1 Bu yüzden zor günler gelmeden, 2 ‹‹Zevk almıyorum›› diyeceğin yıllar yaklaşmadan, 2 Güneş, ışık, ay ve yıldızlar kararmadan 2 Ve yağmurdan sonra bulutlar geri dönmeden, 2 Gençlik günlerinde seni yaratanı anımsa.

3 O gün, evi bekleyenler titreyecek, 2 Güçlüler eğilecek, 2 Öğütücüler azaldığı için duracak, 2 Pencereden bakanlar kararacak.

4 Değirmen sesi yavaşlayınca, 2 Sokağa açılan çift kapı kapanacak, 2 İnsanlar kuş sesiyle uyanacak, 2 Ama şarkıların sesini duyamayacaklar.

5 Dahası yüksek yerden, 2 Sokaktaki tehlikelerden korkacaklar; 2 Badem ağacı çiçek açacak, 2 Çekirge ağırlaşacak, 2 Tutku zayıflayacak. 2 Çünkü insan sonsuzluk evine gidecek, 2 Yas tutanlar sokakta dolaşacak. kuş gibi yükselecek››.

6 Gümüş tel kopmadan, 2 Altın tas kırılmadan, 2 Testi çeşmede parçalanmadan, 2 Kuyu makarası kırılmadan,

7 Toprak geldiği yere dönmeden, 2 Ruh onu veren Tanrıya dönmeden, 2 Seni yaratanı anımsa.

8 ‹‹Her şey boş›› diyor Vaiz, ‹‹Bomboş!››

9 Vaiz yalnız bilge değildi, bildiklerini halka da öğretiyordu. Hesap etti, araştırdı ve birçok özdeyişi düzene soktu.

10 Güzel sözler bulmaya çalıştı. Yazdıkları gerçek ve doğrudur.

11 Bilgelerin sözleri üvendire gibidir, derledikleri özdeyişlerse, iyi çakılan çivi gibi; bir tek Çoban tarafından verilmişler.

12 Bunların dışındakilerden sakın, evladım. Çok kitap yazmanın sonu yoktur, fazla araştırma da bedeni yıpratır.

13 Her şey duyuldu, sonuç şu: 2 Tanrıya saygı göster, buyruklarını yerine getir, 2 Çünkü her insanın görevi budur.

14 Tanrı her işi, her gizli şeyi yargılayacaktır, 2 İster iyi ister kötü olsun.

1 Mas, lembra-te de teu Criador nos dias de tua juventude, antes que venham os maus dias e que apareçam os anos dos quais dirás: Não sinto prazer neles;

2 antes que se escureçam o sol, a luz, a lua a as estrelas, e que à chuva sucedam as nuvens;

3 anos nos quais tremem os guardas da casa, nos quais se curvam os robustos e param de moer as moleiras pouco numerosas, nos quais se escurecem aqueles que olham pela janela,

4 nos quais se fecham para a rua os dois batentes da porta, nos quais se enfraquece o ruído de moinho, nos quais os homens se levantam ao canto do passarinho, nos quais se extingue o som da voz,

5 nos quais se temem as subidas; nos quais se terão sobressaltos no caminho, nos quais a amendoeira branqueia, nos quais o gafanhoto engorda, nos quais a alcaparra perde a sua eficácia, porque o homem se encaminha para a morada eterna e os carpidores percorrem as ruas;

6 antes que se rompa o cordão de prata, que se despedace a lâmpada de ouro, antes que se quebre a bilha na fonte, e que se fenda a roldana sobre a cisterna;

7 antes que a poeira retorne à terra para se tornar o que era; e antes que o sopro de vida retorne a Deus que o deu.

8 Vaidade das vaidades!, diz o Eclesiastes, tudo é vaidade.

9 Além de ser sábio, o Eclesiastes ensinou a ciência ao povo. Ele pesou e perscrutou; dispôs numerosas máximas.

10 O Eclesiastes aplicou-se à procura de sentenças agradáveis e a redigir com exatidão adágios verídicos.

11 As palavras dos sábios são semelhantes a aguilhões; as sentenças, reunidas em coleção, são parecidas a estacas plantadas, inspiradas por um só pastor.

12 De resto, meu filho, quanto a maior número de palavras que estas, fica sabendo que se podem multiplicar os livros a não mais acabar, e que muito estudo se torna uma fadiga para o corpo.

13 Em conclusão: tudo bem entendido, teme a Deus e observa seus preceitos, é este o dever de todo homem.

14 Deus fará prestar contas de tudo o que está oculto, todo ato, seja ele bom ou mau.