1 Da antwortete Eliphas, der Temaniter, und sprach:

2 Soll ein Weiser mit windigem Wissen antworten und seinen Leib mit Ostwind füllen?

3 Zurechtweisung mit Worten nützt nichts, und mit Reden richtet man nichts aus.

4 Doch du hebst die Gottesfurcht auf und schwächst die Andacht vor Gott.

5 Denn deine Missetat lehrt deinen Mund, und du wählst die Sprache der Schlauen.

6 Dein eigener Mund soll dich verurteilen und nicht ich, deine Lippen sollen zeugen wider dich!

7 Bist du der Erstgeborene der Menschen, und warest du vor den Hügeln da?

8 Hast du Gottes Rat belauscht und alle Weisheit aufgesogen?

9 Was weißt du, das wir nicht wüßten? Verstehst du mehr als wir?

10 Ergraute Häupter sind auch unter uns, Greise, die älter sind als dein Vater!

11 Sind dir zu gering die Tröstungen Gottes, der so sanft mit dir geredet hat?

12 Was hat dir die Besinnung geraubt, und wie übermütig wirst du,

13 daß du deinen Zorn gegen Gott auslässest und solche Worte ausstößt aus deinem Mund?

14 Wie kann der Sterbliche denn rein, der vom Weibe Geborene gerecht sein?

15 Siehe, seinen Heiligen traut er nicht, die Himmel sind nicht rein vor ihm.

16 Wie sollte es denn der Abscheuliche, der Verdorbene, der Mensch sein, der Unrecht wie Wasser säuft?

17 Ich will dich unterweisen, höre mir zu, und was ich gesehen habe, will ich dir erzählen;

18 was Weise verkündigten und nicht verhehlt haben von ihren Vätern her,

19 als noch ihnen allein das Land gehörte und noch kein Fremder zu ihnen herübergekommen war:

20 Der Gottlose quält sich sein Leben lang, all die Jahre, die dem Tyrannen bestimmt sind;

21 ein Schreckensgetön ist in seinen Ohren, und der Verderber überfällt ihn in seinem Glück.

22 Er soll nicht glauben, daß er aus der Finsternis wiederkehren wird; ausersehen ist er für das Schwert!

23 Er irrt umher nach Brot: wo findet er es? Er weiß, daß ein finsterer Tag ihm nahe bevorsteht.

24 Not und Bedrängnis überfallen ihn, sie überwältigen ihn, wie ein König, der zum Streit gerüstet ist.

25 Denn er hat seine Hand gegen Gott ausgestreckt und sich gegen den Allmächtigen aufgelehnt;

26 er ist gegen ihn angelaufen mit erhobenem Haupt, unter dem dicken Buckel seiner Schilde;

27 sein Angesicht bedeckte sich mit Fett, und Schmer umhüllte seine Lenden;

28 er schlug seine Wohnung in zerstörten Städten auf, in Häusern, die unbewohnt bleiben sollten, zu Trümmerhaufen bestimmt.

29 Er wird nicht reich, sein Vermögen hat keinen Bestand, und sein Besitz breitet sich nicht aus im Land.

30 Der Finsternis entgeht er nicht, die Flamme versengt seine Sprößlinge, vor dem Hauch Seines Mundes flieht er dahin.

31 Er verlasse sich nicht auf Lügen, er ist betrogen; und Betrug wird seine Vergeltung sein.

32 Ehe sein Tag kommt, ist sie reif; sein Zweig grünt nicht mehr.

33 Wie ein Weinstock, der seine Herlinge abstößt, und wie ein Ölbaum ist er, der seine Blüten abwirft.

34 Denn die Rotte der Ruchlosen ist unfruchtbar, und Feuer frißt die Zelte der Bestechung.

35 Mit Mühsal schwanger, gebären sie Eitles, und ihr Schoß bereitet Enttäuschung.

1 Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

2 Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, Kaj plenigi sian ventron per sensencaĵoj?

3 Vi disputas per vortoj senutilaj, Kaj per paroloj, kiuj nenion helpas.

4 Vi forigas la timon, Kaj senvalorigas preĝon antaŭ Dio.

5 Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, Kaj vi elektis stilon de maliculoj.

6 Vin kondamnas via buŝo, ne mi; Kaj viaj lipoj atestas kontraŭ vi.

7 Ĉu vi naskiĝis la unua homo? Ĉu vi estas kreita pli frue ol la altaĵoj?

8 Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, Kaj alkaptis al vi la saĝon?

9 Kion vi scias tian, kion ni ne scias? Kion vi komprenas tian, kio al ni mankas?

10 Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, Kiuj vivis pli longe ol via patro.

11 Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio Kaj vorto kvieta?

12 Kial vin tiel levas via koro, Kaj kial tiel palpebrumas viaj okuloj,

13 Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, Kaj elirigis el via buŝo tiajn vortojn?

14 Kio estas homo, ke li povus esti pura Kaj ke naskito de virino povus esti prava?

15 Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, Kaj la ĉielo ne estas pura en Liaj okuloj:

16 Des pli homo, abomeninda kaj malbona, Kiu trinkas malbonagojn kiel akvon.

17 Mi montros al vi, aŭskultu min; Kaj kion mi vidis, tion mi rakontos,

18 Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj,

19 Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, Kaj fremdulo ne trairis meze de ili:

20 Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, Kaj la nombro de la jaroj de tirano estas kaŝita antaŭ li;

21 Teruroj sonas en liaj oreloj; Meze de paco venas sur lin rabisto.

22 Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; Kaj li serĉas ĉirkaŭe glavon.

23 Li vagadas, serĉante panon; Li scias, ke preta estas en lia mano la tago de mallumo.

24 Teruras lin mizero kaj premateco, Venkobatas lin kiel reĝo, pretiĝinta por batalo;

25 Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion Kaj kontraŭstaris al la Plejpotenculo,

26 Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, Kun dikaj dorsoj de siaj ŝildoj.

27 Li kovris sian vizaĝon per graso Kaj metis sebon sur siajn lumbojn.

28 Li loĝas en urboj ruinigitaj, En domoj ne loĝataj, Destinitaj esti ŝtonamasoj.

29 Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, Kaj lia havaĵo ne disvastiĝos sur la tero.

30 Li ne forkliniĝos de mallumo; Flamo velksekigos liajn branĉojn, Kaj Li forigos lin per la blovo de Sia buŝo.

31 La erarinto ne fidu vantaĵon, Ĉar vanta estos lia rekompenco.

32 Antaŭtempe li finiĝos, Kaj lia branĉo ne estos verda.

33 Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; Kaj lia floro defalos, kiel ĉe olivarbo.

34 Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; Kaj fajro ekstermos la tendojn de tiuj, kiuj prenas subaĉeton.

35 Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon, Kaj ilia ventro pretigas malicaĵon.