1 No tempo em que eram ainda os juízes quem dirigia o povo de Israel, houve um homem de Belém em Judá chamado Elimeleque, que deixou a sua terra onde havia muita fome e emigrou para a terra de Moabe. Acompanharam-no a sua mulher, Noemi, e os dois filhos do casal, Malom e Quiliom.
3 Enquanto lá estavam Elimeleque faleceu e Noemi achou-se sozinha com os seus dois rapazes.
4 Mas estes entretanto casaram com duas raparigas de Moabe, Orfa e Rute. Passados tempos, acontece que os dois homens também morreram; e Noemi vê-se de novo desamparada, sem o marido e os filhos.
6 Por isso decide regressar a Israel, na companhia das noras, pois tinha ouvido que o Senhor abençoara o seu povo, dando-lhe novamente boas colheitas.
8 Mas já de caminho resolveu falar às noras: Vocês não preferem antes voltar para as vossas famílias em vez de me acompanharem? Se assim fizerem, que o Senhor vos recompense pela vossa fidelidade para com a memória dos vossos maridos e para comigo. Que ele vos abençoe, preparando-vos outro casamento feliz. E abraçou-as, beijando-as. Todas choravam com emoção.
10 Não, diziam as moças. Nós vamos contigo viver junto do teu povo.
11 Mas Noemi insistiu: Fariam melhor em voltar para o vosso povo. Bem vêem que já não se põe a hipótese de eu vir a ter filhos que crescessem e casassem convosco! Não, minhas filhas, voltem para as vossas casas, porque eu já não tenho idade para tornar a casar. E mesmo que tal fosse possível, e que esta mesma noite eu concebesse filhos, haviam vocês de esperar tanto tempo até que eles fossem grandes? Não, com certeza que não. Oh, como eu lamento que o Senhor me tenha castigado assim; a minha amargura é maior do que a vossa.
14 E estiveram a chorar mais um tempo, até que Orfa, abraçando-se à sogra, decidiu dizer-lhes adeus, e regressou à casa paterna. No entanto Rute foi inflexível em querer ficar com Noemi.
15 Vê, disse-lhe Noemi, a tua cunhada já se foi embora para junto dos seus familiares e dos seus deuses. Faz tu também o mesmo.
16 Mas Rute respondeu-lhe: Não me forces a deixar-te. Porque onde quer que fores irei eu; onde quer que passares a viver, aí viverei eu. O teu povo é o meu também, e o teu Deus é o meu Deus; quero vir a morrer onde tu morreres e ficarei aí sepultada. Que o Senhor me castigue tanto quanto quiser se houver alguma coisa mais do que a morte que nos separe.
18 Quando Noemi viu que Rute tinha tomado uma decisão firme e que nada a podia demover, não insistiu mais.
19 Então ambas vieram para Belém. A povoação inteira se comoveu à sua chegada. Mas é esta mesmo Noemi?, perguntavam as mulheres.
20 Ela respondia: Não me chamem mais Noemi, mas sim Mara , porque o Deus poderoso me tem afligido muito. Parti cheia e regresso vazia. Porque é que haviam de me chamar Noemi quando o Senhor parece ter-se desviado de mim e me trouxe tamanha calamidade?
22 O regresso delas a Belém, vindas de Moabe, deu-se no princípio da colheita da cevada.
1 Siihen aikaan kun tuomarit hallitsivat, tuli nälänhätä maahan. Silloin muuan Juudan Beetlehemin mies lähti sieltä ja asettui vaimonsa ja kahden poikansa kanssa muukalaisena asumaan Mooabin maahan.
2 Miehen nimi oli Elimelek, hänen vaimonsa nimi oli Noomi ja hänen kahden poikansa nimet Mahlon ja Kiljon; he olivat efratilaisia Juudan Beetlehemistä. Niin he tulivat Mooabin maahan ja oleskelivat siellä.
3 Ja Elimelek, Noomin mies, kuoli, ja Noomi jäi jälkeen kahden poikansa kanssa.
4 Nämä ottivat itselleen mooabilaiset vaimot; toisen nimi oli Orpa ja toisen nimi Ruut. Ja he asuivat siellä noin kymmenen vuotta.
5 Ja myös nuo molemmat, Mahlon ja Kiljon, kuolivat, niin että vaimo jäi yksin jälkeen kahdesta pojastaan ja miehestään.
6 Silloin hän nousi miniöineen palataksensa takaisin Mooabin maasta, sillä hän oli kuullut Mooabin maassa, että Herra oli pitänyt kansastansa huolen ja antanut sille leipää.
7 Niin hän lähti yhdessä molempien miniäinsä kanssa siitä paikasta, jossa oli oleskellut. Ja heidän tietä käydessään matkalla Juudan maahan
12 Kääntykää takaisin, tyttäreni, menkää, sillä minä olen liian vanha joutuakseni miehelään. Vaikka ajattelisinkin: 'Minulla on vielä toivoa', ja vaikka vielä tänä yönä joutuisin miehelään ja synnyttäisin poikia,
14 Niin he korottivat vielä äänensä ja itkivät. Silloin Orpa suuteli anoppiaan jäähyväisiksi, mutta Ruut riippui kiinni hänessä.
18 Kun Noomi näki, että hän oli lujasti päättänyt seurata häntä, ei hän enää puhunut siitä hänen kanssansa.
22 Niin Noomi palasi miniänsä, mooabilaisen Ruutin, kanssa, joka tuli Mooabin maasta; ja he saapuivat Beetlehemiin ohranleikkuun alussa.