1 Since we have these promises, beloved, let us cleanse ourselves from every defilement of body and spirit, and make holiness perfect in the fear of God.
2 Open your hearts to us; we have wronged no one, we have corrupted no one, we have taken advantage of no one.
3 I do not say this to condemn you, for I said before that you are in our hearts, to die together and to live together.
4 I have great confidence in you; I have great pride in you; I am filled with comfort. With all our affliction, I am overjoyed.
5 For even when we came into Macedo'nia, our bodies had no rest but we were afflicted at every turn--fighting without and fear within.
6 But God, who comforts the downcast, comforted us by the coming of Titus,
7 and not only by his coming but also by the comfort with which he was comforted in you, as he told us of your longing, your mourning, your zeal for me, so that I rejoiced still more.
8 For even if I made you sorry with my letter, I do not regret it (though I did regret it), for I see that that letter grieved you, though only for a while.
9 As it is, I rejoice, not because you were grieved, but because you were grieved into repenting; for you felt a godly grief, so that you suffered no loss through us.
10 For godly grief produces a repentance that leads to salvation and brings no regret, but worldly grief produces death.
11 For see what earnestness this godly grief has produced in you, what eagerness to clear yourselves, what indignation, what alarm, what longing, what zeal, what punishment! At every point you have proved yourselves guiltless in the matter.
12 So although I wrote to you, it was not on account of the one who did the wrong, nor on account of the one who suffered the wrong, but in order that your zeal for us might be revealed to you in the sight of God.
13 Therefore we are comforted. And besides our own comfort we rejoiced still more at the joy of Titus, because his mind has been set at rest by you all.
14 For if I have expressed to him some pride in you, I was not put to shame; but just as everything we said to you was true, so our boasting before Titus has proved true.
15 And his heart goes out all the more to you, as he remembers the obedience of you all, and the fear and trembling with which you received him.
16 I rejoice, because I have perfect confidence in you.
1 ταυτας ουν εχοντες τας επαγγελιας αγαπητοι καθαρισωμεν εαυτους απο παντος μολυσμου σαρκος και πνευματος επιτελουντες αγιωσυνην εν φοβω θεου
2 χωρησατε ημας ουδενα ηδικησαμεν ουδενα εφθειραμεν ουδενα επλεονεκτησαμεν
3 ου προς κατακρισιν λεγω προειρηκα γαρ οτι εν ταις καρδιαις ημων εστε εις το συναποθανειν και συζην
4 πολλη μοι παρρησια προς υμας πολλη μοι καυχησις υπερ υμων πεπληρωμαι τη παρακλησει υπερπερισσευομαι τη χαρα επι παση τη θλιψει ημων
5 και γαρ ελθοντων ημων εις μακεδονιαν ουδεμιαν εσχηκεν ανεσιν η σαρξ ημων αλλ εν παντι θλιβομενοι εξωθεν μαχαι εσωθεν φοβοι
6 αλλ ο παρακαλων τους ταπεινους παρεκαλεσεν ημας ο θεος εν τη παρουσια τιτου
7 ου μονον δε εν τη παρουσια αυτου αλλα και εν τη παρακλησει η παρεκληθη εφ υμιν αναγγελλων ημιν την υμων επιποθησιν τον υμων οδυρμον τον υμων ζηλον υπερ εμου ωστε με μαλλον χαρηναι
8 οτι ει και ελυπησα υμας εν τη επιστολη ου μεταμελομαι ει και μετεμελομην βλεπω γαρ οτι η επιστολη εκεινη ει και προς ωραν ελυπησεν υμας
9 νυν χαιρω ουχ οτι ελυπηθητε αλλ οτι ελυπηθητε εις μετανοιαν ελυπηθητε γαρ κατα θεον ινα εν μηδενι ζημιωθητε εξ ημων
10 η γαρ κατα θεον λυπη μετανοιαν εις σωτηριαν αμεταμελητον κατεργαζεται η δε του κοσμου λυπη θανατον κατεργαζεται
11 ιδου γαρ αυτο τουτο το κατα θεον λυπηθηναι υμας ποσην κατειργασατο υμιν σπουδην αλλα απολογιαν αλλα αγανακτησιν αλλα φοβον αλλα επιποθησιν αλλα ζηλον αλλ εκδικησιν εν παντι συνεστησατε εαυτους αγνους ειναι εν τω πραγματι
12 αρα ει και εγραψα υμιν ουχ εινεκεν του αδικησαντος ουδε εινεκεν του αδικηθεντος αλλ εινεκεν του φανερωθηναι την σπουδην {VAR1: υμων } {VAR2: ημων } την υπερ {VAR1: ημων } {VAR2: υμων } προς υμας ενωπιον του θεου
13 δια τουτο παρακεκλημεθα επι τη παρακλησει υμων περισσοτερως δε μαλλον εχαρημεν επι τη χαρα τιτου οτι αναπεπαυται το πνευμα αυτου απο παντων υμων
14 οτι ει τι αυτω υπερ υμων κεκαυχημαι ου κατησχυνθην αλλ ως παντα εν αληθεια ελαλησαμεν υμιν ουτως και η καυχησις ημων η επι τιτου αληθεια εγενηθη
15 και τα σπλαγχνα αυτου περισσοτερως εις υμας εστιν αναμιμνησκομενου την παντων υμων υπακοην ως μετα φοβου και τρομου εδεξασθε αυτον
16 χαιρω {VAR2: ουν } οτι εν παντι θαρρω εν υμιν