1 Deixando, pois, toda malícia, e todo engano, e fingimentos, e invejas, e todas as murmurações, 2 desejai afetuosamente, como meninos novamente nascidos, o leite racional, não falsificado, para que, por ele, vades crescendo, 3 se é que já provastes que o Senhor é benigno. 4 E, chegando-vos para ele, a pedra viva, reprovada, na verdade, pelos homens, mas para com Deus eleita e preciosa, 5 vós também, como pedras vivas, sois edificados casa espiritual e sacerdócio santo, para oferecerdes sacrifícios espirituais, agradáveis a Deus, por Jesus Cristo. 6 Pelo que também na Escritura se contém: Eis que ponho em Sião a pedra principal da esquina, eleita e preciosa; e quem nela crer não será confundido. 7 E assim para vós, os que credes, é preciosa, mas, para os rebeldes, a pedra que os edificadores reprovaram, essa foi a principal da esquina; 8 e uma pedra de tropeço e rocha de escândalo, para aqueles que tropeçam na palavra, sendo desobedientes; para o que também foram destinados.

9 Mas vós sois a geração eleita, o sacerdócio real, a nação santa, o povo adquirido, para que anuncieis as virtudes daquele que vos chamou das trevas para a sua maravilhosa luz; 10 vós que, em outro tempo, não éreis povo, mas, agora, sois povo de Deus; que não tínheis alcançado misericórdia, mas, agora, alcançastes misericórdia.

A boa conduta no meio dos pagãos. Submissão às autoridades

11 Amados, peço-vos, como a peregrinos e forasteiros, que vos abstenhais das concupiscências carnais, que combatem contra a alma, 12 tendo o vosso viver honesto entre os gentios, para que, naquilo em que falam mal de vós, como de malfeitores, glorifiquem a Deus no Dia da visitação, pelas boas obras que em vós observem. 13 Sujeitai-vos, pois, a toda ordenação humana por amor do Senhor; quer ao rei, como superior; 14 quer aos governadores, como por ele enviados para castigo dos malfeitores e para louvor dos que fazem o bem. 15 Porque assim é a vontade de Deus, que, fazendo o bem, tapeis a boca à ignorância dos homens loucos; 16 como livres e não tendo a liberdade por cobertura da malícia, mas como servos de Deus. 17 Honrai a todos. Amai a fraternidade. Temei a Deus. Honrai o rei.

Os deveres dos servos cristãos

18 Vós, servos, sujeitai-vos com todo o temor ao senhor, não somente ao bom e humano, mas também ao mau; 19 porque é coisa agradável que alguém, por causa da consciência para com Deus, sofra agravos, padecendo injustamente. 20 Porque que glória será essa, se, pecando, sois esbofeteados e sofreis? Mas, se fazendo o bem, sois afligidos e o sofreis, isso é agradável a Deus. 21 Porque para isto sois chamados, pois também Cristo padeceu por nós, deixando-nos o exemplo, para que sigais as suas pisadas, 22 o qual não cometeu pecado, nem na sua boca se achou engano, 23 o qual, quando o injuriavam, não injuriava e, quando padecia, não ameaçava, mas entregava-se àquele que julga justamente, 24 levando ele mesmo em seu corpo os nossos pecados sobre o madeiro, para que, mortos para os pecados, pudéssemos viver para a justiça; e pelas suas feridas fostes sarados. 25 Porque éreis como ovelhas desgarradas; mas, agora, tendes voltado ao Pastor e Bispo da vossa alma.

1 So legt etze ab alli Bosheit un alle Lug un Haichelei un Näid un alles üble Gschwätz

2 un sin gierig nohch dr vuninftige echte Milch we kleini Buscheli (Buzele, Babies), dmit ihr durch sie zuelege (greßa wäre) zue äirem Heil,

3 do ihr jo gschmeckt hän, daß dr Herr fründlig isch.

