1 Gebet eines Elenden, wenn er verschmachtet und seine Klage vor Jahwe ausschüttet.

2 Jahwe, höre mein Gebet, und laß zu dir kommen mein Schreien!

3 Verbirg dein Angesicht nicht vor mir am Tage meiner Bedrängnis; neige zu mir dein Ohr; an dem Tage, da ich rufe, erhöre mich eilends!

4 Denn wie Rauch entschwinden meine Tage, und meine Gebeine glühen wie ein Brand.

5 Wie Kraut ist versengt und verdorrt mein Herz, daß ich vergessen habe, O. denn ich habe vergessen mein Brot zu essen.

6 Ob der Stimme meines Seufzens klebt mein Gebein an meinem Fleische.

7 Ich gleiche dem Pelikan der Wüste, bin wie die Eule der Einöden. O. der Trümmer

8 Ich wache, und bin wie ein einsamer Vogel auf dem Dache.

9 Den ganzen Tag höhnen mich meine Feinde; die wider mich rasen, schwören bei mir.

10 Denn Asche esse ich wie Brot, und meinen Trank vermische ich mit Tränen

11 vor deinem Zorn und deinem Grimm; denn du hast mich emporgehoben und hast mich hingeworfen.

12 Meine Tage sind wie ein gestreckter Schatten, und ich verdorre wie Kraut.

13 Du aber, Jahwe, bleibst auf ewig, und dein Gedächtnis Vergl. [2.Mose 3,15] ist von Geschlecht zu Geschlecht.

14 Du wirst aufstehen, wirst dich Zions erbarmen; denn es ist Zeit, es zu begnadigen, denn gekommen ist die bestimmte Zeit;

15 denn deine Knechte haben Gefallen an seinen Steinen und haben Mitleid mit seinem Schutt.

16 Und die Nationen werden den Namen Jahwes fürchten, und alle Könige der Erde deine Herrlichkeit.

17 Denn Jahwe wird Zion aufbauen, wird erscheinen in seiner Herrlichkeit;

18 Er wird sich wenden zum Gebete des Entblößten, und ihr Gebet wird er nicht verachten.

19 Das wird aufgeschrieben werden für das künftige Geschlecht; und ein Volk, das erschaffen werden soll, wird Jahwe Hebr. Jah loben.

20 Denn er hat herniedergeblickt von der Höhe seines Heiligtums, Jahwe hat herabgeschaut vom Himmel auf die Erde,

21 um zu hören das Seufzen des Gefangenen, um zu lösen die Kinder des Todes;

22 damit man den Namen Jahwes verkündige in Zion, und in Jerusalem sein Lob,

23 wenn die Völker sich versammeln werden allzumal, und die Königreiche, um Jahwe zu dienen.

24 Er hat meine Kraft gebeugt auf dem Wege, hat verkürzt meine Tage.

25 Ich sprach: Mein Gott, El nimm mich nicht hinweg in der Hälfte meiner Tage! Von Geschlecht zu Geschlecht sind deine Jahre.

26 Du hast vormals die Erde gegründet, und die Himmel sind deiner Hände Werk.

27 Sie werden untergehen, du aber bleibst; und sie alle werden veralten wie ein Kleid; wie ein Gewand wirst du sie verwandeln, O. wechseln und sie werden verwandelt werden;

28 Du aber bist derselbe, O. er; od.: der da ist, dh. der unveränderlich in sich selbst ewig besteht; vergl. [5.Mose 32,39]; [Neh 9,6] und deine Jahre enden nicht.

29 Die Söhne deiner Knechte werden wohnen, dh. im Lande und ihr Same wird vor dir feststehen.

1 Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

2 Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

3 Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

4 Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

5 De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

6 Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

7 Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

8 Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

9 Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

10 Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

11 Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

12 Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

13 Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

14 Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

15 Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

16 Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

17 Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

18 Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

19 Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

20 Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

21 Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

22 Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

23 Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

24 Mi diras:Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

25 En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

26 Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

27 Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

28 La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.