1 Portanto, nós também, pois, que estamos rodeados de uma tão grande nuvem de testemunhas, deixemos todo embaraço e o pecado que tão de perto nos rodeia e corramos, com paciência, a carreira que nos está proposta, 2 olhando para Jesus, autor e consumador da fé, o qual, pelo gozo que lhe estava proposto, suportou a cruz, desprezando a afronta, e assentou-se à destra do trono de Deus. 3 Considerai, pois, aquele que suportou tais contradições dos pecadores contra si mesmo, para que não enfraqueçais, desfalecendo em vossos ânimos.
4 Ainda não resististes até ao sangue, combatendo contra o pecado. 5 E já vos esquecestes da exortação que argumenta convosco como filhos: Filho meu, não desprezes a correção do Senhor e não desmaies quando, por ele, fores repreendido; 6 porque o Senhor corrige o que ama e açoita a qualquer que recebe por filho. 7 Se suportais a correção, Deus vos trata como filhos; porque que filho há a quem o pai não corrija? 8 Mas, se estais sem disciplina, da qual todos são feitos participantes, sois, então, bastardos e não filhos. 9 Além do que, tivemos nossos pais segundo a carne, para nos corrigirem, e nós os reverenciamos; não nos sujeitaremos muito mais ao Pai dos espíritos, para vivermos? 10 Porque aqueles, na verdade, por um pouco de tempo, nos corrigiam como bem lhes parecia; mas este, para nosso proveito, para sermos participantes da sua santidade. 11 E, na verdade, toda correção, ao presente, não parece ser de gozo, senão de tristeza, mas, depois, produz um fruto pacífico de justiça nos exercitados por ela.
12 Portanto, tornai a levantar as mãos cansadas e os joelhos desconjuntados, 13 e fazei veredas direitas para os vossos pés, para que o que manqueja se não desvie inteiramente; antes, seja sarado.
14 Segui a paz com todos e a santificação, sem a qual ninguém verá o Senhor, 15 tendo cuidado de que ninguém se prive da graça de Deus, e de que nenhuma raiz de amargura, brotando, vos perturbe, e por ela muitos se contaminem. 16 E ninguém seja fornicador ou profano, como Esaú, que, por um manjar, vendeu o seu direito de primogenitura. 17 Porque bem sabeis que, querendo ele ainda depois herdar a bênção, foi rejeitado, porque não achou lugar de arrependimento, ainda que, com lágrimas, o buscou.
18 Porque não chegastes ao monte palpável, aceso em fogo, e à escuridão, e às trevas, e à tempestade, 19 e ao sonido da trombeta, e à voz das palavras, a qual, os que a ouviram pediram que se lhes não falasse mais; 20 porque não podiam suportar o que se lhes mandava: Se até um animal tocar o monte, será apedrejado. 21 E tão terrível era a visão, que Moisés disse: Estou todo assombrado e tremendo. 22 Mas chegastes ao monte Sião, e à cidade do Deus vivo, à Jerusalém celestial, e aos muitos milhares de anjos, 23 à universal assembleia e igreja dos primogênitos, que estão inscritos nos céus, e a Deus, o Juiz de todos, e aos espíritos dos justos aperfeiçoados; 24 e a Jesus, o Mediador de uma nova aliança, e ao sangue da aspersão, que fala melhor do que o de Abel.
25 Vede que não rejeiteis ao que fala; porque, se não escaparam aqueles que rejeitaram o que na terra os advertia, muito menos nós, se nos desviarmos daquele que é dos céus, 26 a voz do qual moveu, então, a terra, mas, agora, anunciou, dizendo: Ainda uma vez comoverei, não só a terra, senão também o céu. 27 E esta palavra: Ainda uma vez, mostra a mudança das coisas móveis, como coisas feitas, para que as imóveis permaneçam. 28 Pelo que, tendo recebido um Reino que não pode ser abalado, retenhamos a graça, pela qual sirvamos a Deus agradavelmente com reverência e piedade; 29 porque o nosso Deus é um fogo consumidor.
1 Drum den au mir: Wel ma(mir) ä solchi Wolke vu Ziige um uns(us) hän, alles ablege, was uns(us) bschwert, un de Sinde, de uns(us) schtändig umschtricke will, un len uns(us) laufe mit Geduld in däm Kampf, der uns(us) bschtimmt isch,
2 un ufsähe zue Jesus, däm Afänga un Vollenda vum Glaube, der, obwohl la`s(er`s) Locka ha het kenne, des Kriiz erduldet un de Schande gring achtet un sich bschtimmt het zue d Rechte vum Thrones Gottes.
3 Denke a den, der soviel Widerspruch gege sich vu d Sinda erduldet het, dmit ihr nit matt wärä un d Muet nit sinken len.
