1 Now it is superfluous for me to write to you about the offering for the saints,

2 for I know your readiness, of which I boast about you to the people of Macedo'nia, saying that Acha'ia has been ready since last year; and your zeal has stirred up most of them.

3 But I am sending the brethren so that our boasting about you may not prove vain in this case, so that you may be ready, as I said you would be;

4 lest if some Macedo'nians come with me and find that you are not ready, we be humiliated--to say nothing of you--for being so confident.

5 So I thought it necessary to urge the brethren to go on to you before me, and arrange in advance for this gift you have promised, so that it may be ready not as an exaction but as a willing gift.

6 The point is this: he who sows sparingly will also reap sparingly, and he who sows bountifully will also reap bountifully.

7 Each one must do as he has made up his mind, not reluctantly or under compulsion, for God loves a cheerful giver.

8 And God is able to provide you with every blessing in abundance, so that you may always have enough of everything and may provide in abundance for every good work.

9 As it is written, "He scatters abroad, he gives to the poor; his righteousness endures for ever."

10 He who supplies seed to the sower and bread for food will supply and multiply your resources and increase the harvest of your righteousness.

11 You will be enriched in every way for great generosity, which through us will produce thanksgiving to God;

12 for the rendering of this service not only supplies the wants of the saints but also overflows in many thanksgivings to God.

13 Under the test of this service, you will glorify God by your obedience in acknowledging the gospel of Christ, and by the generosity of your contribution for them and for all others;

14 while they long for you and pray for you, because of the surpassing grace of God in you.

15 Thanks be to God for his inexpressible gift!

1 περι μεν γαρ της διακονιας της εις τους αγιους περισσον μοι εστιν το γραφειν υμιν

2 οιδα γαρ την προθυμιαν υμων ην υπερ υμων καυχωμαι μακεδοσιν οτι αχαια παρεσκευασται απο περυσι και ο εξ υμων ζηλος ηρεθισεν τους πλειονας

3 επεμψα δε τους αδελφους ινα μη το καυχημα ημων το υπερ υμων κενωθη εν τω μερει τουτω ινα καθως ελεγον παρεσκευασμενοι ητε

4 μηπως εαν ελθωσιν συν εμοι μακεδονες και ευρωσιν υμας απαρασκευαστους καταισχυνθωμεν ημεις ινα μη λεγωμεν υμεις εν τη υποστασει ταυτη της καυχησεως

5 αναγκαιον ουν ηγησαμην παρακαλεσαι τους αδελφους ινα προελθωσιν εις υμας και προκαταρτισωσιν την προκατηγγελμενην ευλογιαν υμων ταυτην ετοιμην ειναι ουτως ως ευλογιαν και μη ωσπερ πλεονεξιαν

6 τουτο δε ο σπειρων φειδομενως φειδομενως και θερισει και ο σπειρων επ ευλογιαις επ ευλογιαις και θερισει

7 εκαστος καθως προαιρειται τη καρδια μη εκ λυπης η εξ αναγκης ιλαρον γαρ δοτην αγαπα ο θεος

8 δυνατος δε ο θεος πασαν χαριν περισσευσαι εις υμας ινα εν παντι παντοτε πασαν αυταρκειαν εχοντες περισσευητε εις παν εργον αγαθον

9 καθως γεγραπται εσκορπισεν εδωκεν τοις πενησιν η δικαιοσυνη αυτου μενει εις τον αιωνα

10 ο δε επιχορηγων σπερμα τω σπειροντι και αρτον εις βρωσιν χορηγησαι και πληθυναι τον σπορον υμων και αυξησαι τα γεννηματα της δικαιοσυνης υμων

11 εν παντι πλουτιζομενοι εις πασαν απλοτητα ητις κατεργαζεται δι ημων ευχαριστιαν τω θεω

12 οτι η διακονια της λειτουργιας ταυτης ου μονον εστιν προσαναπληρουσα τα υστερηματα των αγιων αλλα και περισσευουσα δια πολλων ευχαριστιων τω θεω

13 δια της δοκιμης της διακονιας ταυτης δοξαζοντες τον θεον επι τη υποταγη της ομολογιας υμων εις το ευαγγελιον του χριστου και απλοτητι της κοινωνιας εις αυτους και εις παντας

14 και αυτων δεησει υπερ υμων επιποθουντων υμας δια την υπερβαλλουσαν χαριν του θεου εφ υμιν

15 χαρις δε τω θεω επι τη ανεκδιηγητω αυτου δωρεα