Jehová su enojo, derramó el ardor de su ira; Y encendió fuego en Sión, que consumió sus fundamentos.

12 Nunca los reyes de la tierra, ni todos los que habitan en el mundo, Creyeron que el enemigo y el adversario entrara por las puertas de Jerusalem.

13 Es por los pecados de sus profetas, por las maldades de sus sacerdotes, Que derramaron en medio de ella la sangre de los justos.

14 Titubearon como ciegos en las calles, fueron contaminados en sangre, De modo que no pudiesen tocar á sus vestiduras.

15 Apartaos ­inmundos!, les gritaban, Apartaos, apartaos, no toquéis. Cuando huyeron y fueron dispersos, dijeron entre las gentes: Nunca más morarán aquí

16 La ira de Jehová los apartó, no los mirará más: No respetaron la faz de los sacerdotes, ni tuvieron compasión de los viejos.

17 Aun nos han desfallecido nuestros ojos tras nuestro vano socorro: En nuestra esperanza aguardamos gente que no puede salvar.

18 Cazaron nuestro pasos, que no anduviésemos por nuestras calles: Acercóse nuestro fin, cumpliéronse nuestros días; porque nuestro fin vino.

19 Ligeros fueron nuestros perseguidores más que las águilas del cielo: Sobre los montes nos persiguieron, en el desierto nos pusieron emboscada.

20 El resuello de nuestras narices, el ungido de Jehová, De quien habíamos dicho: A su sombra tendremos vida entre las gentes: fué preso en sus hoyos.

21 Gózate y alégrate, hija de Edom, la que habitas en tierra de Hus: Aun hasta ti pasará el cáliz; embriagarte has, y vomitarás.

22 Cumplido es tu castigo, oh hija de Sión: Nunca más te hará trasportar. Visitará tu iniquidad, oh hija de Edom; Descubrirá tus pecados.