1 Eu, Tiago, servo de Deus e do Senhor Jesus Cristo, envio saudações a todo o povo de Deus espalhado pelo mundo inteiro.
2 Meus irmãos, sintam-se felizes quando passarem por todo tipo de aflições. 3 Pois vocês sabem que, quando a sua fé vence essas provações, ela produz perseverança. 4 Que essa perseverança seja perfeita a fim de que vocês sejam maduros e corretos, não falhando em nada! 5 Mas, se alguém tem falta de sabedoria, peça a Deus, e ele a dará porque é generoso e dá com bondade a todos. 6 Porém peçam com fé e não duvidem de modo nenhum, pois quem duvida é como as ondas do mar, que o vento leva de um lado para o outro. 7 Quem é assim não pense que vai receber alguma coisa do Senhor, 8 pois não tem firmeza e nunca sabe o que deve fazer.
9 O irmão que é pobre deve ficar contente quando Deus faz com que melhore de vida; 10 e quem é rico deve sentir o mesmo quando Deus faz com que piore de vida. Pois quem é rico desaparecerá como a flor da erva do campo. 11 Quando o sol brilha forte, e o seu calor queima a planta, aí a flor cai, e a sua beleza é destruída. Do mesmo modo, quem é rico será destruído no meio dos seus negócios.
12 Feliz é aquele que nas aflições continua fiel! Porque, depois de sair aprovado dessas aflições, receberá como prêmio a vida que Deus promete aos que o amam. 13 Quando alguém for tentado, não diga: "Esta tentação vem de Deus." Pois Deus não pode ser tentado pelo mal e ele mesmo não tenta ninguém. 14 Mas as pessoas são tentadas quando são atraídas e enganadas pelos seus próprios maus desejos. 15 Então esses desejos fazem com que o pecado nasça, e o pecado, quando já está maduro, produz a morte.
16 Não se enganem, meus queridos irmãos. 17 Tudo de bom que recebemos e tudo o que é perfeito vêm do céu, vêm de Deus, o Criador das luzes do céu. Ele não muda, nem varia de posição, o que causaria a escuridão. 18 Pela sua própria vontade ele fez com que nós nascêssemos , por meio da palavra da verdade, a fim de ocuparmos o primeiro lugar entre todas as suas criaturas.
19 Lembrem disto, meus queridos irmãos: cada um esteja pronto para ouvir, mas demore para falar e ficar com raiva. 20 Porque a raiva humana não produz o que Deus aprova. 21 Portanto, deixem todo costume imoral e toda má conduta. Aceitem com humildade a mensagem que Deus planta no coração de vocês, a qual pode salvá-los.
22 Não se enganem; não sejam apenas ouvintes dessa mensagem, mas a ponham em prática. 23 Porque aquele que ouve a mensagem e não a põe em prática é como uma pessoa que olha no espelho e vê como é. 24 Dá uma boa olhada, depois vai embora e logo esquece a sua aparência. 25 O evangelho é a lei perfeita que dá liberdade às pessoas. Se alguém examina bem essa lei e não a esquece, mas a põe em prática, Deus vai abençoar tudo o que essa pessoa fizer.
26 Alguém está pensando que é religioso? Se não souber controlar a língua, a sua religião não vale nada, e ele está enganando a si mesmo. 27 Para Deus, o Pai, a religião pura e verdadeira é esta: ajudar os órfãos e as viúvas nas suas aflições e não se manchar com as coisas más deste mundo.
1 Jakobus, ä Knecht Gottes un vum Herrn Jesus Chrischtus, an de zwöelf Schtämm in dr Zrstreuig: Größ zvor!
2 Mini liebe Breda, sähn s fir luta Fräid(Freud), wenn ihr in manchali Afechtig fallt,
3 un wißt, daß aicha Glaube, wenn na(er) bwährt isch, Geduld bwirkt.
4 D Geduld aba soll ihr Gschafftes doe bis ans End, dmit ihr ganz guet un unbschadet sin un kei Mangel an äich isch.
5 Wenn s aba jemads unda äich an Wisheit mangelt, so bitt er Gott, der jedem gern git un nemads schilt; so wird sie nem ge wäre.
6 Er bitt aba im Glaube un zwiefle nit; denn wer zwieflet, der glicht eina Meereswoge, de vum Winde triebe un bwegt wird.
7 Ä solcha Mensch denke nit, daß sa(er) ebis vum Herrn gregt.
8 Ä Zwiefla isch unbschtändig uf ällei sinene Wäg.
9 Ä Brueda aba, der niedrig isch, rehmt sich vu sinere Hechi;
10 wer aba rich isch, rehmt sich vu sinere Niedrigkeit, denn we ä Blueme im Gras wird da(er) vugoh.
11 D Sunne goht uf mit ihra Hitz, un des Gras vuwelkt, un de Blueme flegt ab, un ihri scheni Gschtalt vudirbt: so wird au der wo Lända het (Rich isch) vuwelke in däm, was sa(er) untanimmt.
12 Selig isch dr Ma, der d Afechtig erduldet; denn nohchdem ma(er) bwährt isch, wird da(er) d Krone vum Läbä gregt, de Gott vuheiße het däne, de nen leb(lieb) hän.
13 Nemad soll sage, wenn na(er) vusuecht wird, daß sa(er) vu Gott vusuecht wäre. Denn Gott ka nit vusuecht wäre zum Bese, un na(er) selbscht vusuecht nemads.
14 Sundern jeda, der vusuecht wird, wird vu sinere eigene Luscht greizt un glockt.
15 Dnohch, wenn d Luscht gregt het was sie will, gebiert sie d Sinde; d Sinde aba, wenn sie gmacht isch, gebiert d Dod.
16 Irrt äich nit, mi liebe Breda.
17 Alli gueti Gabe un alli vollkummene Gabe kumme vu obe rab, vu däm Vada (Babbe) vum Lecht, bi däm keini Vuänderig isch noh Wechsel vum Lecht ins Dunkle.
18 Er het uns(us) uf d Welt kumme losse nohch sinem Wille durch des Wort dr Wohret, dmit ma(mir) Erschtlinge vu sinene Gschöpfe sin.
19 Ihr sollt wisse, mi liebe Breda: jeda Mensch isch schnell zum Häre, langsam zum Schwätze, langsam zum Zorn (Wuet).
20 Denn Mensche Zorn (Wuet) doet nit, was vor Gott recht isch.
21 Drum legt ab alle Dreck un alli Bosheit un riße des Wort a mit Sanftmuet, des in äich abäut (gsait,gesät) isch un Kraft het, äiri Seele selig z mache.
22 Sin aba Täta vum Wort un nit Höra ällei; sunscht bschießt ihr äich selbscht.
23 Denn wenn jemads ä Höra vum Wort isch un nit ä Täta, der glicht nem Ma, der si Gsicht(Visasch) im Schpegel bschaut;
24 denn nohchdem ma(er) sich bschaut het, goht da(er) dvu un vugißt vu Stund a, we na(er) usgsäh het.
25 Wer aba durchluegt in des vollkummene Gsetz dr Fräiheit un däbi vuharrt un isch nit ä vugeßliche Höra, sundern ä Täta, dr wird selig si in sinere Tat.
26 Wenn jemads meinet, er diene Gott, un hebet (haltet) sini Zunge nit im Zaum, sundern bschießt (legt) si Herz, so isch si Gottesdenscht nichtig.
27 Ä sufare (reine) un unbfleckte Gottesdenscht vor Gott, däm Vada (Babbe), isch der: d Waise un Witwe in ihra Trebsal bsueche un sich selbscht vu dr Welt unbfleckt hebed (halte).