1 Und Elihu fuhr fort und sprach:

2 Gedulde dich noch ein wenig, so will ich dich lehren, ich habe noch mehr zu reden für Gott.

3 Ich will mein Wissen weither holen und meinem Schöpfer Gerechtigkeit widerfahren lassen!

4 Denn wahrlich, meine Reden sind keine Lügen, du hast es mit einem ganz Verständigen zu tun!

5 Siehe, Gott ist mächtig, doch verachtet er niemand; groß ist die Kraft seines Herzens.

6 Den Gottlosen läßt er nicht leben, aber den Elenden schafft er Recht.

7 Er wendet seine Augen nicht ab von den Gerechten und setzt sie auf ewig mit Königen auf den Thron, damit sie herrschen.

8 Sind sie aber in Fesseln gebunden, in Banden des Elends gefangen,

9 so hält er ihnen ihre Taten und ihre Übertretungen vor; denn sie haben sich überhoben;

10 er öffnet ihr Ohr der Bestrafung und befiehlt ihnen, sich von der Bosheit abzukehren.

11 Wenn sie dann gehorchen und sich unterwerfen, so werden sie ihre Tage in Glück und ihre Jahre in Wohlfahrt beendigen.

12 Gehorchen sie aber nicht, so kommen sie um durchs Schwert und sterben dahin in ihrem Unverstand.

13 Denn die, welche ruchlosen Herzens sind, widersetzen sich; sie flehen nicht, wenn er sie gefesselt hat.

14 Ihre Seele stirbt in der Jugend und ihr Leben unter den Hurern.

15 Den Gedemütigten aber rettet er durch die Demütigung und öffnet durch die Trübsal sein Ohr.

16 Und auch dich lockt er aus der Enge in die Weite, da keine Not mehr sein wird, und an einen reichbesetzten Tisch.

17 Bist du aber vom Urteil des Gottlosen erfüllt, so werden Urteil und Gericht dich treffen.

18 Der Zorn verleite dich ja nicht zur Lästerung, und die Menge des Lösegeldes besteche dich nicht.

19 Wird er deinen Reichtum schätzen? Er achtet nicht auf Gold, noch auf alle Anstrengungen der Kraft.

20 Sehne dich nicht nach der Nacht, da Völker untergehen werden.

21 Hüte dich, wende dich nicht zum Bösen, denn dieses ziehst du dem Leiden vor.

22 Siehe, Gott ist erhaben in seiner Kraft, wo ist ein Lehrer wie er?

23 Wer will ihn zur Rede stellen über seinen Weg, und wer will zu ihm sagen: Du hast Unrecht getan?

24 Gedenke daran, sein Tun zu erheben; die Menschen sollen es besingen.

25 Alle Menschen sehen es ja, der Sterbliche schaut es von ferne.

26 Siehe, wie erhaben ist Gott! Wir aber verstehen ihn nicht; die Zahl seiner Jahre hat niemand erforscht.

27 Denn er zieht Wassertropfen herauf; sie träufeln als Regen aus seinem Dunst, den die Wolken rieseln lassen,

28 sie triefen auf viele Menschen herab.

29 Versteht man auch das Ausspannen der Wolken und das Krachen seines Gezelts?

30 Siehe, er breitet sein Licht um sich her aus und bedeckt die Gründe des Meeres;

31 denn damit richtet er die Völker und gibt Speise die Fülle.

32 Seine Hände bedeckt er mit Licht und gebietet ihm, zu treffen.

33 Sein Donnern kündigt ihn an, die Herde sein Heraufsteigen im Gewitter.

1 Kaj plue parolis Elihu, kaj diris:

2 Atendu ankoraŭ iom; mi montros al vi, Ĉar mi havas ankoraŭ kion paroli pro Dio.

3 Mi prenos mian scion de malproksime, Kaj mi montros, ke mia Kreinto estas prava.

4 Ĉar vere miaj vortoj ne estas mensogaj; Homo sincera estas antaŭ vi.

5 Vidu, Dio estas potenca, kaj tamen Li neniun malŝatas; Li estas potenca per la forto de la koro.

6 Al malpiulo Li ne permesas vivi, Kaj al mizeruloj Li donas justecon.

7 Li ne forturnas de virtuloj Siajn okulojn, Sed kun reĝoj sur trono Li sidigas ilin por ĉiam, Por ke ili estu altaj.

8 Kaj se ili estas ligitaj per ĉenoj, Malliberigitaj mizere per ŝnuroj,

9 Tiam Li montras al ili iliajn farojn kaj kulpojn, Kiel grandaj ili estas.

10 Li malfermas ilian orelon por la moralinstruo, Kaj diras, ke ili deturnu sin de malbonagoj.

11 Se ili obeas kaj servas al Li, Tiam ili finas siajn tagojn en bono Kaj siajn jarojn en stato agrabla;

12 Sed se ili ne obeas, Tiam ili pereas per glavo Kaj mortas en malprudento.

13 La hipokrituloj portas en si koleron; Ili ne vokas, kiam Li ilin ligis;

14 Ilia animo mortas en juneco, Kaj ilia vivo pereas inter la malĉastuloj.

15 Li savas la suferanton en lia mizero, Kaj per la sufero Li malfermas ilian orelon.

16 Ankaŭ vin Li elkondukus el la suferoj En spacon vastan, kie ne ekzistas premateco; Kaj vi havus pacon ĉe via tablo, plena de grasaĵoj.

17 Sed vi fariĝis plena de kulpoj de malvirtulo; Kulpo kaj juĝo tenas sin kune.

18 Via kolero ne forlogu vin al mokado, Kaj grandeco de elaĉeto ne deklinu vin.

19 Ĉu Li atentos vian riĉecon? Ne, nek oron, nek forton aŭ potencon.

20 Ne strebu al tiu nokto, Kiu forigas popolojn de ilia loko.

21 Gardu vin, ne kliniĝu al malpieco; Ĉar tion vi komencis pro la mizero.

22 Vidu, Dio estas alta en Sia forto. Kiu estas tia instruanto, kiel Li?

23 Kiu povas preskribi al Li vojon? Kaj kiu povas diri:Vi agis maljuste?

24 Memoru, ke vi honoru Liajn farojn, Pri kiuj kantas la homoj.

25 Ĉiuj homoj ilin vidas; Homo rigardas ilin de malproksime.

26 Vidu, Dio estas granda kaj nekonata; La nombro de Liaj jaroj estas neesplorebla.

27 Kiam Li malgrandigas la gutojn de akvo, Ili verŝiĝas pluve el la nebulo;

28 Verŝiĝas la nuboj Kaj gutas sur multe da homoj.

29 Kaj kiam Li intencas etendi la nubojn Kiel tapiŝojn de Sia tendo,

30 Tiam Li etendas sur ilin Sian lumon Kaj kovras la radikojn de la maro.

31 Ĉar per ili Li juĝas la popolojn Kaj donas ankaŭ manĝaĵon abunde.

32 Per la manoj Li kovras la lumon Kaj ordonas al ĝi aperi denove.

33 Antaŭdiras pri ĝi ĝia bruo, Kaj eĉ la brutaroj, kiam ĝi alproksimiĝas.