4 Zue nem kumme als zum lebändige Schtei (Wackes), der vu d Mensch rüssgworfe isch, aba bi Gott üserwählt un koschtbar.

5 Un au ihr len äich als lebändige Schtei (Wackes) bäue zue nem geistlichen Hus un zue d heilige Pfarra, z opfare geischtlichi Opfa, de Gott ä freud sin durch Jesus Chrischtus.

6 Drum schtoht in dr Schrift (Jesaja 28,16): "Lueg, i(ich) leg in Zion ä üsgwählte, koschtbare Eckschtei; un wer a nen glaubt, der soll nit zschande wäre."

7 Fir äich etze, de ihr glaubt, isch scha(er) koschtbar; fir de Ungläubige aba isch "der Schtei (Wackes), den de Bäulit rüssgworfe hän un der zum Eckschtei wore isch,

8 ä Schtei (Wackes) zum Draschtoße un ä Fels zum Ärganiss" (Psalm 118,22; Jesaja 8,14); sie schtoße sich a nem, wel sie nit an s Wort glaube, wozue sie au bschtimmt sin.

9 Ihr aba sin des userwählte Gschlecht, keniglichi Pfarra, s heilige Volk, des Volk des Gott ghärt, daß ihr vukündige sollt de Wohltaten vu nem, der äich bruefe het vu dr Nacht zue sinem wundabare Lecht;

10 de ihr dertmols "nit ä Volk" ware, etze aba "Gottes Volk" sin, un dertmols nit in d Gnade ware, etze aba in d Gnade sin (Hosea 2,25).

11 Liebi Breda, i(ich) vumahn äich als Fremdlinge un Wandara: Wäg bliebe vu fleischlicha Luscht, de gege d Seele schtrietet,

12 un fihre ä rechtschaffenes Läbä unda d Heide, dmit de, de äich vuliigne als Ibeltäta, äiri guete Werke aluege un Gott priese am Dag vu dr Heimsuechig.

13 Sin folgsam alla menschliche Ordnig wägä däm Herrn sinem wille, isch`s d Kenig als däm Obaschte

14 odr d Schtatthalta als däne, de vu nem gschickt sin zue d Bschtrofig vu d Ibeltäta un zum Lob dera, de Guetes den.

15 Denn des isch dr Wille Gottes, daß ihr mit guete Tade de wo nigs wisse un dumme Lit s Maul schtopfe -

16 als de Fräie, un nit als hätte na d Fräiheit zum Deckmantel vu d Bosheit, sundern als d Knecht Gottes.

17 Ehrt jede, hän d Breda leb (leb(lieb)), firchte Gott, ehrt d Kenig!

18 Ihr Sklave, ordnet äich in alla Angscht d Herren unda, nit ällei d guete un fründlige, sundern au d wundaliche (komische).

19 Denn des isch Gnade, wenn jemads vor Gott wägem Gwisse wägä des Schlechte(Übel) duldet un liedet s Unrecht.

20 Denn was isch des fir ä Sach, wenn ihr wägä schlechte Tade gschla wäre un des geduldig dulde? Aba wenn ihr wägä guete Tade liedet un s ertrage, des isch Gnade bi Gott.

21 Denn dzue sin ihr bruefe, do au Chrischtus glitte het fir äich un äich ä Vorbild hindalosst, däm ihr nohchfolge sollt in sinene Fößtapfe;

22 er, der keini Sinde doe het un in däm sinem Mul (Gosch) sich kei Lug findet;

23 der keinen bleidigt het, als sa bleidigt wird, nit droht het, als sa glitte het, er schtellt`s aba däm anheim, der grecht richtet;

24 der unsari Sinde selbscht nuftrage het an sinem Leib (Ranze) uf s Holz, dmit ma(mir), dr Sinde abgschtorbe (vutrocknet), dr Grechtigkeit läbä. Durch sini Wunde sin na heil wore.

25 Denn ihr ware we irrendi Schof; aba ihr sin etze bekehrt (umkert) zue däm Schäfa (Hirte) un Bischof äira Seele.