4 Ihr hän noh nit bis ufs Bloet widaschtande im Kampf gege d Sinde
5 un hän eze d Troscht vugässä, der zue äich schwätzt we zue sinene Kinda (Sprüche 3,11.12): "Mi Bue, acht nit gring de Zucht(Erziehig) vum Herrn un vuzag nit, wenn dü vu nem gschtroft wirsch.
6 Denn wen dr Herr leb(lieb) het, den zichtigt da(er), un na(er) schlat jede Bue, den na(er) animmt."
7 S dient zue äira Zucht(Erziehig), wenn ihr was dulde mehn. We mit sinene Kinda goht Gott mit äich um; denn wo isch ä Bue, den dr Vada (Babbe) nit zrechtwiest(zichtigt)?
8 Sin ihr aba ohni Zucht(Zichtig), de doch alli hän, so sin na(ihr) Üsgschtoßeni un nit Kinda.
9 Wenn unsri eigene Vädare uns(us) zichtigt hän un ma(mir) sie doch gachtet hän, solle ma(mir) uns(us) dann(dnoh) nit viel me untaordne däm geischtliche Vada (Babbe), dmit ma(mir) läbä?
10 Denn säli hän uns(us) zichtigt fir wenig Däg nohch ihrem Guetdünke, der aba doet`s zue unsam Wohl(Beschte), dmit ma(mir) a sinere Heiligkeit Adeil gregä.
11 Jedi Zucht aba, wenn sie do isch, schient uns(us) nit Guet, sundern si isch uns(us)Leid; dnohch aba gilt sie als Frucht däne, de dodurch geebt sin, Friede un Grechtigkeit.
12 Drum mache schtark di mede Händ(Pfode) un di waklige Knie
13 un mache sicheri Schritt mit äire Feß, dmit nit jemads nahflegt we ä Lahme Bock, sundern vielme gsund wäre.
14 Jage däm Friede nohch mit jedem un dr Heiligung, ohni de nemads d Herrn säh wird,
15 un luege druf, daß nit jemads Gottes Gnade vubasst(vusäumt); daß nit etwa ä bittari Wurzle ufwachst un Unfriede arichtet un vieli durch des dreckig wäre;
16 daß nit jemads ä Abtrinnige odr Gottlose wird we Esau, der um ä Ässä wille sini Erschtgeburt vukauft het.
17 Ihr wißt jo, daß sa(er) dnoh, als sa(er) d Sege erbe wot, rüssgworfe wird, denn na(er) findet kei Platz me zue d Buße, obwohl la(er) sie mit Träne gsuecht het.
18 Denn ihr sin nit kumme zum Berg, den ma arihre ka un der mit Fiir brennt het, un nit in d Nacht un`s Dunkle un Unwetta
19 un nit zum Schall dr Päpere un zum Ertöne vu d Wort, bi däne de`s Härä bitte, daß ne kei Wort me gsait wird;
20 denn sie känne's nit vutrage, was do gsait wird (2. Moses 19,13): "Un au wenn ä Dier d Berg arihrt, soll`s gschteinigt wäre."
21 Un so schrecklich war de Erschinig, daß Moses sait (5. Moses 9,19): I(Ich) bi erschrocke un zittre."
22 Sundern ihr sin kumme zum Berg Zion un zue dr Schtadt vum lebändige Gotte, däm himmlische Jerusalem, un zue viele dusig Engel, un zue d Vusammlig (Bagasch)
23 un Gmeinde vu d Erschtgeborene, de im Himmel ufgschriebe sin, un zue Gott, däm Richta iba alli, un zue d Geischta dr vollendete Grechte
24 un zum Mittler vum näji(naii) Packt(Abkumme), Jesus, un zum Bloet vu d a Gschpritzte, des bessa schwätzt als Abels Bloet.
25 Luege zue, daß ihr den nit abwiese, der do schwätzt. Denn wenn säle nit gflohe isch, de der abwiese, der uf Erde schwätzt, weviel weniga wäre ma(mir) dvukumme(entrinne), wenn ma(mir) den abwiese, der vum Himmel schwätzt.
26 Sini Schtimm het zue sellare Ziit d Bode wackle lo, etzed aba vuheißt da(er) un sait (Haggai 2,6): "Noh eimol will i(ich)`s wackle lo nit ällei d Bode, sundern au d Himmel."
27 Des «Noh eimol» aba zeigt a, daß des, was wacklig wäre ka, wel`s gschaffe isch, vuwandlet wäre soll, dmit alles des bliebt, was nit wacklig wäre ka.
28 Drum, wel ma(mir) ä feschtes Rich grege, len uns(us) dankbar si un so Gott diene mit Scheu un Angscht, we s nem gfallt;
29 denn unsa Gott isch ä vuzehrendes Fiir.