1 Paulo, servo de Deus e apóstolo de Jesus Cristo, segundo a fé dos eleitos de Deus e o conhecimento da verdade, que é segundo a piedade, 2 em esperança da vida eterna, a qual Deus, que não pode mentir, prometeu antes dos tempos dos séculos, 3 mas, a seu tempo, manifestou a sua palavra pela pregação que me foi confiada segundo o mandamento de Deus, nosso Salvador, 4 a Tito, meu verdadeiro filho, segundo a fé comum: graça, misericórdia e paz, da parte de Deus Pai e da do Senhor Jesus Cristo, nosso Salvador.
5 Por esta causa te deixei em Creta, para que pusesses em boa ordem as coisas que ainda restam e, de cidade em cidade, estabelecesses presbíteros, como já te mandei: 6 aquele que for irrepreensível, marido de uma mulher, que tenha filhos fiéis, que não possam ser acusados de dissolução nem são desobedientes. 7 Porque convém que o bispo seja irrepreensível como despenseiro da casa de Deus, não soberbo, nem iracundo, nem dado ao vinho, nem espancador, nem cobiçoso de torpe ganância; 8 mas dado à hospitalidade, amigo do bem, moderado, justo, santo, temperante, 9 retendo firme a fiel palavra, que é conforme a doutrina, para que seja poderoso, tanto para admoestar com a sã doutrina como para convencer os contradizentes.
10 Porque há muitos desordenados, faladores, vãos e enganadores, principalmente os da circuncisão, 11 aos quais convém tapar a boca; homens que transtornam casas inteiras, ensinando o que não convém, por torpe ganância. 12 Um deles, seu próprio profeta, disse: Os cretenses são sempre mentirosos, bestas ruins, ventres preguiçosos. 13 Este testemunho é verdadeiro. Portanto, repreende-os severamente, para que sejam sãos na fé, 14 não dando ouvidos às fábulas judaicas, nem aos mandamentos de homens que se desviam da verdade. 15 Todas as coisas são puras para os puros, mas nada é puro para os contaminados e infiéis; antes, o seu entendimento e consciência estão contaminados. 16 Confessam que conhecem a Deus, mas negam-no com as obras, sendo abomináveis, e desobedientes, e reprovados para toda boa obra.
1 Paulus, ä Knecht Gottes un ä Aposchtel Jesus Chrischti, noh rem Glaube dr Üserwählte Gottes un noh rem Wisse vu d Wohret, de däm Glaube gmäß isch,
2 in d Hoffnig uf des ewige Läbä, des Gott, der nit legt, vuheiße het vor d Ziit vu d Welt;
3 aba zue sinere Ziit het da(er) si Wort zeigt (offenbart) durch d Predigt, de ma(mir) avuträut isch noh rem Bfehl Gottes, vu unsarem Heilands;
4 fir d Titus, minem rechte Bue noh unsa beida Glaube: Gnade un Friede vu Gott, däm Vada (Babbe), un Chrischtus Jesus, unsam Heiland!
5 Deswege han i di in Kreta glo, daß dü alles usrichtesch, was noh fehlt, un iba all in d Schtädt Älteste isetzesch, we i(ich) dir bfohle ha:
6 wenn eina untadelig isch, Ma vu einem einzige Wieb isch, der gläubige Kinda het, der nit im Ruef schtoh, schludrig odr unghorsam z si.
7 Denn ä Bischof soll untadelig si als ä Hushalta Gottes, nit eigensinnig, nit jähzornig, kei Säufa, nit strietsüchtig, nit schändliche Gwinn sueche;
8 sundern gaschtfräi, gütig, bsonne, Grecht, fromm, enthaltsam;
9 er haltet sich an des Wort vu d Lehr, des gwiß isch, dmit da(er) de Kraft het, zue vumahne mit d heilsamen Lehr un zrechtzwiese, de ufmucke.
10 Denn s git vieli Frechi, unnütze schwätzer un Vufihra, bsunders de üs d Jude,
11 däne ma des Mul stopfe mueß, wel sie ganzi Hiisa vuwirre un lehre, was nit si darf, um schändliche Gwinn wille.
12 S het eina vu nene gsait, ihr eigena Prophet: Di Kreter sin imma Vulogeni, besi Tiere un fuli Bäuch (Ranze).
13 Des Ziignis isch wohr. Üs däm Grund wies sie scharf zrecht, dmit sie gsund wäre im Glaube
14 un nit achte uf de jüdischi Fable un de Gebote vu Mensche, de sich vu d Wohret abwende.
15 Den d Sufare (Reine) isch alles sufa; d Dreckige (Unreine) aba un Ungläubige isch nigs sufa, sundern dreckig isch beides, ihr Sinn (Gmeht) un ihr Gwisse.
16 Sie sage, sie kenne Gott, aba mit d Werke vuliigne sie nen; ä Greuel sin sie un folge nit un sin zue allem guete Gschäfft untüchtig.